Polskie forum o animacji "Jak wytresować smoka"

Ciemnym zamkowym korytarzem poruszała się niepozorna postać, która z trudnością się przemieszczała. Bardzo powoli zmierzała w kierunku komnaty Elsy, ów postacią była Anna, która po całym niemal dniu bez siostry, chciała ją zobaczyć. Była zdenerwowana, wydało jej się dziwne, że siostra cały dzień do niej  nie przychodziła. Idąc korytarzem usłyszała z daleka cichy płacz, który im bliżej podchodziła stawał się coraz głośniejszy. Wyraźnie słyszała, że dochodził z komnaty jej siostry, starała się pójść szybciej, ale prawie przewróciła się, nie łatwo szybko chodzić o kulach. W końcu dotarła pod drzwi, spojrzała na nie i wróciły do niej wspomnienia z dawnych lat. Ten cały czas jaki spędziła pod tymi drzwiami, wszystko wróciło do niej. Chciała zapukać, ale wstrzymała rękę i po cichu delikatnie otworzyła drzwi. Ukazał jej się widok leżącej na łóżku siostry, która płakała w poduszkę. Anna widziała jej rozpacz, ale nic nie rozumiała. Powoli i po cichu zaczęła iść w kierunku Elsy, która tonęła właśnie w morzu żalu. Ostrożnie stawiała każdy krok tak żeby siostra jej nie słyszała. Im bliżej była siostry tym bardziej biło jej serce. W końcu stanęła nad jej łóżkiem, pochyliła się, po czym delikatnie objęła ją ramionami. Elsa poczuła w pewnej chwili ciepło i miłość, dopiero po chwili zorientowała się, że to Anna. Siostry usiadły na łóżku, po czym młodsza z nich zmartwiona zapytała co się stało, królowa próbowała uniknąć odpowiedzi, jednak zorientowała się, że Anna nie odpuści jej tym razem. Zebrała się w sobie i zaczęła mówić:
- Anno, masz rację coś przed tobą ukrywałam - głos Elsy był drżący, młodsza siostra oczywiście chciała rzucić złośliwą uwagę, ale królowa położyła jej dłoń na ustach. Księżniczka przez dłoń swojej siostry powidziała:
- Co takiego się stało ?
Elsa nie wiedziała od czego zacząć, czuła, że musi z siebie wyrzucić te wszystkie emocje.
- Anno, mamy wojnę ! - Władczyni Arendelle rozpłakała się i znów poczuła przyjemne ciepło, jakie dała jej siostra, która oczywiście była w szoku, ale czuła, że musi ją wesprzeć. Królowa mówiła dalej, a każde słowo coraz bardziej bolało Annę jak i samą Elsę, która mówiła już przez łzy. Powiedziała o wszystkim, zaczynając od wojny, przechodząc do Hansa, kiedy księżniczka złapała się za głowę, do smoków, w co Anna po prostu nie mogła uwierzyć, później Elsa powiedziała o zamachu i w pewnym momencie przestała mówić, ustał płacz, choć oczy cały czas zachodziły łzami. W tym momencie przed Elsą stanął obraz tego człowieka. Bezradnego, bezbronnego, z przerażeniem w oczach, błagającego o litość mężczyzny, zamachowca, ale wciąż człowieka, w tym momencie poczuła szturchnięcie.
- Co się dzieje ? - Łagodny, smutny głos Anny obił się o jej uszy.
Elsa odwróciła się od siostry, próbując jeszcze zdusić najbardziej bolące ją emocje. Anna obeszła siostrę do o koła, uklękła przed nią, spojrzała jej w oczy i zapytała:
- Co się stało ?
Królowa czuła jak wzrok Anny przechodzi przez nią na wylot, zaczęła wykonywać nerwowe ruchy, wiedziała, że tama w jej sercu zaraz pęknie, a morze emocji zaleje jej bezpieczne miejsce utworzone gdzieś w jej wnętrzu. Miała świadomość, że już nie wytrzyma, ale walczyła. Siostra cały czas patrzyła prosto w jej oczy, nerwowe ruchy Elsy wzmagały się, w końcu Anna odezwała się:
- Co się dzieje ?
- Nic - Królowa odpowiedziała ostro, wstając z łóżka.
- Jak to nic, przecież widzę ! - Anna również podniosła głos.
- Mówię ci, że nic ! - Elsa już wyraźnie krzyczała.
- Co się z tobą znowu dzieje ?! - księżniczka krzyczała podobnie jak na koronacji.
- Nic się ze mną nie dzieje ! - królowa obróciła się i smutnym wzrokiem popatrzyła na swoją siostrę.
- Nic ? Znów się ode mnie odwracasz, znów coś przede mną ukrywasz !
- Zabiłam człowieka ! - Elsa wystrzeliła lodową strzałą w sufit, czuła jakby ktoś wyjął bolący fragment z jej serca. Z jednej strony poczuła ulgę, ale z drugiej ogromny ból, klęknęła na ziemi schowała głowę w dłoniach i zaczęła płakać. Anna nie mogła uwierzyć w to co usłyszała podeszła do siostry i zaczęła ją uspokajać. Po kilku minutach królowa wstała i opowiedziała wszystko na temat zamachu, teraz i Anna była w szoku, musiała sobie to wszystko poukładać w głowie. Elsa oznajmiła, że idzie do doradców, ponieważ musi pomóc im w wojnie, ale księżniczka przekonała ją, że w takim stanie na nic im się nie przyda, więc obie poszły spać. Królowa położyła się do łóżka i zaczęła rozmyślać, mijały kolejne minuty, a czarne myśli wciąż nie chciały jej opuścić. Nie potrafiła zasnąć, myślała przez kilka godzin, przemyślała wszystko, poukładała sobie w głowie wydarzenia ostatnich dni. Było coraz lepiej, Elsa poczuła dziwny spokój, po kilku minutach zasnęła. Anna zdziwiła się kiedy weszła do swojej komnaty i zobaczyła Kristoffa, tego jednak potrzebowała, porozmawiała z nim przez chwilę i położyła się do łóżka. Zasnęła po kilku minutach, jednak w snach widziała wszystko co opowiadała jej siostra, dzięki nim również poukładała sobie wszystko w głowie.
Elsa otworzyła oczy o około 8 rano, od razu wiedziała co musi zrobić. Czuła ogromny ból, ale wiedziała, że musi chronić Arendelle jako królowa, pospiesznie więc ruszyła do sali narad wojennych, po drodze spotakała Annę, postanowiła, że ona też powinna wiedzieć co się dzieje i zabrała ją na naradę. W środku sali siedziało tylko kilku doradców, większość pracowała całą noc, więc teraz poszli spać. Zagrożenie dla państwa było ogromne i wszyscy zdawali sobie z tego sprawę. Lodowa kopuła odcięła Arendelle od reszty świata, ale dawała schronienie. Elsa obiecała przygotować listy do przywódców innych państw z prośbą o pomoc, które mieliby dostarczyć doradcy i negocjować warunki pomocy. Królowa była pewna, że może liczyć na kilku sojuszników, ale czy taka siła wystarczy, póki ma lodową moc, ma przewagę, ale ona jest jedna, można ją łatwo zneutralizować. W trakcie dyskusji Elsa ironicznie powiedziała:
- Powinniśmy mieć własne smoki.
W tym momencie coś tknęło Annę przypomniała sobie jak kilka dni temu idąc spokojnie w porcie, usłyszała jak jakiś handlarz opowiada komuś, o wyspie...Burk ? Bork ? Nie pamiętała, ważne, że usłyszała, że mają tam smoki i są pokojowo nastawieni, postanowiła natychmiast o tym powiedzieć. Gdy Elsa to usłyszała, natychmiast postanowiła to sprawdzić, nie ważne było dla niej, że jej siostra potrafi sobie coś ubzdurać, czy to, że handlarz mógł wszystko wymyślić, poprosiła Annę, aby jej pokazała, gdzie on jest. Młodsza z sióstr oczywiście jechała wozem, bowiem ciężko poruszać się z unieruchomioną nogą po mieście. Po chwili księżniczka wskazała palcem na ogromny statek, przy, którym stał całkiem duży stragan:
- To ten statek.
Elsa natychmiast przyspieszyła, obecność królowej wywołała spore zamieszanie wśród ludzi, ale straż uspokoiła tłum. Władczyni Arendelle podbiegła do straganu i od razu zaczęła:
- Podobno wiesz coś o smokach.
- Nawet się nie przedstawiłaś skąd…- w tym momencie królowa przerwała mu:
- Nazywam się Elsa Królowa Arendelle, to sprawa wagi państwowej.
