Polskie forum o animacji "Jak wytresować smoka"

Rozdział 1

Z nieba lał się deszcz, a wokół grzmiały błyskawice. Mury potężnego zamku wydawały się nie wzruszone szalejącą zawieruchą. Wiatr poruszał koronami drzew. Szerokie pola pokryły się błotem, a niebo szarością. Winterfell było wspaniałe nawet w tak paskudną pogodę. Jego potężne mury onieśmielały, a wysokie wieże tylko pogłębiały to uczucie. Dało się dostrzec chorągiew Starków. Wilkor podobnie jak ogromna twierdza zdawał się nie wzruszony ulewą. To była długa droga, ale coś takiego po prostu trzeba zobaczyć. Nigdy dotąd nie opuszczałem domu, ani nie byłem orłem jeśli chodzi o mapy. Toteż błądziłem długo i dopiero jacyś podróżni wskazali mi drogę. Każdy wieczór był wyzwaniem, bo musiałem spać w dziczy, a brak matki… bolał. Czasem musiałem ciężko odetchnąć, ale szedłem na przód. Co prawda marzeniem było ujrzeć najwspanialszą twierdzę północy w świetle jasnego dnia i zasiąść w niej jako lord. Oczywiście nie było to możliwe, ale wtedy byłem dzieckiem. Mury były piękne, choć nie idealnie gładkie. Dało się dostrzec wystające kamienie, a pomimo tego miałem wrażenie, że to nowy zamek. Stał tu przecież już od setek lat. Tego dnia matka nade mną czuwała. Spotkałem bowiem Neda Starka, który zechciał mnie przyjąć na służbę. Pamiętam tą ekscytację. Miałem mieszkać w Winterfell ! Wspaniałym zamku, gdzie jeśli będę dobrze służył niczego mi nie zabraknie. Starkowie byli chyba jedynym rodem całych Siedmiu Królestw, który był tak litościwy i dawał tyle szans. Prawdą było, że gdy ktoś złamał zasady nie mieli litości, ale sprawiedliwość czasem wymaga wyrzeczeń. Na zawsze zapamiętam jednak chwilę, w której stanąłem pod bramą i spojrzałem w niebo. Przez chwilę myślałem, że wieża ociera się o niebo. Patrząc w górę przeszedł mnie dreszcz. Czy tak ma wyglądać teraz moje życie ? W służbie lordowi ? Nie przeczyłem, że była to łaska, człowieka, który chciał mi pomóc, ale czy tego chciałem ? Przybyłem tam by ujrzeć najpotężnieszą budowlę w promieniu setek mil. Znalazłem coś więcej.

Służba takim ludziom jak Starkowie nie była trudna. Wszystko robili sami i w zasadzie, nie musiałem pracować. Pierwszego dnia lord Winterfell przedstawił mnie swojej rodzinie. Doskonale pamiętam dostojną twarz Lady Stark. Trzymała na rękach swojego najmłodszego syna Brana. Za rękę trzymała ją mała Arya, a ich druga córka Sansa, spoglądała na mnie zza matki. Tylko Robb i Jon, którzy mieli po 9 lat, spoglądali na mnie śmielej. Potem rozmawiałem z nimi do wieczora (tego dnia mieli mnie oprowadzić po zamku). Okazało się wtedy, że Jon jest nie do końca “prawdziwym” bratem Robba, który wyraźnie nie rozumiał tego co mówi, ale ja rozumiałem i Jon chyba też. Nadchodzi Zima  tak brzmiała ich dewiza. Faktycznie wyglądając z murów każdego miesiąca dawało się zauważyć coraz więcej oznak chłodu. Uwielbiałem stawać na murze i myśleć o domu. Czy spodziewałaś się mamo, że poznam kiedyś dzieci Lorda Starka ? Dopóki byłem zwykłym służącym rzadko opuszczałem nierozłączną i tak dwójkę braci. Do tego świetnie pamiętam Theona. Przez ponad rok świat znów był piękny, a ja ratowałem piękne księżniczki z zamków strzeżonych przez smoki. Toczyłem bitwy, a w końcu zasiadałem na żelaznym tronie. Wszyscy byli młodsi ode mnie, ale wcale nie tacy głupi jak mogłoby się wydawać. A kiedy zaczynała szermierka, padałem jako pierwszy. Wszystko się zmieniło, gdy pewnego dnia Lord Eddard dał mi wybór: Chcę zostać i umrzeć jako służący. Albo zacząć się rozwijać. Powiedział mi wtedy, że każda praca jaką wykonam zostanie wynagrodzona. A pewnego dnia, będę mógł stać się prawdziwym rycerzem.

