Polskie forum o animacji "Jak wytresować smoka"

Rozdział 3)

Zimy na Berk są nieprzewidywalne. Bywały takie, w których mróz był lekki i śnieg rzadziej padał, zimowa pora roku nie różniła się więc bardzo od jesieni. Jeżeli do grudnia morze nie zaczęło zamarzać, nie trzeba było się martwić zabezpieczaniem statków czy osady. Nadchodziła lekka zima. Bywało też na odwrót, kiedy śnieg padał tak gęsto, że ciężko było wyjść z domu, wiał lodowaty wiatr przez który w ciągu godziny można było złapać zapalenie płuc a w dodatku statki nie mogły ruszyć w rejs. Łowienie żywności było ograniczone do minimum, nikt nie chciał ryzykować własnym zdrowiem by przez godzinę przebijać się do wody skrytej pod grubym lodem, a następnie godzinami łowić ryby unikając przy tym smoków. Do tego zadania szli najlepsi wikingowie, sam pamiętam jak dwa razy tata znikał na cały dzień a ja miałem w tym czasie siedzieć w domu i pilnować ognia by nie wygasł. Miałem wtedy sześć i dziesięć lat. Za pierwszym razem tak się bałem, że zapomnę o ogniu i wygaśnie, że wykorzystałem sporą część zapasów drewna. Wtedy pierwszy raz ojciec powstrzymał się od uderzenia mnie. Nie mogę go za to winić. Zrozumiawszy co chce zrobić powstrzymał uniesioną już rękę i po prostu kazał mi iść do swojego pokoju. Gdyby spadł na mnie cios, prawdopodobnie połamałby mnie tak, że przez całą zimę nie wstałbym z łóżka. Tamtego wieczoru naprawdę chciałem, żeby przyszła do mnie mama i położywszy się koło mnie zaśpiewała coś, objęła, została. Miałem tylko sześć lat, a mamy przecież nie było. Nie mogłem sobie jej nawet wyobrazić.