- To nie moje państwo. - Handlarz odpowiedział lekceważąco. - Owszem mam informacje, ale mają one swoją cenę.
Elsa podeszła do wozu i rzuciła na stół mały woreczek pełen monet. Sprzedawca otworzył go przyjrzał się dokładnie pieniądzom i zaczął mówić:
- Daleko stąd istnieje pewna wyspa, na tej wyspie smoki pomagają ludziom, a ludzie pomagają smokom. Mieszkają tam bardzo mili wikingowie.
- Jak nazywa się ta wyspa ?
Handlarz potarł palcami na znak, że chce więcej pieniędzy, królowa podeszła do wozu i rzuciła na stół drugi woreczek:
- Berk, wyspa nazywa się Berk.
Nagle królowa usłyszała krzyk Anny:
- A widzisz czyli to było jednak Berk nie Bork.
W każdym razie nie zwróciła na to zbytniej uwagi.
- Możesz tam zabrać kogoś z naszych doradców ?
- To bardzo daleka droga, żeby tam dotrzeć płynie się kilka tygodni, poza tym to sporo kosztuje.
- Widzę, że jednak nic nie wiesz skoro próbujesz się tak wywinąć, masz jakiś dowód ?
- Gdzieś miałem, coś takiego, znajdę to i pokaże jutro. Mogę nawet to sprzedać - za odpowiednią cenę.
Elsa odwróciła się i ruszyła w stronę zamku, nie wiedziała jak przekonać handlarza, myślała, że tylko tak udowodni on, że mówi prawdę. Gdy tylko wróciła do zamku pobiegła do biblioteki i zaczęła przeszukiwać każdą półkę, szukała książek o wikingach, o Berk i o smokach. Znalazła kilka książek opisujących wikingów i zanurzyła się w lekturze, opisy nie były zbyt miłe i lekko przeraziły Elsę. Nie znalazła książki o Berk, ale w jednej z tych o wikingach pojawiła się wzmianka o wyspie, jednak niewiele pomogło to królowej. Poszukiwania tej o smokach trwały bardzo długo, wszystkie ksiązki o smokach były spisem legend czy opowieści dla dzieci. Jednak w pewnym momencie władczyni zauważyła coś co nazwano ,,Księgą Smoków’’ była to olbrzymia zakurzona książka, w chyba najbardziej zapomnianym dziale biblioteki. W środku, było mnóstwo rysunków przedstawiających te niesamowite stworzenia, informacji było jednak bardzo mało. Elsa dowiedziała się tylko, że smoki mogą się znacznie od siebie różnić, oraz poznała 3 gatunki opisane jako:
- Koszmar Ponocnik
- Śmiertnik Zębacz
- Nocna Furia.
Napisano, że to 3 z wielu gatunków smoków jakie można spotkać na całym świecie, królową zaniepokoiły nazwy tych istot w końcu kto nazywa miłe stworzenie Koszmar Ponocnik ? Godziny mijały, a władczyni Arendelle nie mogła znaleść nic innego, co pomogłoby jej w tym problemie. W pewnej chwili zobaczyła jak Anna powoli idzie do niej, natychmiast do niej podbiegła i pomogła usiąść na fotelu:
- Co tu robisz ?
- Szukałam cię w całym zamku, cały czas tu byłaś ? - księżniczka nie wyglądała najlepiej.
- Coś ci jest ? - Elsa była zaniepokojona.
- Nie, czuję się dobrze, tylko noga mnie boli. Dowiedziałaś się czegoś ?
- Niewiele, ale jesteś pewna, że wszystko dobrze ?
- Tak nie martw się już tak o mnie - Anna posłała siostrze miłe spojrzenie. - mogłybyśmy spędzić wspólny dzień, odstresujemy się trochę, co ty na to ?
- Na razie nie mogę, ale z chęcią, wpadnę wieczorem.
- Cudownie, mogłabyś mi podać tamtą książkę ? - Anna wskazała na grubą księgę leżącą na stole. Elsa idąc po nią zapytała:
- To ty czytasz ?
- Zdziwiona ?
- Tak !
Obie pośmiały się przez chwilę, po czym starsza z nich wyszła z biblioteki, a młodsza zaczęła czytać. Elsa udała się do swojego gabinetu, gdzie miała sterty listów od mieszkańców, ale na razie postanowiła napisać listy do sojuszników, z prośbami o pomoc. Trwało to dość długo, bo królowa chciała w pełni oddać dramatyzm sytuacji, po zakończeniu pracy, udała się na rozmowę z doradcami. W tym momencie Arendelle było bezpieczne i starało się odbudować po pierwszych szkodach, wielu żołnierzy było rannych, po pierwszym starciu ze smokami, a pod kopułą było ich jeszcze kilka. Elsa wyczytała jednak, że póki mają jedzenie nie będą atakować ludzi, więc ich schwytanie nie było najważniejsze. Kilka smoków, które królowa trafiła lodem była w mieście, gdzie badano te niezwykłe stworzenia. Rozmowa z doradcami nie trwała zbyt długo, władczyni rozdzieliła zadania i już dziś wieczorem, statki z wiadomościami miały opuścić Arendelle. Elsa postanowiła również zorganizować pogrzeb strażnikom poległym w zamachu, jak i również przekazać ciała zamachowców stronie przeciwnej, ponieważ królestwo było w stanie wojny, królowa czasowo nie zajmowała się sprawami wewnętrznymi państwa, nie chciała tego robić, ale na jakiś czas będzie to rola Anny, która jeszcze nigdy do tej pory nie pracowała. Po rozmowie, władczyni rozdała doradcom listy i ustaliła godzinę ich wypłynięcia, po czym udała się do pokoju swojej siostry.


Było już po godzinie 19, kiedy Elsa zapukała do drzwi od komnaty Anny, zdziwiła się, gdy nie dostała odpowiedzi. Po cichu weszła do środka, jednak nie zauważyła nic co by przykuło jej uwagę, nikogo nie było w środku. Królowa zaczęła szukać swojej siostry, sprawdzając kolejne komnaty, w końcu weszła do biblioteki, a na kanapie leżała Anna, władczyni była ogromnie zdziwiona:
- Ty przez ten cały czas czytałaś ?
- Elsa, wystraszyłaś mnie - księżniczka uśmiechnęła się.
- Przepraszam, miałyśmy w planach wspólny wieczór - starsza siostra odwzajemniła uśmiech.
- Już jest wieczór ? - następczyni tronu  ewidentnie straciła poczucie czasu.
- No nie mogę moja młodsza siostra wreszcie zainteresowała się literaturą - na twarzy królowej zagościła radość, a ona przez kilka dni zdążyła zapomnieć jakie to uczucie.
- Elso, od dawna czytam dobre książki - Anna brzmiała jakby miała pretensje do siostry, ale jednocześnie szeroko się uśmiechała.
- Kiedy ? Nie zauważyłam żebyś szczególnie interesowała się książkami.
- Ostatnio ? Kilka tygodni przed twoją koronacją, ale później tyle się działo, że jakoś nawet nie pomyślałam żeby poczytać.
- Rozumiem, cały czas nie mogę uwierzyć, że tak zrujnowałam ci życie. - ból powrócił do słów królowej Arendelle.
- Przecież robiłaś to dla mnie - księżniczka na chwilę przerwała - nie jesteś gotowa o tym mówić ? Myślałam, że wszystko sobie wyjaśniłyśmy.
- Wybacz Anno, ale nigdy nie wybaczę sobie, że przeze mnie spędziłaś tyle lat sama, ale masz rację nie ma co się teraz użalać. Jakie książki najczęściej czytasz ?
- Zwykle coś z ciekawą przygodą lub takie, w których coś się dzieje.
- W sumie mogłam się domyślić - uśmiech powrócił na twarz królowej - chodźmy na górę, porozmawiamy, napijemy się czekolady, a potem muszę odesłać kilku dyplomatów z prośbą o pomoc w porcie.
- Jak to odesłać ?
- Nie pamiętasz ? Mamy lodową kopułę wokół królestwa, ktoś musi jej część opuścić.
- A więc chodźmy - Anna odłożyła książkę, po czym próbowała wstać - pomożesz mi ?
- Oczywiście.