Rozdział 3

Kiedy bawiłem się z Robbem i Jonem w walki rycerzy wszystko wyglądało inaczej. Nasze zbroje miały być lśniące, podobnie jak miecze, którymi gromiliśmy wrogów. Panowała harmonia. Gdy byłem mały i siedziałem na kolanach mamy opowiadała mi o wielkich rycerzach, którzy ramię w ramię dzielnie walczyli o wolność i życie. Bitwa była miejscem sprawiedliwości, gdzie dobrzy wojownicy bez cienia strachu pokonywali znacznie liczniejszych wrogów. Gdzie śmierć była chwałą i zaszczytem. Z okrzykami na ustach unosiliśmy broń i zwyciężaliśmy. Marzyłem by któregoś dnia walczyć. Pragnąłem poznać smak tej chwały i bez cienia lęku zniszczyć wroga. Chciałem być wielkim rycerzem, dla którego bitwa będzie domem. Bo czym jest śmierć ? Czeka każdego z nas i chyba lepiej zginąć walcząc za to w co się wierzyło, niż kiedyś w ciepłym łóżku. Po starcu zmarłym jak każdy nie zostanie nic, a o rycerzach układa się pieśni… Wielkich czynów się nie zapomina.

Stałem tam jak wryty patrząc, jak strażnik pada na kolana. Plama krwi u jego stóp wciąż rosła. Chciałem krzyczeć, ale umiałem tylko patrzeć. Ktoś zrobił to za mnie, stał kilkanaście metrów dalej. Kolejna strzała, kolejna plama, kolejny trup. Jacyś ludzie zaczęli wyłaniać się z lasu. Dzierżyli zaostrzone kije, zacząłem uciekać. Dobiegł mnie głos, kolejnego cięcia. Świat zwolnił, a ja zacząłem słyszeć coraz więcej krzyków. Tych co umierali i tych co budzili towarzyszy. Pobiegłem za namiot po lewej stronie, by zejść z pola widzenia łuczników. Raczej nie marnowaliby strzał na jakiegoś dzieciaka, ale wolałem nie ryzykować. Z namiotów wybiegali wojownicy. A za plecami słyszałem szczęk stali. Obejrzałem się za siebie. W świetle ogniska dostrzegłem walczących. W ciemności tańczyły dwa ostrza. W odwiecznym tańcu. Światło i cień, dobro i zło… życie i śmierć. Nawet stąd słyszałem jęki rannych i umierających. Nawet stąd widziałem ich krew. Nawet stąd… coś przedarło się przez moją nogę. Jakby wściekły pies dopadł mnie nocą i zaczął przegryzać kolejne warstwy skóry. Jakby rzeźnik zabrał mnie na stół i zacząć ciąć swoim nożem. Przygryzłem zęby, a świat zawirował. Z mojej nogi wystawała strzała. Kolejna plama, kolejny trup. Miałem wrażenie, że wchodzi wciąż głębiej i głębiej. Poczułem ciarki na plecach i łzę na policzku. Upadłem na jedno kolano. Spojrzałem w górę. Zbliżał się do mnie jakiś człowiek z łukiem. Wokół pełno było piasku, krwi, stęków i krzyku. Miecze i strzały zadawały śmierć. Czym jest śmierć ? Bitwa to nie miejsce sprawiedliwości. Bitwa to kraina śmierci i bólu. Naciągnął cięciwę i celował w moją stronę. Czy tak umierają rycerze ?