Za drugim razem uważnie pilnowałem ognia i wiedziałem już, ile drewna dodać by czuć było w domu przyjemne ciepło i by wytrzymało dłuższy czas. Miałem dziesięć lat i chciałem pokazać, że ojciec może na mnie polegać. Udało się. Kiedy wrócił do domu posłał mi uśmiech tak pełen ulgi, że aż sam zapomniałem na chwilę o swojej wcześniejszej wpadce. Może jego uśmiech był spowodowany tylko ciepłem a nie moją osobą, ale w tamtej chwili to nie miało znaczenia. Uśmiechał się do mnie.
Pamiętam też jedną z lżejszych zim. Miałem wtedy osiem lat i ojciec pozwolił mi iść nazbierać drewna. Nie łudził się że przyniosę go sporą ilość, ale chyba chodziło mu tylko o to, bym mógł się czymś zająć. W kuźni akurat nie miałem w tamtym czasie zbyt wiele do roboty więc popołudnia upływały mi na szwendaniu się to tu to tam. A takie moje szwendanie się bez celu przynosiło tylko kłopoty, lepiej więc żebym miał jakieś niewymagające zajęcie. Idąc przez las przeskakiwałem między mniejszymi zaspami śniegu i pocierałem ręce żeby choć trochę się ogrzać. Szukałem też drewna nadającego się na opał, ale znalazłem ledwie kilka suchych patyków. Dobre i to. Słońce zaczęło zachodzić więc zawróciłem by zdążyć przed zmrokiem. Moją uwagę przykuła jednak zatoczka pokryta lodem i śniegiem, jakby jedynie ona została obdarowana szczodrością zimy. Skały osłaniały ją od wiatru więc było w niej całkiem przyjemnie mimo zalegającego wszędzie białego puchu. Z występu skalnego obserwowałem jak grupa Straszliwców Straszliwych to zakopuje się w śniegu, to wyskakuje z niego z wesołym pomrukiem by zaraz potem zacząć od nowa całą zabawę. Wtedy się nie bałem, wręcz przeciwnie. Tu, ukryty z jednej strony od ludzi a z drugiej od smoków poczułem się tak bezpieczny jak nigdy dotąd.
- Więc to tutaj się wtedy schowałeś. - usłyszawszy za sobą głos odwróciłem się i napotkałem spojrzenie jasnozielonych oczu i szeroki uśmiech otoczony gęstą, rudą brodą.
- Tata? - zapytałem wstając. Zauważyłem, że wyraźniej widzę bawiące się smoki a i otoczenie wydawało się jakby inne. Patrzyłem z innego punktu. Z wyższa. Spojrzałem na swoje ręce i zobaczyłem, że mam na sobie zbroję, którą stworzyłem do szybowania ze Szczerbatkiem. Odwróciłem się i zdałem sobie sprawę, że obok mnie, tyłem w moją stronę, stoi mała postać z kilkoma patykami w rękach i trzęsąc z zimna ramionami obserwuje smoki. To byłem ja.
- Co tu się... - zwróciłem się znów w kierunku ojca, ale ten tylko wybuchnął donośnym śmiechem i położył swoją dłoń na moim ramieniu. Była niesamowicie lekka. - Tato. Ty przecież nie żyjesz.
- Przejdźmy się synu. - ścisnął lekko moje ramię a ja dałem mu się poprowadzić. Naokoło nas, na wysokości kolan przelewała się gęsta mgła tak, że nie mogłem zobaczyć gdzie stawiam stopę. Jedną. Bo drugiej przecież nie miałem, tylko metal imitujący ją.
- Nie potkniesz się - uspokoił mnie ojciec a ja tylko kiwnąłem głową. Las też wydawał się jakiś inny, jakby poruszany jakimś niewidzialnym mechanizmem zmieniał swą barwę, liście to pojawiały się na drzewach to z nich znikały a smoki spoglądały na nas zza drzew. Tylko śnieg wciąż wszędzie leżał tak jak wcześniej.
- Co tutaj robisz? - zapytałem jak gdyby nigdy nic choć wiedziałem, że zwracam się do kogoś kto nie żyje. Mimo to czułem jakiś wewnętrzny spokój i chyba tylko dlatego nie rzuciłem się na ojca. Czułem się tak, jakby tego ostatniego miesiąca nie było.
- Zabawne, chciałem zapytać cię o to samo. - Stoik skierował się teraz w górę a ja szedłem krok w krok przy nim. Wciąż trzymał moje ramię.
- To sen, prawda? - zapytałem a on kiwnął głową. Zacisnąłem zęby. Wiedziałem.
- Och, czy to sprawia, że jesteś rozczarowany? - zapytał i popatrzył na mnie tym wzrokiem. Tym, którego tak mi brakowało. Tym, który tylko on posiadał.
- Przez chwilę miałem nadzieję... - nie dokończyłem czując jak gorące łzy drapią mnie po gardle. - Naprawdę miałem nadzieję, że żyjesz.
Tata mrugnął kilka razy.
- Czkawka, przecież żywi nie mogą wracać do wydarzeń z przeszłości kiedy żyją. Tylko w snach to jest możliwe.
- Więc czemu od razu nie pojawiłem się tutaj? - wskazałem ręką naokoło a potem popatrzyłem w dół i zauważyłem, że miejsce w którym wcześniej stałem jako dziecko jest puste. Przeszukałem wzrokiem zatoczkę i z ulgą stwierdziłem, że teraz moje dawne ja przysiadło na jednym z kamieni i rysowało coś jednym z patyków w śniegu. Pamiętałem to. Rysowałem wtedy owe Straszliwce.
- Nie można mieć wszystkiego od razu synu. - Tata zdjął rękę z mojego ramienia a ja poczułem jak zimno powraca do mojego ciała. - Czasami trzeba pocierpieć by być naprawdę szczęśliwym.
Westchnąłem.
- Czy to oznacza, że to jeszcze nie jest koniec?
Znowu kiwnął głową a ja mimowolnie jęknąłem.
- Los zabrał mi już tak wiele... - szepnąłem. - Czy chce zabrać mi jeszcze coś?
- Tego nie wiem Czkawka - odpowiedział szczerze patrząc prosto przed siebie. - ale nie wolno ci się poddawać, rozumiesz?
- Każdy mi to mówi, a ja chciałbym mieć wreszcie święty spokój! - krzyknąłem a echo mojego głosu odbiło się od skał i wróciło cichsze, ale wciąż gniewne.
- Czkawka. - tata położył obie ręce na moich ramionach i popatrzył mi prosto w oczy. Chyba czekał aż skończę walkę ze łzami napływającymi mi do oczu bo przez chwilę nic nie mówił. Nie chciałem przy nim płakać. Nabrałem głęboko w płuca powietrza - Czkawka. Wiem, że czujesz się przytłoczony, ale to minie. Obiecuję. Każdy z nas jest za coś odpowiedzialny, każdy z nas toczy swoją bitwę i co najważniejsze, nie jesteś w tej bitwie sam, rozumiesz prawda?
Kiwnąłem głową.
- Kiedy mój ojciec a twój dziadek zmarł, byłem załamany - jego głos przybrał na moment smutny ton, ale zaraz potem wrócił do swojego dawnego, silnego brzmienia. - Chciałem, aby wiele rzeczy się nie wydarzyło, chciałem cofnąć czas i chciałem wrócić do chwil, w których mogłem spędzać z nim więcej czasu. - Zacisnąłem powieki czując, że to jedyna metoda by powstrzymać łzy. Ojciec kontynuował - Nie wiedziałem czy poradzę sobie jako szef a miałem wtedy niewiele więcej lat niż ty. Było mi ciężko, nie sądziłem że kiedykolwiek jeszcze będę się mógł śmiać - poczułem jak po moim policzku spływa łza. Ja przecież czuję tak samo. - ale potem pojawiłeś się ty. - tata uchwycił mój podbródek i delikatnie zmusił bym popatrzył na niego. Otworzyłem oczy i zobaczyłem jego wesoły uśmiech i oczy pełne radości. - Pojawiłeś się ty, a ja pomyślałem, że oto w końcu mogę znów cieszyć się życiem, bo mam dla kogo. Mam swoją rodzinę. Ciebie i Valke. Urodziłeś się za wcześnie, bałem się że cię utracę, ale przeżyłeś i pokazałeś później jak wielkim człowiekiem jesteś a ja czułem się tak dumny synu, tak dumny...
Nie mogłem się już powstrzymać od płaczu. Tata chwycił mnie w ramiona a ja wtuliłem się w jego silną postać i obejmowałem go tak mocno, jak jeszcze nigdy w życiu. Czułem jak jego palce rozczesują moje włosy, jak jego serce bije tak jakby żył, jak oddycha. Mogłem poczuć jego zapach i każdy ruch.
- Wspaniale wtedy walczyłeś synu - szepnął drżącym głosem i przez jeden moment poczułem jak niewielka kropla spada na czubek mojej głowy. Objąłem ojca jeszcze mocniej.
- Przepraszam tato - wydusiłem w końcu pomiędzy jednym szlochem a drugim, z twarzą wciąż schowaną w ciepłym futrze ojca. - Przepraszam.
- Jestem z ciebie naprawdę dumny synu. - powiedział mocnym, zdecydowanym głosem i mogłem przysiąc, że się uśmiecha. 
Wokół nas zebrała się gęsta mgła sięgająca już moich ramion. Wciąż wtulony w ojca obróciłem głowę i popatrzyłem na zatoczkę.
Jak mogłem wcześniej nie rozpoznać tego miejsca? No tak, śnieg zmienia każde miejsce, nawet to, które znamy na pamięć. Kiedy trafiłem tu pięć lat temu była wiosna a przecież jeszcze wcześniej wszystko wyglądało trochę inaczej. Nie było tyle roślin a jezioro miało inny kształt. No i brakowało wtedy Szczerbatka. Zobaczyłem też jak moje dziecięce ciało odwraca się i patrzy prosto w naszą stronę, choć wtedy nie mogło nic zobaczyć prócz kamieni i drzew. W swoich oczach pierwszy raz zobaczyłem powoli rozpalającą się nadzieję.
Zanim sylwetka ojca zniknęła w unoszącej się coraz wyżej mgle zdążyłem jeszcze popatrzeć mu w oczy i usłyszeć radosny głos.
- Rozpiera mnie duma wiedząc, że mogę z uniesioną głową wystąpić przed oblicze Odyna i wskazując na ciebie powiedzieć: To mój syn.
Zanim zdążyłem mu odpowiedzieć, mgła pochłonęła wszystko dookoła a ja znów zapadłem w ciepłą, wygodną, pozbawioną jakichkolwiek myśli nicość.