Po chwili księżniczka stała już na nogach i z pomocą siostry powoli kierowała się na schody. Po drodze władczynie spotkały służbę, więc poprosiły o jakąś przekąskę i coś gorącego do picia. Kilkanaście minut zajęło im wejście do komnaty na samej górze, tam usiadły i podziwiały widok Arendelle o zachodzie słońca. Ogromna kopuła w tle tylko ozdabiała cudowny widok. Elsa wiele razy oglądała królestwo przez to okno, jednak nigdy wieczorem, zwykle podziwiała wspaniałe miasto za dnia. Znała sylwetki budynków, które były widoczne z okna, jednak nawet nie podejrzewała jak pięknie wyglądają, gdy promienie zachodzącego słońca oświetlały je delikatnie z jednej strony. W oddali widać było wspaniałe i potężne góry, a z drugiej strony porażające swoim ogromem morze.
- Wspaniałe - wyszeptała królowa.
- Spójrz Elso ! Tam leci kilka ptaków - Anna nigdy nie skupiała się na spokojnych krajobrazach, więc każda najmniejsza zmiana była dla niej czymś niesamowitym.
Siostry przez chwilę przyglądały się zasypiającemu królestwu. Gdy tylko słońce zaszło księżniczka postanowiła coś zjeść, a jej siostra wciąż nie mogła oderwać wzroku od swojego państwa, zaczęła nieco rozmyślać, ale do rzeczywistości szybko przywołała ją Anna:
- Miałyśmy porozmawiać - powiedziała, po czym szturchnęła lekko Elsę.
- Nie gorączkuj się, ale czy nie sądzisz, że to piękne ?
- Masz rację, ale ile można przyglądać się temu samemu ?
- Długo - wyszeptała królowa.
Nastała chwila ciszy, ale nie trwała długo, przerwała ją Elsa:
- Jak tam noga ?
- Noga ? Dobrze, nie boli już, ale strasznie swędzi.
- To świetnie, przepraszam, że nie powiedziałam ci o wyjeździe na tą górę.
- To nic, jak zwykle chciałaś dobrze. - głos Anny był łagodny jak balsam, który koił serce Elsy.
- Cóż...a co słychać u Kristoffa ?
- Dobrze, opowiadał mi jak jeździ w góry i wydobywa lód pod koniec lata. Mówił też, że teraz będzie jeździł coraz rzadziej, na ogół ostatnio jeździł z nim Olaf i podobno było wesoło.
- Nie wątpię - siostry zaśmiały się cicho. Królowa podniosła kubek z czekoladą po czym to samo zrobiła jej siostra, napiły się gorącego napoju, po czym starsza z nich kontynuowała:
- Co ostatnio robiliście, wtedy kiedy ostatnio się spotkałyśmy w mieście ?
- Cóż, byliśmy w karczmie, a wcześniej...Anna zatrzymała się w pół zdania, nie chciała psuć ciepłej atmosfery, ani dobrego humoru siostry, ale poczuła, że nie może kłamać...na grobie rodziców. Elsa zbladła, uświadomiła sobie, że nigdy nie odwiedziła tego miejsca, starała się odrzucić wszystkie uczucia, a kiedy wszystko się ułożyło, była zbyt szczęśliwa by o tym myśleć, oczywiście rozmyślała o rodzicach, ale grób jej umknął, nigdy nie przyszło jej to na myśl.
- Rozumiem, jak się bawiłaś ? - zapytała ze smutkiem.
Księżniczka chciała być szczera ze swoją siostrą:
- Byłam smutna, ale przypomniałam sobie czasy, gdy razem spędzaliśmy czas, byliśmy szczęśliwą rodziną.
Wspomnienia uderzyły w Elsę, nagle przypomniała sobie te wszystkie radosne chwile. Zabawy z Anną, wyjazdy z rodzicami, życie pełne miłości i szczęścia. Do jej oczu zaczęły napływać łzy, kolejne obrazy przechodziły przez jej głowę: mama czytająca im bajki na dobranoc, wszystkie ciepłe rozmowy i wiele innych najmilszych wspomnień z jej życia. Jednak, bardzo szybko przeszła ją myśl o tej nocy, której jej świat się zawalił. W momencie, w którym przypomniała sobie moment strzału w Annę gorzko zapłakała. Teraz wróciły lata prawdziwego piekła, codzienne słuchanie swojej siostry, która wołała ją zza drzwi, lata strachu przed samą sobą, lata, w których dusiła w sobie emocje. Elsa nie widziała wtedy sensu życia, a siłę na walkę dawali jej właśnie rodzice, informacja o ich śmierci, pogrążyła ją do reszty, nie miała już nikogo i nic, przez chwilę myślała nawet o tym, aby wyskoczyć przez okno i opuścić ten okrutny świat, ale usłyszała pukanie, słowa stojącej za drzwiami Anny kuły ją w samo serce, postanowiła przetrwać wszystko, nie zostawić jej samej, po czym podeszła do drzwi i usiadła, chociaż tak chciała być blisko siostry. Historia życia przeleciała jej przed oczami, które zaczęły łzawić.
- Byłyśmy takie szczęśliwe…- tyle Elsa zdołała wyszeptać.
- Przykro mi, że ci to przypomniałam - Anna wytarła łzę spływającą jej po policzku.
- Dobrze czasem o nich pomyśleć - starsza z sióstr, mówiła przez ustające powoli łzy.
- Kochali nas, prawda ?
- Oczywiście, byli przecież naszymi rodzicami - królowa uśmiechnęła się, wspomnienie dobrych czasów powróciło.
- Wiem to było głupie pytanie, zastanawiałam się coby było gdyby żyli.
- Cóż zapewne, wciąż siedziałabym zamknięta w pokoju, ale za cenę ich życia mogłabym tam przesiedzieć całe życie.
- Ja bym tego nie chciała…- księżniczka przerwała, a Elsa spojrzała na nią wzrokiem, który zastępował słowa: co ty wygadujesz ? - widocznie nadszedł wtedy ich czas, tak jak się to potoczyło, było najlepiej.
- Byłoby najlepiej gdyby wciąż żyli…- westchnęła.
Zapadła chwila ciszy, obie siostry pozwoliły sobie na rozmyślania o tym co by było, gdyby ich rodzice wciąż żyli. Jednak po chwili, obie myślały już jak przerwać ciszę, w końcu Anna spytała:
- Dokąd płyną ci dyplomaci ? - nie było to tylko przerwanie milczenia jakimkolwiek pytaniem, naprawdę interesowało to ją.
- Do różnych państw, będą negocjować pomoc dla Arendelle,
- A smoki, nie wierzysz temu handlarzowi ?
- Faktycznie jest duże prawdopodbieństwo, że mówi prawdę, ale i tak raczej nie zechce tam zabrać nikogo z dyplomatów. Mogłybyśmy zmienić temat i tak całe dnie poświęcam tej wojnie.
- Dobrze - księżniczka podnosiła kubek i nagle wypadł jej z ręki, rozbijając się na podłodze. - Przepraszam, już idę po coś żeby to wytrzeć - po czym powoli wyszła z komnaty.
- Cała Anna - powiedziała sobie Elsa, po czym napiła się gorącej czekolady, później wyszła z pomieszczenia i zatrzymała siostrę.
- Usiądź, nie powinnaś zbyt wiele chodzić.
- To dlaczego pozwoliłaś mi wyjść ?
- Musiałaś ponieść jakieś konsekwencje swojego czynu - królowa uśmiechnęła się po czym udała się do miejsca, w którym trzymano, wszelkie rzeczy do sprzątania, mogła oczywiście rozkazać służbie posprzątać, ale nie lubiła, gdy ktoś sprzątał za nią. Po kilku minutach było już czysto, ale siostry przeniosły się do komnaty niżej - królowa nie chciała, żeby jej siostra przemęczała się. Obie siostry usiadły na kanapie, po czym Elsa zaczęła:
- Anno, ty to zawsze musisz coś przeskrobać. - uśmiechnęła się, lecz miała pretensje do siostry.
- Przepraszam cię, nie wiem jak to się stało ?
- Samo się stało ?
- Elso - księżniczka miała pretensje do siostry, za tą ironię.
- Dobrze, spokojnie, ale uważaj na przyszłość.
- Wiem, wiem już niedługo będziesz odsyłać tych dyplomatów ?
- Tak, jeśli chcesz tam być, musisz poprosić służbę, o przygotowanie wozu.
- Dobrze, chcę tam jechać. - Anna uwielbiała oglądać oddalające się statki.
- Więc zaraz wrócę - królowa wyszła z pokoju.
Księżniczka myślała, jak powstrzymać tych ludzi, nic nie przychodziło jej do głowy, oczywiście myślała, że jej siostra coś wymyśli, albo zniszczy ich swoimi lodowymi mocami. Nie minęło 5 minut, a Elsa już wróciła:
- Zbieraj się, musimy jeszcze zejść na dół, a dyplomaci czekają już w porcie.