Rozdział 5

Byłem w ciemności. Żadnego światła. Tylko cienie. Dostrzegłem kształty. To nie było tak, że niektóre miejsca były oświetlone, po prostu… Były mniej ciemne. Widziałem dom. Stara drewniana chata gniła jak dawniej. Stałem na wzgórzu. Poczułem dłoń. Moja matka patrzyła na mnie martwymi ślepiami. Z jej podeżniętego gardła wciąż lała się krew. Jej palce były już niemal rozłożone. Zewsząd zwisały z niej pasma zgniłego mięsa. Nie miała swoich dawnych pięknych włosów, te które zostały były białe jak śnieg. Była zimna, niczym stal. Uciekałem w dół. Z lasu wyszły duchy. Były wyższe i szybsze od ludzi, a ich wzrok był jeszcze bardziej martwy od oczu mojej matki. Nie pamiętam ile biegłem. Może minutę, a może rok. Potknąłem się. Upadłem. Gdy podniosłem wzrok ujrzałem Winterfell. Było martwe. Duchy przechadzały się po murach, a znad zamku unosił się dym. Wszedłem do środka. Na rękach miałem krew. Korytarze były puste, a na tronie przy zastawionym stole leżała czaszka. Leżała przed nią kartka. Cały stół lorda otoczony był czaszkami. Jedno miejsce pozostało puste. Z lasu wyczłapał wilkor. W jego sercu tkwił nóż. Jęczał, stękał i wył, a wtedy poczułem, że ktoś łapie mnie za plecy. Zrzucono mnie z muru. Spadałem. Powietrze napierało ze wszystkich stron, a świat się kurczył. Spadłem głową w śnieg. Tysiące igieł wbijało mi się w twarz. I tam też widziałem krew. Stała nade mną. Widziałem jej twarz, taką jak wtedy. Zimną, pełną nienawiści i… martwą. Z ruchu jej martwych ust nie sposób było cokolwiek wyczytać. Narzuciła na siebie ciemno niebieską szatę. Założyła mi na szyję pętlę, nie mogłem się ruszyć jakby mnie zaczarowała. Jej ciało było miękkie i wyglądało jak śluz. Jej trupie ślepia… Widziały i płynęła z nich nienawiść. W oczach miała czerwone łzy, lecz była niemniej bezlitosna. Nim podniosła mnie do góry wyszeptała łamliwym i mrocznym głosem - Valar Morghulis.

Zerwałem się przerażony. Dostrzegłem jakieś drzewa nim ból zmusił mnie do zamknięcia oczu. Znów czułem się jakby ktoś powoli rozrywał mi skórę. I to co pod nią. Leżałem, choć teraz już siedziałem pod drzewem. Wokół rosło jeszcze kilka takich. Wszystkie rozłożyste i pełne owoców jak zawsze w lecie na południu. Zewsząd otaczała mnie wysoka trawa. Ktoś mnie tu zabrał. Na nodze miałem jakiś niechlujny opatrunek z liści. Cały zakrwawiony. Lepiej będzie zdjąć to paskudztwo. Sięgnąłem po nóż. Jak dobrze, że miałem go jeszcze przy pasie. Zdążyłem się z nim zaprzyjaźnić. Tak jak myślałem liście niemal zaczęły się zrastać ze skórą, a to był zły znak. Przynajmniej jeśli idzie o moje wrażenia. Stanowczo, ale nie za mocno pociągnąłem za coś co służyło mi za bandaż. Czułem się trochę jakby obdzierano mnie ze skóry, ale zacisnąłem zęby i nie wydałem żadnego dźwięku. Rana zaczęła trochę krwawić, a same liście wyglądały obrzydliwie z zaschniętą krwią i kawałkami skóry. Z głowy nie mógł wypędzić przerażającego snu. Był tak realny… Usłyszałem kroki w trawie i chwyciłem nóż, który leżał na ziemi. Na wszelki wypadek. Raczej nie mógł być to ktoś inny niż mnie uratował, a i ja nie miałem większych szans obronić się na wypadek ataku, ale nie zamierzałem opuścić ostrza. Dopiero teraz zauważyłem obok siebie skórzany plecak. To Aron.
- Widzę, że mój lord już się obudził. - Rzucił z uśmiechem, wychodząc z trawy. Był ode mnie starszy o 2 lata i uwielbiał się śmiać. Miał krótkie czarne włosy i był wyjątkowo zaradny.
- Och czekałaś na mnie lady ? - Rzuciłem bez zastanowienia. Z nim zawsze było wesoło. Znałem też kilku innych mniej lub bardziej ciekawych ludzi, ale wszyscy byli ponurzy. 
- Dla lorda mogę i czekać i całą wieczność.
- To choć. Doczekałaś się. - Drwiący uśmiech zagościł na mojej twarzy.
- Najpierw podam swojemu panu śniadanie. Łap ! - Rzucił mi kawałek czerstwego chleba. Zapewne był jadalny, ale z równą pewnością mogłem stwierdzić.
- Taki posiłek ? Dla lorda ?
- Ach wybacz mi panie, jeśli chcesz czegoś lepszego idź do tych dzikusów co napadli na nas przedwczoraj. Z pewnością dadzą lordowi jakieś smaczne jedzenie. - Zdecydowanie miałem szczęście, że w ogóle mogłem coś włożyć do ust.
- Gdzie jesteśmy ? - zapytałem.
- W lesie. Nie widać ?
Widać i to aż za dobrze, zostałem sam mając ranną nogę z 2 lata starszym kolegą w lesie, po którym wałęsają się dzikie plemiona. Jakby się zastanowić, nie było mi do śmiechu.