- Czkawka? - otworzyłem oczy i w półmroku zobaczyłem Astrid siedzącą obok mnie. Dopiero po kilku sekundach zorientowałem się, że trzyma mnie za rękę a sam jej widok jest rozmazany. Wciąż miałem oczy pełne łez.
- Wszystko w porządku Astrid - odparłem ocierając oczy wierzchem dłoni i siadając na łóżku. Koc narzucony zapewne przez Astrid osunął się na kolana. Pokój jakoś dziwnie zawirował a głowa zaczęła pulsować nieprzyjemnie. Płuca zapiekły tak, jakby palił się w nich ogień.
- Masz gorączkę. - zakomunikowała Astrid i w tym samym czasie zobaczyłem mamę wyłaniającą się z ciemności i niosącą kubek z parującym napojem.
- Gorączkę? - zapytałem pocierając skronie by pozbyć się bólu. - Czekaj... Przespałem cały dzień?!
- Dokładnie to część dnia, dopiero zaszło słońce. - Astrid poprawiła poduszki za moimi plecami. W nikłym świetle świecy jej twarz wydawała się chorobliwie blada.
- Przecież ty ledwo trzymasz się na nogach! - zmartwiłem się biorąc od mamy kubek i czując w dłoniach przyjemne ciepło. Astrid uśmiechnęła się lekko i przeczesała palcami włosy.
- To nie zmęczenie a strach. Jak tylko zostawiłam cię samego, poszłam rozpalić ogień w kominku. Chwilę później zorientowałam się, że koc został na dole, więc chciałam ci go zanieść, ale już wychodząc po schodach zrozumiałam, że coś jest nie tak. Oddychałeś zbyt głośno, jakby sprawiało ci to trudność. Podchodząc bliżej zobaczyłam że masz dreszcze i gorączkę, więc wezwałam Gothi.
- Kazała ci to wypić jak tylko się obudzisz. - mama wskazała na kubek i usiadła na drugim krześle obok łóżka. Patrzyła na mnie z wyraźną troską.
- Mamo, przepraszam, mieliśmy iść latać - jęknąłem i popatrzyłem na nią przepraszająco. Uśmiechnęła się i pogładziła mnie lekko po włosach.
- Jak już wyzdrowiejesz. Gothi mówi, że to zapalenie płuc. Zmęczenie plus nadchodząca zima dały właśnie taki efekt. Powinieneś bardziej na siebie uważać.
- Co ludzie pomyślą... Przecież nie mogę teraz leżeć w łóżku! - odstawiłem pusty kubek na stolik i zakaszlałem. Płuca znów zapiekły boleśnie.
- Ludzie rozumieją. - Astrid popchnęła mnie z powrotem na poduszki i nakryła kocem. Wtedy też zorientowałem się, że nie mam na sobie zbroi. Na policzki wypłynął rumieniec, który mogłem na szczęście zwalić na gorączkę. - Poza tym masz nas, wszystko jest załatwione.
Mruknąłem coś niewyraźnie niezadowolony a obydwie kobiety posłały mi wzrok typu: I tak nic nie zrobisz w takim stanie. Więc odpuściłem. Na chwilę, bo po minucie znów zerwałem się jak oparzony.
- Gdzie Szczerbatek?
Na odpowiedź nie musiałem długo czekać. W ciemności zabłysły oczy smoka i sekundę później jego głowa pojawiła się przede mną. Trącił moją zdrową nogę i zaskomlał cicho.
- Wybacz mordko, znowu nie polataliśmy.
- Tak właściwie to zabrałam go na krótką przejażdżkę kiedy Gothi się tobą zajmowała - wyjaśniła Astrid rzucając smokowi wesołe spojrzenie. - Nie mógł usiedzieć na miejscu.
Uśmiechnąłem się do nich i położyłem głowę na poduszkach. Oczy znów same mi się zamykały.
- Astrid, powinnaś też odpocząć - powiedziałem jeszcze cicho, jednak wyraźnie, tak, by dotarło do niej, że nie chciałbym żeby ona również wylądowała w łóżku.
Krzesło zaskrzypiało kiedy wstawała. Odgarnęła jeszcze spocone włosy z mojego czoła i pocałowała w policzek. Jej usta były przyjemnie chłodne.
- Przyjdę rano. Śpij tym razem już spokojnie Czkawka.
Kiwnąłem głową i odprowadziłem ją wzrokiem aż nie zniknęła na schodach. Szczerbatek szybko zajął jej miejsce rozkładając się tak, by mieć mnie na widoku. Dopiero kiedy usłyszałem trzaśnięcie drzwi odwróciłem głowę w stronę mamy i obdarzyłem ją zmęczonym przez gorączkę uśmiechem.
- Rozmawiałem z tatą.