- Dobrze już idę - Anna z trudnością wstała, po czym z pomocą siostry powoli schodziła na dół.
Zamek był wysoki, więc zejście z góry na sam dół musiało zająć im sporo czasu. Jednak już po kilku minutach, stały one przed powozem. W królestwie było już całkowicie ciemno, przez lodową kopułę światło przechodziło w niewielkich ilościach, więc nocą, nie było widać kompletnie nic. W porcie stało mnóstwo statków, Arendelle szczyciło się tytułem potęgi morskiej i posiadało rozbudowaną flotę. Królowa nakazała wysłanie 26 statków z wiadomościami do sąsiednich państw, liczyła na pomoc ze strony co najmniej połowy z nich, ale i to nie będzie wielkim wsparciem dla królestwa, jednak w tej chwili Elsa chciała zebrać po prostu jak najwięcej ludzi. Gdy wóz dojechał na miejsce, władczyni podchodziła kolejno do każdego z dyplomatów życząc im powodzenia. W końcu statki odbiły od brzegu i oddalały się od królestwa, kiedy były już blisko lodowej ściany kopuły, Elsa użyła swoich mocy i jej część zapadła się pod wodę. Okręty musiały płynąć jeden za drugim, aby zmieścić się w otworze, w końcu po około 30 minutach opuściły Arendelle, a każdy z nich kierował się w swoją stronę. Na szczęście wroga armada znajdowała się z drugiej strony, dzięki temu statki były bezpieczne. Anna, która została w wozie obserwowała z zachwytem oddalające się łodzie, jak i porażające swoją wielkością morze i niebo, które zlewały się w jedno. Gdy królowa była już pewna, że statkom nic nie zagraża, powoli uniosła fragment lodowej ściany z dna morza, ponownie zamykając królestwo w lodowej kopule. Wszystko odbyło się po cichu tak aby nie wzbudzać paniki, która i tak zapanowała wśród mieszkańców. Elsa wiedziała, że kolejny dzień będzie dla niej wyczerpujący: od rana zaplanowane narady wojenne, później pogrzeb poległych żołnierzy, do tego przemówienie do poddanych, a na dodatek negocjacje z tym handlarzem. Wisienką na torcie są przerażające myśli i wyrzuty sumienia po zabiciu zamachowca. Słowa siostry niewiele pomagały, bo co innego miała powiedzieć ? Poczucie winy najbardziej dawało się we znaki nocą, bo w dzień Elsa nie miała nawet czasu się martwić. Władczyni wsiadła do powozu, który po kilku minutach był już na zamku. Królowa pomogła Annie dojść do jej komnaty, księżniczka usiadła na łóżku, po czym siostry pożegnały się, lecz młodsza z nich zapytała:
- Musisz iść ?
- Jutro czeka nas ciężki dzień, więc obie musimy być wyspane.
Królowa zamykała powoli drzwi, gdy usłyszała, łagodny i cichy głos swojej siostry:
- Dobranoc Elso.
Starsza siostra odrzekła jeszcze ciszej:
- Dobranoc Anno.


Młodsza z sióstr zastanawiała się przez chwilę, nad wydarzeniami dnia, była szczęśliwa z powodu kilku godzin spędzonych z siostrą. Jedyne zło jakie teraz zaprzątało jej głowę to Hans, myślała, że już nigdy nie usłyszy o tym człowieku, a wiadomość o nim załamała ją. W każdym razie Anna nie miała już sił by myśleć, nie minęło kilka minut i zapadła już w głęboki sen. Elsa spokojnie udała się do swojej komnaty, gdzie już po kilku minutach zasypiała. Dzisiaj inaczej niż poprzednio była szczęśliwa, czas spędzony z Anną napełnił jej serce ciepłem, radością i nadzieją, a co najważniejsze siłą do walki o Arendelle. Mimo ukrytych najczarniejszych myśli, władczyni tej nocy zasnęła wyjątkowo szybko, lecz noc rozbudziła złe uczucia. Królowej śniła się rozmowa z siostrą, w pewnej chwili coś wyrwało Annę i rozerwało ją na strzępy. Elsa słyszała wokół siebie głos człowieka, którego zabiła, w tem zauważyła jak leży on zakrwawiony na bruku i wyciąga rękę w jej kierunku. Chciała do niego podejść i mu pomóc, była już blisko usłyszała płacz dzieci, gdy się odwróciła zobaczyła kobietę, z nożem w ręce, która biegła w jej kierunku krzycząc ,,Zostaw go !’’. Królowa prosiła, żeby się uspokoiła, lecz ona biegła cały czas, gdy była już kilka kroków od niej, Elsa osłoniła się tworząc lodową ścinę, która przebiła szyję, nieznajomej kobiecie. Wtedy czuła, że się nie kontroluje, pobiegła w stronę dzieci i strzelała lodem tak by blokować im drogę. Bawiły ją bezradne uciekające istoty, cały czas się śmiała, a zrozpaczone dzieci zostały zagonione w kozi róg. Królowa nabiła je na pale, a wtedy otoczyły ją cienie, właściwie jakieś ciemne duchy, które powoli okrążały ją, Elsa zaczęła strzelać lodem na wszystkie strony. Usłyszała głosy dzieci, kobiety i mężczyzny, których zabiła, który stawał się coraz głośniejszy, otoczyła się małą lodową kopułą, lecz dziwne postacie przeszły przez lodową ścianę. Zaczęły wirować coraz szybciej, zbliżając się do królowej, w końcu nie widziała ona już nic, ogromny strach wzmógł się. Nie mogąc nic zrobić, wykrzyczała: ,,Nie !’’ i obudziła się. Ulżyło jej, że był to tylko sen, jednak przeraził ją on nie na żarty, to co w nim zrobiła było dla niej straszliwym uczuciem, jednak było to zgodne z jej obecnym wyobrażeniem samej siebie - uważała się za potwora, lecz chciała walczyć za tych, których kocha. Właśnie myśl, o nich, a konkretniej o Annie, dała jej siłę, podnieść się i spojrzeć przez okno. Elsa miała komnatę w uprzywilejowanym miejscu, bo z okna świetnie było widać zegar. Władczyni spojrzała na zegar - była godzina 5.30, poranna narada zaczynała się o godzinie 6.00, więc królowa, udała się do niej przygotować. Po kilkunastu minutach, spotkanie najwyższych władz Arendelle rozpoczęło się. Nie było na nim wielu ważnych zastępców, gdyż byli właśnie w podróży, z prośbą o pomoc dla królestwa. Na ogół dyskutowano właśnie o wsparciu sojuszników, o tym ilu z nich go udzieli, czy wystarczy by obronić Arendelle, w sumie nie wynikało z tego zbyt wiele. Dochodziła godzina 8.00, więc Elsa nakazała obudzić Annę, narada zakończyła się o godzinie 8.30, władczyni udała się do komnaty, by ubrać się we wcześniej przygotowany strój. Była to długa, pięknie zdobiona czarna suknia, uszyta specjalnie na nadchodzącą uroczystość. Gdy była już gotowa, powoli przeszła do komnaty swojej siostry, zapukała i powoli weszła:
- Witaj Anno, jesteś gotowa ?
- Tak, możemy już iść. - księżniczka odpowiedziała spokojnie, królową zaskoczyła jej powaga.