C.d.n.

~~***~~

Dni mijają świetnie, właśnie jestem po prawie nieprzespanej nocy i meczu o 2 w nocy, który wykończył mnie psychicznie

Fajnie, że dajesz takie przemyślenia, osobiście uważam je za ciekawsze niż takie w pełni optymistyczne

Komentarz jest zbędny, bo jak zwykle wszystko jest idealne

Bardzo ci dziękuje i w sumie to nie wiem co powiedzieć

(Tak wiem wszystko kończę uśmiechami)

Dzięki za odpowiedzi

Cóż, mam nadzieję że twoje opowiadanie niedługo będzie mogło się i u nas pojawić Mou.

Bardzo mi miło Antrakt. Osobiście nie przepadam jakoś strasznie za Valką, chyba dlatego tak opornie mi się pisze z nią sceny. Za mało ją znamy by móc coś dokładniej o niej napisać. Dziękuję za budujące słowa i mam nadzieję, że nie rozczaruję cię kolejnymi rozdziałami.

Rozdział 5)

Tak jak się spodziewałem, rozłożyło mnie na dobre. Szczęściem w tym całym bałaganie było to, że nie musiałem słuchać pouczań mamy, jęczenia Śledzika myślącego że umieram (po raz kolejny, doprawdy, niedługo już stanie się to nudne), czy różnego rodzaju obelg od Astrid. Nie musiałem tego wszystkiego znosić z jednego, bardzo prostego, acz mało przyjemnego powodu, byłem nieprzytomny przez tydzień. To znaczy, nie tak nieprzytomny jak pięć lat temu. Po prostu nieprzytomny. Żywy i w ogóle, tyle że potrzebowałem więcej snu niż bezproduktywnego wpatrywania się w sufit. Co się działo przez ten tydzień ze Szczerbatkiem też nie wiem, prawdopodobnie biedak kiedy nie siedział przy mnie, szefował, a kiedy nie szefował, siedział przy mnie. Proste, ale dla niego z całą pewnością męczące.

Zaraz po przebudzeniu się na dłużej niż dziesięć minut i z jasnością umysłu zorientowałem się, że nic mi się nie śniło. Po dziecinnemu miałem nadzieję na ponowne spotkanie z tatą, ale nic takiego nie nastąpiło. Może miał mi już wszystko do powiedzenia, a może mógł tylko raz opuścić sale Odyna, w każdym bądź razie jedyne co pamiętałem to niesamowity spokój. Mogłem w końcu odpocząć.
Oczywiście żeby nie było tak fajnie i przyjemnie, po pobudce mogłem zobaczyć, że wioskę pokrył biały puch. Nie aż tak obficie jak już to bywało, ale na tyle mocno, że miejscami robiły się całkiem spore zaspy. Oczywiście nie widziałem tego, o tym że spadł śnieg też dowiedziałem się od Astrid gdy tego samego wieczoru przyszła do mnie, a na jej kapturze powoli pod wpływem ciepła roztapiał się puch tworząc małe krople. Mimo wszystko zapytałem czy spadł śnieg, więc zaczęła opowiadać o wiosce. Taki miałem plan, a Astrid chyba chętnie go podchwyciła. Nie chciałem drążyć tamtej rozmowy bo, o ironio, pamiętałem ją w każdym najmniejszym szczególe. I okropnie się jej wstydziłem. Już nie dlatego, że okazałem, po raz kolejny z resztą, słabość, ale zrozumiałem, że zraniłem tych, którzy chcą dla mnie jak najlepiej. W takim ranieniu jestem chyba całkiem niezły, prawda tato?