Obie wyszły z komnaty, skierowały się do podziemi zamku, gdzie odbywało się czuwanie rodzin przy ciałach zmarłych strażników. Siostry nie rozmawiały w czasie drogi, obie zachowały kamienne twarze. Im były bliżej tym wyraźniej słyszały modlitwy zebranych ludzi, a nieprzyjemny zapach stawał się coraz wyraźniejszy. W końcu weszły do całkiem sporej sali, w której leżało 26 ciał żołnierzy, w okół było mnóstwo ludzi, ludzi, którzy doznali straszliwej tragedii, Elsa widziała łzy w ich oczach, a sam wzrok pokazywał niewyobrażalny ból jaki ich dotknął. Od kamiennych ścian odbijały się dźwięki modlitw przepełnionych bólem, żalem i niewyobrażalnym smutkiem. Siostry włączyły się do próśb o zbawienie dla tych ludzi i choć Anna nie znała tekstu to całą sobą modliła się do niebios. Minęło kilka minut, po których do sali wszedł ksiądz, odmówił kilka modlitw, po czym kilkudziesięciu strażników, zamknęło trumny i zaczęło wynosić je powoli z pomieszczenia. Za nimi poruszały się rodziny zmarłych, w tym momencie trzymali się za ręce, inni byli przytuleni do siebie, starali się jakoś przetrwać tę chwilę. Wyraźnie widać było łzy spływające po ich twarzach. Siostry, powolnym krokiem kierowały się do katedry, Elsa poczuła jak łzy napływały do jej oczu. Powoli i w ciszy ludzie wyszli na zewnątrz, królowa poczuła się jak jedna z tych ludzi, którzy stracili swoich bliskich, coraz ciężej było jej powstrzymać łzy. Nagle rozległ się dźwięk potężnych dzwonów katedry. Władczyni uroniła kilka łez, czuła się bezradna idąc wśród swoich poddanych, którym nie mogła pomóc. Przed zamkiem zgromadziło się mnóstwo ludzi, trzymających w rękach kwiaty lub świece. Dziś całe Arendelle żegnało kilkunastu swoich żołnierzy. Zamkowa katedra była pełna, gdy siostry weszły do środka, zabrzmiał chór idealnie zgrany z organami, zajęły miejsca, a ksiądz rozpoczął mszę świętą ku czci ich pamięci. Mówił o wielu rzeczach, co chwilę przytaczał fragmenty Pisma Świętego, mówił o tym, że człowiek jest jak kawałek drewna, które Bóg rzeźbi zadając kolejne rany, jednak na końcu staje się on czymś pięknym. W końcu, duchowny zakończył kościelne pożegnanie żołnierzy, ponownie zabrzmiały dzwony, trumny zostały podniesione i wyruszyły w swoją ostatnią podróż. Za nimi powoli wyruszały rodziny tych ludzi, którzy byli w środku, siostry starały się przejść bokiem, jednak koniec końców dołączyły do kolumny rozpaczy i bezradności. Dźwięk dzwonów ogłaszał wszem i wobec, że rozpoczęła się ostatnia z wędrówek 26 ludzi. Każdy z ludzi rozmyślał o swojej stracie, wiele osób dopiero teraz zdało sobie sprawę, że nic nie trwa wiecznie, bezradność ogarniała wszystkich wokół. Mogli iść tylko w jednym kierunku wszyscy razem, ale jednak osobno. Przecież nikt nie zmierzy się za nich z uczuciami. Elsa zdała sobie również sprawę, że wszyscy razem idą do śmierci, ale jak z uczuciami, sami się z nią zmierzą. Wszyscy razem: ksiądz, chłopi, mieszczanie, generałowie, księżniczka, królowa - wspólnie zmierzają ku nieuchronnemu, a jednak samotnie spotkają się ze śmiercią. Najgorsze jest to, że nikt nikomu nie może w tym pomóc, władczyni zdała sobie sprawę, że każdy toczy własną bitwę, najtrudniejszą bitwę. Wkrótce bramy się otworzyły, a kolumna przedzierając się przez tłum ruszyła w kierunku cmentarza. Tłumnie zebrani ludzie również ruszyli w tamtym kierunku. Po kilkunastu minutach, byli już na miejscu, w miejscowej kapliczce również zabiły dzwony. Był to cmentarz bohaterów wojennych Arendelle, nie chowano tu nikogo od ponad 100 lat, lokalizacja była przepiękna, cmentarz znajdował się na szczycie jednej z mniejszych gór otaczających królestwo. Wokół rosła trawa i kilka drzew, na szczycie wykopano 26 otworów na trumny, a za nimi przygotowano kamienne podwyższenie, z którego miała przemawiać królowa. Sama ceremonia, odbyła się bez zarzutów, po pogrzebaniu żołnierzy wszyscy rzucali kwiatami i śpiewali pieśni, większość przez płacz. Gdy wszystko się nieco uspokoiło na podwyższeniu stanęła Elsa, której twarz była cała we łzach:
- Drodzy rodacy, drogie rodziny zmarłych. Zebraliśmy się dzisiaj tutaj, aby towarzyszyć, w ostatniej drodze zmarłym tragicznie żołnierzom. Lecz zastanówmy się co ma zaznaczenie kim były te osoby ? Były ludźmi, którzy zginęli broniąc swojej ojczyzny. Dla wielu tutaj zebranych ich śmierć będzie długą rozłąką z ukochanymi przez nich osobami, rozłąką, aż do momentu, w którym sami staną przed sądem ostatecznym. Uczucie bezradności jakie nam dziś towarzyszy jest czymś co trudno opisać słowami, ogarniająca nas, a zwłaszcza was rozpacz jest uczuciem strasznym. Nigdy więcej takiego cierpienia, choć nie mogę cofnąć czasu, mogę powiedzieć wam, że nadciąga zagrożenie, musimy się zmobilizować i obronić tych, których kochamy, bo choć nikt z nas nie uniknie śmierci to każda minuta życia, warta jest wszystkich skarbów. - schodzącą z podwyższenia Elsę żegnały ciche brawa. Choć królowa mówiła głosem zdecydowanym tak na prawdę, od środka zjadała ją rozpacz. Większość ludzi wracała już do zamku,  przy grobach pozostało tylko kilka rodzin, które w ciszy stały przy grobach swoich bliskich. Siostry również pozostały na cmentarzu, podchodziły do każdego grobu i przez chwilę się przy nim modliły. Królowa spojrzała w niebo, nawet sama nie wiedziała dlaczego, coś kazało popatrzyć jej w górę. Setki strasznych uczuć, przechodziły przez nią jak błyskawice, ktoś przeżyje to samo przez nią. Widok cierpienia ludzi, pogłębił cierpienie Elsy, wiedziała, że ktoś będzie cierpiał tak samo przez nią. Wszystkie uczucia powróciły, władczyni poczuła gigantyczny ból w sercu, trawa wokół została skuta lodem, ukryła twarz w swoich dłoniach i zaczęła płakać. Szybko podeszła do niej Anna, ściągnęła jej dłonie i spojrzała jej w oczy:
- Spokojnie, nie bój się.
Królowa otarła łzy, lecz w jej spojrzeniu wciąż było widać ogromny ból:
- Nie umiem Anno – wyszeptała.
Nastała chwila milczenia, którą przerwała młodsza z sióstr:
- Chodźmy już stąd.
- T...tak, tyle jest jeszcze do zrobienia.
Siostry powoli ruszyły w kierunku zamku. W czasie drogi panowała wymowna cisza, do środka, musiały wejść tajnym wejściem, ponieważ przed bramą, było mnóstwo ludzi, oczekujących na przemówienie królowej, jednak ta była zrozpaczona i rozbita, zrozumiała, że nie jest w stanie mówić przed tyloma ludźmi. Chciała to zrobić, ale czuła, że nie może, ból w sercu był zbyt silny i rozchodził się po całym ciele. Gdy siostry szły bez słowa ciemnym korytarzem Elsa nagle stanęła, Anna odwróciła się:
- Co się stało ? - księżniczka była zaniepokojona.
- Anno...ja nie dam...nie dam rady dziś wygłosić przemówienia.
- Przecież nie musisz...zrobię to za ciebie.
- Nie...to mój obowiązek - Elsa przez cały czas mówiła przez płacz.
- Sama mówisz, że nie dasz rady...ja dam.
- Nie mogę ci na to pozwolić.
- Proszę cię Elso, zaufaj mi.
Nastała chwila ciszy, królowa zrobiła kilka kroków w ciemnym kamiennym tunelu.
- Dobrze.
- Dziękuje ci.