Cóż, w każdym bądź razie choroba weszła w swój ostatni etap, a więc zaczęła opuszczać moje płuca. Teraz już tylko momentami czułem ból gdzieś między żebrami a prawym płucem, natomiast uporczywe dudnienie w głowie dalej się utrzymywało choć z dłuższymi przerwami. Nie można mieć wszystkiego. Gorączka też już się nie pojawiła.
Trzy dni później pozwolono mi nawet wspaniałomyślnie wyjść na krótką chwilę. Oczywiście nie samemu, nie przyznałbym się na głos, ale całkiem mi to odpowiadało. Nogi dalej były zbyt słabe aby utrzymać całą moją postać. No dobra, jedna noga. Czyli jeszcze gorzej.
Odetchnąłem zimowym powietrzem i rozglądnąłem się dookoła. Wioska oczywiście nic się nie zmieniła, jednak jakoś na swój sposób wydawała się inna. Zupełnie tak jak tamta zatoczka ze snu.
- Coś się zmieniło. - powiedziałem zerkając na jeden z paśników. Dzień był akurat cieplejszy, północny wiatr też nie dawał się tak we znaki, więc tak jak już mówiłem, wybłagałem wyjcie na zewnątrz chociaż na kilka chwil. Dopiero niedawno wzeszło słońce więc powietrze było czyste.
- Nic się nie zmieniło, to tylko śnieg. Wydaje ci się tak bo długo spałeś. - odparła Astrid trzymając mnie pod ramię i patrząc w tym samym kierunku co ja.
- Nie. - odparłem uparcie. - Pięć lat temu dłużej spałem, a jednak nie miałem tego odczucia co teraz.
- Przecież akurat wtedy wszystko się zmieniło.
- Nie. - pokręciłem głową i westchnąłem. - Wtedy, mimo że powstały paśniki, żerdzie dla smoków i w ogóle przybyło ich w wiosce, wszystko było takie samo. Teraz, mimo że wszystko jest takie samo, jest zupełnie inne.
Astrid uniosła wysoko brwi i dotknęła ręką mojego czoła. Chciała sprawdzić czy nie bredzę z powodu ewentualnej gorączki.
- Nie bredzę i nie mam gorączki - odepchnąłem jej dłoń i upartym wzrokiem wpatrywałem się w paśnik do połowy pokryty śniegiem. Dlaczego akurat tam?
- Nie rozumiem cię. - odparła Astrid i pociągnęła mnie w stronę drzwi. Ja natomiast zaparłem się i dalej wpatrywałem się w ten sam punkt.
- Czkawka - jęknęła znudzona Astrid ale ja nie dawałem za wygraną. - Przerażasz mnie.
Zmrużyłem oczy by lepiej widzieć smoczy karmik. Niby taki sam jak przez ostatnie parę lat, no może z nowymi zadrapaniami, które wyżłobił na nim i czas i ostre pazury smoków, ale jakoś tak, no nie wiem, po prostu inny.
Zrobiłem krok w jego stronę, ale Astrid mocniej zacisnęła palce na moim przedramieniu.
- Co to, to nie Czkawka. Miało być tylko przed próg... EJ!
Zupełnie jakby moje ciało wypełniła niewiadomego pochodzenia siła wyrwałem się z uścisku Astrid i zbiegłem ze schodów kierując się w stronę paśnika.
- Czkawka!
Usłyszałem jak otwierają się drzwi a zza nich wypada mama i razem z Astrid biegną za mną. Usłyszałem też charakterystyczne skrzypienie śniegu pod łapami Szczerbatka. Możliwe, że wydawało mi się że do moich uszu dobiegły też czyjeś krzyki, prawdopodobnie skierowane do mnie, ale nie przejąłem się tym. Musiałem biec, musiałem dotrzeć do tego paśnika i musiałem... Co tak właściwie? Przystanąłem na chwilę, ale zanim objęły mnie wątłe ramiona Astrid znów puściłem się biegiem. Jej palce lekko musnęły koszulę, którą miałem na sobie.
- Wichura! - krzyknęła chcąc pewnie zatorować mi drogę. Nie wiedziała przecież gdzie biegnę i po co. Ja natomiast wiedziałem gdzie biegnę, ale nie wiedziałem po co. Coś po prostu kazało mi tam iść, jak najszybciej, jakby przyzywało, kusiło, pociągało...
- Szczerbatek nie! - krzyknąłem szorstko kiedy smok zrównał się ze mną. Odepchnąłem go spoglądając jeszcze na niego błagalnie. Przez sekundę patrzyliśmy na siebie a potem szybkim ruchem smok podrzucił mnie na swój grzbiet. Chciałem zaprotestować, ale Szczerbatek nie zawrócił. Chciał mi pomóc mimo wszystko choć nie rozumiał w czym.
- Do tamtego paśnika - wskazałem budowlę a on odepchnął się łapami od śniegu i rozsypując go na wszystkie strony puścił się biegiem.
Czułem wiatr we włosach, czułem podekscytowanie i jeszcze coś, czego nie mogłem nazwać. Mama i Astrid dosłownie deptały Szczerbatkowi po ogonie, ale jeden jego ryk skutecznie zatrzymał smoki. Już nie tylko Chmuroskok i Wichura, ale też Hakokieł, Sztukamięs, Jot, Wym i inne smoki, które akurat znajdował się w pobliżu zatrzymały się posłusznie. Astrid mogła sobie błagać i złościć się ile chciała, ale rozkaz był rozkazem. Zerknąłem przez ramię. Astrid zeskoczyła z wściekłą miną ze smoka i zaczęła przedzierać się przez śnieg.
- Dzięki mordko. - pogładziłem go za uszami a on mruknął przyjaźnie.
Już tylko kilkadziesiąt metrów oddzielało mnie od paśnika. Zwróciłem wzrok na zaspę i wtedy to zauważyłem. Coś błyszczało w świetle słońca. Coś metalowego, coś ostrego, coś, co wyglądało jak...
- Szczerbatek! - Smok zatrzymał się nagle i wyszczerzył zęby warcząc, ja natomiast spadłem na ziemię. Plując śniegiem zobaczyłem, że zaspa porusza się i chwilę później wyskakuje z niej coś, co wyglądało jak...
- Nocna Furia! - ktoś krzyknął.
Zerwałem się, a Szczerbatek otrząsnąwszy się z otępienia, chwycił mnie i ponownie pozwolił usiąść na jego grzbiecie. Smok przed nami zawył przeraźliwie. Nie był to głos Nocnej Furii, ale przecież jego wygląd...
- Szybciej Szczerbatek! - smokowi nie trzeba było tego powtarzać dwa razy.
Mimo to nieznany smok coraz bardziej oddalał się od nas, aż w końcu zniknął pomiędzy chmurami. Zakląłem a Szczerbatek zawył przeraźliwie.
- Czy to była...? - Astrid pojawiła się obok nas w powietrzu a tuż za nią nadlatywali pozostali jeźdźcy i mama.
- Ale jazda! Druga Nocna Furia! - Krzyknął Sączysmark zapominając na chwilę o swoim olewczym stylu bycia.
- To niesamowite! Skąd ona się tam wzięła? - zastanawiał się Śledzik ale ja nie słuchałem dłużej. Skierowałem Szczerbatka z powrotem w stronę wioski. Przecież tam jeszcze coś było!
- Czkawka!
- Gdzie ty lecisz? On poleciał TAM!
Zacisnąłem pięści na grzbiecie smoka i udawałem, że ich nie słyszę. W mojej głowie pojawiło się tysiące myśli i nie wiedziałem, którą zająć się najpierw. Na szczęście nie musiałem się tym teraz martwić bo ponownie wylądowaliśmy obok paśnika. Zeskoczyłem ze Szczerbatka i rzuciłem się w śnieg rozsypując go rękami. Kiedy tamten smok wzbił się w powietrze wyrzucił biały puch na wszystkie strony, więc to co wtedy widziałem...
Palce zaczęły piec z zima, jednak z uporem, prawie w transie przerzucałem kolejne warstwy śniegu aż nie poczułem czegoś twardego, pokrytego lodową warstwą i ostrego jak kolce Śmiertnika. Zacząłem kopać a kiedy w słońcu zalśniła reszta przedmiotu jęknąłem przeciągle.