Władczyni nie odpowiedziała i po chwili ruszyła korytarzem, po kilku minutach siostry były już na zamku. Od wyjścia z tajnego przejścia do głównej sali było bardzo blisko, mimo to panowała cisza. Gdy Anna i Elsa weszły do głównej sali, cały czas panowała cisza, która przerywały tylko dźwięki talerzy lub szepty. Władczyni znów zobaczyła tych przepełnionych rozpaczą ludzi, a rozpacz jej duszy wciąż pogłębiała się. Ci ludzie w trakcie zwyczajnego dnia usłyszeli od wysłannika, że ktoś z ich rodziny nie żyje. Pamiętała co poczuła, gdy sługa powiedział jej o śmierci rodziców, ta krótka chwila zburzyła wszystko. Nastąpił moment załamania, a w głowie pojawiła się myśl: Po co żyć ? Od tamtej chwili przez kilka dni nikt nie podchodził do drzwi, a królowa pozostała sama ze swoimi myślami. Załamanie postępowało, coraz czarniejsze myśli przechodziły przez jej głowę. W końcu, otworzyła okno, stanęła między komnatą, a wolną przestrzenią, między życiem, a śmiercią. Ogarniało ją przerażenie, ale chciała zakończyć już swoje męki, już szykowała się do skoku…, lecz nagle dobiegło ją ciche, niepozorne pukanie, Po chwili dobiegł ją smutny głos siostry, który stopił jej serce. Powoli odeszła od okna i usiadła opierając się o drzwi, poczuła przez chwilę ciepło w sercu, choć niewiarygodny ból tylko się pogłębiał. Teraz widziała jak podobne straszne uczucia przeżywają inni, a na dodatek sama w ostatnim czasie nie miała powodów do szczęścia. Siostry usiadły przy stole, bez słowa, i wpatrywały się w ludzi. Mijały minuty i ludzie powoli zaczynali rozmawiać, nie było już rozglądania się w okół po każdym dźwięku. Mimo tych rozmów, nieprzyjemna atmosfera nie opuszczała sali. Elsa i Anna powoli jadły starając się nie zwracać na siebie uwagi, lecz po kilkunastu minutach, królowa nie mogła już wytrzymać, więc wyszła z sali. Jej młodsza siostra poczuła, że nie może za nią iść - przynajmniej na razie. Władczyni płakała już po drodze, gdy wpadła do komnaty znów położyła się na łóżku, znów płakała do poduszki, znów była załamana. Kolejne minuty upływały, a ona cały czas będąc pogrążoną w rozpaczy wypłakiwała hektolitry łez. Teraz jej myśli znów opanował człowiek, któremu odebrała wszystko, a widok zrozpaczonych rodzin uświadomił jej jaki ból zadała.
- Jestem potworem - wyszeptała do siebie.
Minęło mnóstwo czasu i Elsa przestała płakać, co nie znaczyło, że ból w choćby najmniejszym stopniu ją opuścił. Po prostu nie mogła dłużej płakać, władczyni wstała z łóżka, po czym udała się szukać Anny. Wiedziała, że jej młodsza siostra już dawno skończyła swoje przemówienie, nie martwiła się o to, ponieważ przygotowywała ją do podobnych sytuacji od dawna, poza tym miała znacznie większe zmartwienia. Trzeba było również porozmawiać z tajemniczym handlarzem, a w sumie przede wszystkim, w końcu jak inaczej obronić Arendelle ? Idąc korytarzem zauważyła jak Anna powoli i z trudem idzie z Kristoffem, w jej kierunku. Gdy siostra ją zauważyła natychmiast krzyknęła:
- Elsa ! Już dobrze ? - księżniczka próbowała pobiec, ale prawie się przewróciła, jednak w ostatniej chwili za rękę złapał ją Kristoff:
- Uważaj. - Powiedział coś jeszcze Annie, ale na tyle cicho, że Elsa nie usłyszała co mówi, przyspieszyła kroku i już miała mówić, gdy uprzedziła ją Anna:
- Wszystko dobrze ?
- Nie…, nic nie jest dobrze - W oczach władczyni znów pojawiły się łzy - jak tam twoje przemówienie ?
- Myślę, że dobrze…, nie mam doświadczenia - młodsza z sióstr delikatnie się uśmiechnęła.
- Świetnie, za chwilę pędzę do portu, jedziesz ze mną ? Kristoff też może.
- Pewnie, że chcę !
- A ty Kristoff ?
- Chętnie pojadę - odrzekł bez przekonania.
- Dobrze więc chodźmy.
Ruszyli więc korytarzem, w kierunku wyjścia. Przez chwilę wszyscy trwali w przerażającej ciszy, którą przerywały tylko głuche odgłosy ich kroków. Jednak gdy już wydawało się, że nic nie może zakłócić tej harmonii, Anna powiedziała coś po cichu Kristoffowi. Wkrótce zaczęła się między nimi rozmowa, mówili coraz głośniej i coraz radośniej. Elsa widziała jak bardzo są szczęśliwi, jednak gdzieś w środku, bardzo głęboko w sercu brakowało jej takiej osoby. Na całym świecie kochała tylko swoją siostrę i odczuwała pewną pustkę. Pustka ta nie była duża, lecz dokuczliwa, gdy widziała Annę i Kristoffa przypominała o sobie. Królowa potrzebowała tylko jeszcze kogoś kogo mogłaby kochać. Sama nie wiedziała dlaczego, ale był to kolejny cios w jej krwawiące serce, znacznie słabszy niż poprzednie, ale wciąż piekielnie bolesny. Na dworze było dość zimno, światło nie przechodziło zbyt swobodnie przez grube warstwy lodu, więc temperatura nie była wysoka. Ogromna kopuła spowodowała również, że w królestwie nie będzie padać, na szczęście jest królowa, która może jednym ruchem ręki, podlać wszystkie pola. Mimo to zapewne było to utrudnienie - dla wszystkich. Sama lodowa konstrukcja była ogromna i rozciągała się daleko za miasto, nawet stąd widać było, że jest gruba na kilkadziesiąt, może kilkaset metrów. Za każdym razem gdy Elsa przyglądała się kopule, była pod wrażeniem swojej mocy. Na dworze już czekał powóz, który miał zabrać królową do portu, oczywiście służba nie robiła jej problemu z tego, że zabrała jeszcze 2 osoby, ale nie spodziewała się tego. Wszyscy wsiedli do pojazdu, który ruszył wąskimi ulicami Arendelle, władczyni bardzo denerwowała się i zauważyła, że im bliżej byli celu tym bardziej denerwowała się Anna, która w trakcie mówienia urywała wyrazy i coraz mniej się śmiała. Powóz mijał kolejnych ludzi i przejeżdżał przez kolejne ulice, w końcu był już w porcie. Statek do, którego się kierowały był jednym z największych w porcie, posiadał ogromne śnieżnobiałe żagle, dzięki którym był jednym z najszybszych na świecie. Wiele elementów w tym dziób były pokryte złotem - widać było, że właściciel lubi przepych i bogactwa. Przed okrętem podobnie jak poprzednio stał stragan, przepełniony wszelakimi towarami jakich nie było w Arendelle. Karoca zatrzymała się przed nim, a królowa, choć załamana w środku na zewnątrz dumnie i dostojnym krokiem zmierzała ku sprzedawcy, powiedziała do niego martwym głosem:
- Witam pana...panie…- Elsie zrobiło się głupio, że nie zapytała się o imię dzień wcześniej.
- Arild, mam na imię Arild. - Handlarz odpowiedział równie suchym głosem.
Królowa zrobiła krok w przód i zmierzyła go wzrokiem.
- A więc panie Arild, znalazł pan może coś związanego ze smokami ?
- Było ciężko, ale mam to, widziałem, że mam to gdzieś na statku.
- W takim razie niech pan to pokaże. - Elsa już teraz widziała co jej odpowie.
- Oczywiście...za odpowiednią cenę.
Jak on się powtarza - pomyślała królowa, po czym wyjęła z powozu woreczek monet i położyła go na stole. Podobnie jak poprzedniego dnia Arild otworzył go i przez chwilę przyglądał się monetom, Elsa miała wrażenie, że coś się w niej gotuje.
- Zaraz przyniosę - powiedział wchodząc na statek.
Władczyni nie chciała czekać przy stole więc wróciła do powozu i chwilę rozmawiała z Anną i Kristoffem. W pewnej chwili zauważyła, że Olaf chodzi po statku Arilda i woła Svena, więc krzyczała, żeby wracali. W tym momencie renifer wybiegł z okrętu i po chwili znalazł się przy wozie. Natomiast mały bałwanek tylko machał ze bocianiego gniazda. Jednak w momencie gdy Arild wyszedł ze statku, zaczął schodzić na dół, Elsa pomyślała, że zaraz przyjdzie, więc podeszła do straganu i czekała na handlarza.
- Proszę to właśnie to.
Arild położył na stole dość dużą, starą skrzynię - królowa delikatnie uchyliła wieko. W środku znajdował się miecz, lecz nie był to zwykły miecz. Jego rękojeść była wykonana z materiału, jakiego Elsa do tej pory nie widziała, gdy powoli wyjęła miecz i zaczęła się przyglądać uchwytowi, handlarz powiedział:
- To smocza skóra. Kupiłem ten miecz od wodza ich wyspy - Stoicka Ważkiego.
- Wodza ?
- Tak, wodza - to tytuł podobny do króla.
- Kiedy go kupiłeś ?
- 2 lata temu, kiedy ostatni raz u nich byłem; to bardzo długa droga.
Teraz królowa była pewna, że ten człowiek mówi prawdę, więc zapytała:
- Weźniesz tam któregoś z naszych dyplomatów ?