O Odynie! Dlaczego znowu mi przypominasz!

Chwyciłem przedmiot i nie zważając na zimno jakie od niego się roznosiło, wtuliłem je w pierś tak mocno, że mało nie połamałem sobie żeber.
- Czkawka! - mama jako pierwsza stanęła obok i próbowała wydobyć ze mnie jakąkolwiek informację, jednak na marne. Klęczałem w śniegu tuląc do siebie rzecz, która nie miała prawa się tu znajdować, powinna zostać na statku, powinna leżeć na dnie morza razem z NIM!
- Szef nam zwariował? - usłyszałem dziwnie poważny głos Mieczyka i zaraz potem jego jęk.
- Zamknij się! - to Astrid. Pewnie od niej bliźniak dostał silny cios. - Czkawka, co ty na Thora...
- Nie powinno tu tego być! - krzyknąłem rozpaczliwie i uniosłem wzrok patrząc na mamę rozpalonym, może nawet szaleńczym wzrokiem. - Patrz!
Mama nic nie rozumiejąc zerknęła na moje wyciągnięte dłonie.
- Na Odyna - wydusiła z siebie i opadła na kolana obok mnie dotykając ostrego zakończenia rogu. Z ust najbliżej stojących ludzi wydobyły się zduszone szepty.
- Powie mi ktoś w końcu co się tutaj dzieje? - zamachał rękami Sączysmark próbując przedrzeć się przez coraz większy tłum otaczający mnie i mamę. Astrid też gdzieś tam rozpychała się łokciami, ale zatrzymał ją dziwnie zachrypnięty głos Pyskacza.
- To hełm Stoika.
Sączysmark zamarł z uniesionymi rękami a reszta jeźdźców również osłupiała.
- Ale on przecież powinien... - zaczął Jorgenson, jednak nie miał chyba ochoty kończyć. Wyręczyłem go.
- On powinien leżeć z tatą na dnie morza! Co on tu robi?! Dlaczego... - Astrid w końcu dopchała się do mnie i objęła ramionami.
- Cii - szepnęła mi do ucha a ja jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki uspokoiłem się, ale tylko na tyle, by przestać krzyczeć naokoło to, co każdy wiedział i myślał.
Tego nie powinno tutaj być!
Rozmowa z tatą, choroba, przykrość wyrządzona przyjaciołom i matce, aż w końcu prawdopodobnie nowa Nocna Furia. Miałem dosyć wszystkiego, a tu na deser dostaję coś, co każe mi myślami wracać do tamtego dnia. Dnia, w którym własnymi rękami zakrywałem ciało ojca i kładłem jego hełm na martwym ciele.
Jeszcze nie pogodziłem się z jego stratą, nie pogodzę się nigdy, ale tego było już za wiele jak na moje nerwy. Zawyłem w ramię Astrid niczym zranione zwierzę a ona objęła mocniej moje ramiona.