- Nie ma mowy, to za daleko, w ogóle mi się to nie opłaca, a właśnie bądź łaskawa, otworzyć mi przejście, jutro mam zamiar odpłynąć.
- Musisz tam kogoś zabrać, proszę cię.
- Nie ma mowy.
Tysiące myśli znów biegły po jej głowie, aż wreszcie krzyknęła:
- Weź mnie !
Na te słowa Anna aż podskoczyła, a Kristoff osłupiał.
- Nie wiem co to zmienia, ale weź mnie ! Dam ci tyle złota ile zechcesz, zrobię pałac z lodu, ale weź mnie. - Elsa krzyczała najgłośniej jak umiała.
- Pałac ? W takim razie, mamy umowę ! Ale to ty musisz płynąć, żebym wiedział, że nie oszukujesz.
- Dobrze. - Królowa obróciła się do powozu, z którego niezgrabnie wychodziła Anna, w jej oczach znów pojawiły łzy. Podeszła do siostry, która próbowała coś powiedzieć:
- Ty...ty...nie...mo...możesz wyjechać.
- Muszę dla naszego dobra - pojedyncza łza spłynęła po jej policzku. - będziesz królową.
- Ja ? Ale jak ja nie umiem, nie wiem co i jak jestem nie…
- Anno…- Elsa sięgnęła do swojej sukni i wyciągnęła z niej przepiękny złoty wisiorek - dostałam to kiedyś od mamy, powiedziała, żebym dała ci to kiedy będziesz gotowa, by być królową - jesteś gotowa - Elsa włożyła wisiorek w rękę Anny, która zaczęła płakać gorzkimi łzami. Siostry mocno przytuliły się i trwały w uścisku przez dłuższą chwilę. Młodsza siostra powiedziała:
- Uważaj na siebie.
- Ty też.
Królowa powoli skierowała się do statku, zdążyła tylko powiedzieć Kristoffowi:
- Uważaj na nią.
Po czym weszła na statek i machała Annie na pożegnanie. Zostawiła otwartą niewielką dziurę w kopule, aby statki mogły swobodnie wpływać i wypływać Arendelle. Obserwowała z dala oddalające się królestwo, a spokój morza, przywrócił jej uczucia, zaczęła płakać, wtedy poczuła mroźne ciepło...

Dobra, konto założone ^^

Powiem ci szczerze, że nie spodziewałem się, że tak szybko to opublikujesz. Ale cieszę się

Rozdział 2

- Nie wierzę... - zatopił wzrok w kolosalnym okręcie. - Spójrz mamo to chyba statek Arilda !
- Jakiego Arilda ?
Czkawka wsiadł na Szczerbatka:
- To dobry przyjaciel taty, bywał tu kiedyś często, pochodzi z południa. - Tyle powiedział i już ich nie było, Szczerbatek przecinając powietrze, poruszał się z niewiarygodną prędkością, minęło kilka chwil i Czkawka już czekał na brzegu. Statek był już bardzo blisko, widać już było, że to statek, o którym myślał wódz Berk. Jego ogromna sylwetka zbliżała się coraz bardziej, aż w końcu przysłoniła niemal cały widok. W końcu okręt zacumował, a na pomost zrzucono drewnianą belkę. Pojawił się na niej Arild:
- Czkawka witaj.
- Witam cię zawsze jesteś tu mile widziany.
- Gdzie twój...
Nagle na górze statku, pojawiła się młoda kobieta w lodowej sukni. Była szczupła, dość wysoka, miała białe jak śnieg włosy, uplecione w warkocz. Wyglądała pięknie, a Czkawka przez chwilę nie mógł oderwać od niej wzroku…

Elsa obudziła się wcześnie rano, było tuż po wschodzie słońca, promienie słońca rozświetlały bezkresny ocean, a przez małe okno do jej kajuty wpadało trochę światła, jak i przyjemne morskie powietrze. Wstała z łóżka i wyczarowała sobie suknie, wciąż była przygnębiona, a na dodatek zdenerwowana, widziała, że dziś dopłyną. Przez ostatnie dni wypłakała mnóstwo łez, spokojne morze, pozwoliło jej na rozmyślanie. Martwiła się o Annę, o królestwo, cały czas nie mogła wybaczyć sobie śmierci tego człowieka. Opanował ją strach i rozpacz, wiedziała jednak, że dziś musi być skupiona i opanowana, bo od tej wizyty zależy los wszystkiego na czym jej zależy. Wyszła z kajuty i udała się na zewnątrz, pokonała kilka rzędów schodów po czym poraziło ją słońce. Wokół była tylko woda i błękitne niebo, właściwie trudno było odróżnić jedno od drugiego. Ogrom wody był przytłaczający, zwłaszcza dla osoby, którą ostatnio spotykały tylko nieszczęścia. Elsa oparła się o barierkę i wpatrywała się w horyzont, na górnym pokładzie nikogo nie było, właściwie niemal wszyscy jeszcze spali. W pewnej chwili królowa zauważyła mały punkt na horyzoncie, próbowała mu się przypatrzeć, lecz niewiele widziała. Wiedziała, że to nie cel podróży, ponieważ punkt znajdował się na prawej burcie. Obserwowała go uważnie przez chwilę, po czym uznała, że to nic ciekawego i udała się po posiłek. Odkąd była na statku jadła niewiele - znaczy mniej niż zwykle, bo i tak nie spożywała wielkich ilości pożywienia. Jedzenie na statku niczym nie przypominało tego z zamku, ale dało je się jeść. Elsa mieszała łyżką w zupie, cały czas nie mogła wyrwać się ze szponów smutku. Minęło kilka minut i słychać było coraz większy szum, załoga powoli wracała do normalnego życia, zeszłej nocy na statku, Arild urządził przyjęcie - tak bez powodu, a cała załoga upiła się rumem, przez co w nocy unosiły się nieprzyjemne zapachy i chrapanie, co utrudniało spanie. Teraz było już lepiej choć ludzie wciąż nie zachowywali się do końca normalnie. Królowa wróciła na górny pokład i nieco zaniepokoił ją fakt, że ,,punkt’’ był statkiem, który był bardzo blisko ich okrętu. Udała się do kapitana.
- Arild, nie niepokoi cię ten statek, który płynie w naszym kierunku ? - Elsa była zaniepokojona i słychać to było w jej głosie.
- Nie...człowiek w bocianim gnieździe upewnił się, że nie stanowi on zagrożenia.
- Ten sam, który wczoraj wraz tobą i innymi pił do nieprzytomności ?
- Tak ten sam. - uśmiechnął się, a Elsa zeszła na dół i obserwowała okręt.
Statek zbliżał się coraz bardziej, w końcu przepłynął, za tym, na którym znajdowała się królowa, odetchnęła ona z ulgą. Nie zauważyła, że wykonał nawrót i płynął kilkaset metrów za statkiem handlowym. Jednak szybko niwelował tą przewagę, był bowiem mniejszy i miał nieco szersze żagle, Elsa zauważyła to dopiero po chwili, serce zaczęło jej bić mocniej, chciała biec na mostek, gdy zauważyła, jak znika flaga statku flagowego i pojawia się ta cała czarna, wiedziała już kto to. Zaczęła krzyczeć:
- Piraci !
W tej chwili zorientował się również Arild zaczął krzyczeć i kazał wszystkich obudzić, na statku zapanował chaos, władczyni Arendelle chciała użyć swojej mocy, ale biegający wokół ludzie przeszkadzali jej w tym. W końcu statek piratów dopłynął do tego handlowego, rozpoczęła się walka, piraci na wszelkie sposoby starali się przedostać na okręt Arilda, drewniane belki trafiały na okręt. Piraci wdzierali się na statek zaczęła się prawdziwa bitwa, Elsa chciała pomóc, ale bała się pamiętała co ostatnio się stało gdy użyła swojej siły w walce. Statek zaczął płonąć, a piraci przejmowali inicjatywę, brakowało broni, siły i trzeźwości umysłu by wygrać z wyrafinowanymi piratami. Królowa patrzyła na śmierć wielu ludzi, wkrótce nie widziała już nic czarny dym przysłonił jej oczy, wokół słyszała tylko odgłosy mieczy i konających ludzi. W pewnej chwili Elsa poczuła uderzenie w głowę, a wszystko w okół zaczęło wirować, by po chwili zniknąć. Statek został opanowany i ugaszony przez piratów, zatopili swój stary okręt, bo ten był lepszy. Większość załogi poddała się i przeżyła, wszyscy byli przywiązani do masztów. Kiedy Elsa otworzyła oczy, zobaczyła kilku piratów przechadzających się po pokładzie i ich kapitana - przynajmniej tak jej się wydawało, bowiem ten człowiek miał znacznie bogatszy ubiór od reszty. Tuż obok niej przywiązany był Arild, który najwyraźniej cały czas był przytomny.