Sala była pełna, a ja siedziałem na tym samym miejscu, na którym siedział niegdyś tata. Jeszcze dwa miesiące temu przemawiał stąd do tych samych ludzi, do których teraz ja powinienem przemawiać. Zamiast tego siedziałem z hełmem na kolanach i patrzyłem na niego ze spuszczoną głową. Astrid stała obok mnie trzymając swoją dłoń na moim ramieniu, a mama mówiła. Pyskacz stał za mną i co chwilę pociągał nosem.
Było mi tak wstyd, że nie mogłem nic powiedzieć, że zwaliłem ten obowiązek na mamę, która przecież nie czuła się jeszcze na tyle dobrze pomiędzy ludźmi, by z nimi rozmawiać. O dziwo jednak, jej głos był pewny i silny a ludzie słuchali jej w skupieniu. Mówiła, a choć słyszałem jej głos, nie bardzo docierał do mnie ich sens. Przekręciłem lekko głowę i napotkałem spojrzenie Śledzika. Uśmiechnął się lekko i skinął mi głową. Mimo że chciałem odwzajemnić gest nie zdołałem zmusić ust do jakiegokolwiek ruchu.
Patrzyłem teraz ukradkiem na twarze wikingów. Poczułem jak powoli wypełnia mnie wściekłość. Ktoś mógł zrobić sobie głupi żart i podrzucić podróbkę hełmu. Ale przecież każdy detal, każda rysa i każdy ślad po walce był taki jaki powinien być. Nikt nie mógł by aż tak idealnie podrobić hełmu. Mimo to spojrzałem na Sączysmarka. Jego twarzy nie wykrzywiał głupi uśmiech pewnego siebie egoisty i narcyza, a zszokowanie i... Czyżbym widział w jego oczach współczucie? Nie, on by tego nie zrobił, pomyślałem i spojrzałem na innych. Nikt stąd by tego nie zrobił. Widziałem jak opłakiwali śmierć taty. Mimo to zacisnąłem palce na rogach hełmu i z cichym skrzypieniem podłogi wstałem prostując plecy, obrzucając płonącym wzrokiem zgromadzonych. Mama natychmiast ucichła i cofnęła tak, bym teraz ja był w centrum. Długo patrzyłem kolejno na twarze czy to młodych czy to starych. Dosłownie słyszałem jak przełykali ślinę ze strachu, który spowodowany był prawdopodobnie przez mój wzrok. Po raz pierwszy poczułem, że mam władzę.
- Jeżeli ktokolwiek jest za to odpowiedzialny... - zacząłem chłodnym głosem - Jeżeli ktokolwiek chciał zrobić sobie głupi żart to srogo tego pożałuje.
- Co się stało Czkawce? - dobiegł mnie źle zamaskowany szept Szpadki. - Jest straszny.
Mieczyk coś jej odpowiedział, ale nie wiem już co. Astrid obdarzyła mnie wystraszonym wzrokiem a Szczerbatek podszedł do mnie i pokazując szereg ostrych zębów dał znać wszystkim, że ktokolwiek śmiał mnie nabrać, będzie miał do czynienia z nim.
Ciekawe co by tata powiedział gdyby mnie teraz zobaczył. Przez chwilę miałem nawet wrażenie że stoi tam, daleko z tyłu i patrzy na mnie. Na mnie, stojącego z uniesioną głową i niosącego postrach wśród swego ludu.
I chyba nie bardzo mu się to spodobało bo zanim jego obraz zniknął mi z oczu pokręcił lekko głową.
Zacisnąłem zęby. Nie chciałem budzić strachu. Chciałem tylko desperacko znaleźć odpowiedź, skąd ten hełm się tutaj wziął.
Nowa Nocna Furia na chwilę odeszła w niepamięć, choć coś mi mówiło, że i jedno i drugie jest ze sobą powiązane.
Chciałem poznać prawdę.
Nic ponad to.

C.d.n.

~~***~~

Ale miałam frajdę pisząc ten rozdział Dzięki za podrzucenie pomysłu co do Nocnej Furii Osaka
Wiecie, sama już nie wiem czy widziałam monitor, czy może obrazy które pojawiały mi się w głowie podczas pisania. Po raz pierwszy tak wyraźne, że jestem w stanie powiedzieć jak mocno skrzył się śnieg podczas kopania przez Czkawkę. Czy to dziwne? Cóż, dzięki temu mogłam lepiej napisać to co chciałam więc dla mnie nie. Bardzo lubię takie momenty przy pisaniu.
I oczywiście liczę na interakcję z wami

Nie ma problemu Od tego jesteśmy, żeby sobie pomagać, nie? Wystarczy powiedzieć, a praktycznie zawsze coś się wymyśli

IMHO bardzo fajny rozdział, zresztą jak i reszta. Zastanawia mnie tylko czemu takie krótkie? Wciąga niemiłosiernie, a szybko się kończy. Ale to i dobrze, bo ma się ochotę poczekać te parę dni na więcej .

Rzeczywiście, czyta się bardzo dobrze. Zręczne manipulowanie detalami, które bardzo zwracają uwagę, z pewnością wskazuje na fakt, iż wszystko masz dobrze zaplanowane przy pisaniu. Nic dziwnego, że tę historię widziałaś w głowie . Jednakże mam jakieś mieszane uczucia a propos drugiej Nocnej Furii. Nie zrozum mnie źle, ale dla mnie istnieje tylko jeden przedstawiciel tego gatunku, który w ten sposób jest bardzo unikalny i jakoś nie mogę pozbyć się wątpliwości, kiedy ktoś chce odebrać smokowi ten przymiotnik. Aczkolwiek jest to początek nowego wątku i ciężko jest więcej wywnioskować, dlatego mam nadzieję, że dalsze wydarzenia mnie zaskoczą. Niezależnie od mojego krótkiego wywodu, rewelacja.

Tak trzymać.

To jest po prostu niesamowite. Sposób, w jaki kreujesz postaci i nowe wątki jest wspaniały. Wyobrażam sobie całe Berk, iskrzący się śnieg i miny poddanych... Jakbym tam była