- Arild...- szepnęła – Arild...
- Co...? - on również był roztrzęsiony.
Wtedy pomyślała o swojej mocy, może nie trzeba będzie używać jej w niebezpieczny sposób ?
- Arild... mam plan.
Nie czekała na odpowiedź, wyczarowała sobie małe ostrze, którym odcięła linę, chciała uwolnić również Arilda, ale ktoś się zbliżał więc z pomocą swojej mocy, zaczęła się wspinać na maszt przylepiała się lodem do drewna, dzięki czemu szybko znalazła się na górze. Schowała się w bocianim gnieździe i przypatrywała się temu co działo się na dole. Ktoś podszedł do spętanej załogi i zaczął coś wykrzykiwać, usłyszała tylko ,,Wszyscy za to zapłacicie’’. Zaczęli odwiązywać załogę i ustawili ją na skraju statku, Elsa zeszła na dół i ukryła się za masztem, był gruby, więc była stosunkowo bezpieczna. Czuła ogromny lęk, ale nie wiedziała co chcą zrobić piraci, z książek wiedziała tylko, że mają czarne flagi i łupią inne statki. Człowiek z bogatym strojem,, wykrzyknął nagle:
- Zabić ich !
Te słowa wzbudziły w niej niesamowity gniew i przerażenie, wybiegła zza masztu i krzyknęła:
- Nie !
W tej samej chwili piraci zepchnęli do wody całą załogę, Elsa użyła swej mocy by przykuć piratów do statku. Unieruchomiła ich, ale nie w porę, wszyscy marynarze byli w lodowatej wodzie, próbowała zebrać myśli, wokół słyszała przekleństwa piratów.
- Nie teraz Elsa, dasz radę. - nie często mówiła do siebie.
Stworzyła łuk, po którym statek zawrócił i ruszył w kierunku zrzutu załogi. Krzyczała by zorientować się gdzie są, gdy usłyszała krzyki, natychmiast, zacisnęła statek w lodowym uścisku, przez co był on nieruchomy i można było do niego dopłynąć. Załoga powoli dopływała na miejsce i wracała na statek. Sama królowa odetchnęła z ulgą, lecz po chwili serce jej stanęło. Arild, który jako piewszy wrócił na statek po kolei wbijał ostrza w piratów.
- Nie ! - krzyknęła i zalała się łzami, na jej oczach dokonywała się rzeź, próbowała chwycić miecz kapitana statku, ale usłyszała tylko.
- Co robisz ?
Rozejrzała się, na pokładzie zapanowała cisza, przerwana oklaskami i wiwatami, na jej cześć, w końcu ocaliła im życie. Jednak sama Elsa nie mogła uwierzyć, dostaje oklaski za pomoc w zabiciu tych ludzi i wrzucenie wielu innych do morza. Tym razem łzy szybko ustały, była zbyt zrozpaczona by płakać, czuła jedynie ogromny ból w sercu, cały świat walił jej się na głowę. Nie rozumiała, jak można tak bezlitośnie potraktować człowieka, byli zły, ale wciąż byli istotami żywymi. Trzeba było zrobić coś innego, a teraz leżą martwi. Przecież na pewno mieli swoje marzenia, ludzi których kochali, a teraz ich nie ma, przez nią. Po jej głowie chodziły setki myśli, ale najwyraźniejsza z nich mówiła: Jesteś potworem. Do tego zostawiła siostrę z królestwem na głowie w czasie wojny, jest wojna tego było za dużo. Jednak raz jeszcze zdusiła w sobie emocje, starała się być tą Elsą, którą była przez lata izolacji, Arild, szybko kazał załodze przeszukać statek, wszyscy wrócili do prac i przy pomocy lodowej mocy królowej kierowali się znów na Berk, przynajmniej tak myśleli. Elsa w ciszy i smutku obserwowała zachodzące słońce, które tworzyło niesamowite kolory na wodzie i niebie, pomarańczowa poświata zachwycała ją, lecz myśli skupiały się na czymś innym. Po chwili podszedł do niej Arild:
- Dziękujemy ci za ratunek, to było coś wielkiego – oparł się o barierkę.
- Jasne, nie ma za co, jeśli będziecie chcieli jeszcze kogoś zabić, jestem do usług. - rzuciła od niechcenia.
- Przestań...- powiedział dość łagodnie – dzięki gwiazdom widzę, że musimy tylko delikatnie skręcić, a będziemy jutro, piraci trochę nas oddalili od celu, a wiatr słabnie.
- Po prostu musimy się pospieszyć.
Elsa odeszła od barierki i udała się do kajuty. Była całkowicie rozbita, ale próbowała wziąść się w garść, w końcu od wizyty na tej wyspie zależy los jej królestwa, a zwłaszcza siostry. Nie mogła zasnąć przez długi czas, straszne myśli nie dawały jej spokoju, a rozpacz budziła z błogiego snu. W końcu jednak wszystko w okół stało się ciemne, a Elsa wpadła w krainę spokojnego snu.

W okół spokój i cisza, wydaje się, że nic nie może jej zakłócić. Harmonia wydawała się tak silna, że wydawało się, że nie ma siły, która ją zakłóci. Jednak, gdy tylko Elsa uchyliła powiekę, wróciły wszystkie problemy i tragedie. Zauważyła, że jest już jasno wybiegła na górny pokład, jej oczom ukazał się widok wyspy Berk, a nad statkiem z niewiarygodną prędkością przeleciał jakiś czarny smok. W pewnej chwili usłyszała:
- Proszę, proszę, nasz śpioszek już wstał.
W normalnej sytuacji, pewnie by się odgryzła, ale teraz była w szoku, rozpacz mieszała się z zadziwieniem. Elsa zorientowała się, że nie jest uczesana i natychmiast udała się, by naprawić ten błąd. Przez okno obserwowała cumowanie statku, widziała mnóstwo smoków, przez co jeszcze bardziej się denerwowała, w końcu nieśmiało wyszła na górny pokład, patrząc jak schodzi z niego Arild, przęłknęła ślinę i stanęła przed deską prowadzącą na ląd. Z góry widziała bardzo wiele, jednak jej uwagę przykuł pewien młodzieniec, ze sztuczną nogą, stał on bowiem tuż obok owego czarnego smoka, Elsa powoli ruszyła…

Rozdział 3

Czkawka uważnie obserwował każdy jej ruch, schodziła na dół tak majestatycznie, z taką gracją, dopiero Szczerbatek, który go lekko pchnął wybudził go z hipnozy. W końcu była już na dole, rozejrzała się, po czym spokojnym, harmonijnym głosem orzekła:
- Chciałabym porozmawiać z wodzem tej osady, mam pilną sprawę.
Czkawka również spokojnie odpowiedział:
- Ja jestem wodzem tej wioski i jeśli chcesz możemy porozmawiać. - wystąpił przed szereg, a Elsa spojrzała na niego i szeptem powiedziała:
- Jest to ważna i delikatna sprawa, chciałabym porozmawiać na osobności. - w tym momencie jej głos brzmiał już zupełnie inaczej, słychać było w nim niepokój.
- Dobrze, chodźmy tędy – wskazał na jedną z wąskich dróg, biegnącą pod skałami, która prowadziła do lasu, Elsa zawahała się, ale ostatecznie zgodziła się pójść, po czym oboje skierowali się w tym kierunku. Po chwili powiedziała:
- Czy ten smok...musi iść z nami ? - zapytała z niepokojem – Trochę mnie przeraża.
- Szczerbatku, mógłbyś iść – przyłożył głowę do jego pyska – zobaczymy się za kilka minut – spojrzał w wielkie oczy swojego przyjaciela, a on odleciał. - skoro już nic nie przeszkadza nam w rozmowie, pozwól, że się przedstawię – uchylił głowę, ponieważ przechodził pod skałą, podał rękę nieznajomej: nazywam się Czkawka wódz Berk.
- Czkawka ?- Elsa delikatnie się zaśmiała, zasłoniła rękę ustami. - Naprawdę ?- nie wyglądał on jednak jakby mu było do śmiechu - Już nieważne, nazywam się Elsa królowa Arendelle. - powiedziała przechodząc pod skałą.
- Arendelle ? Nigdy nie słyszałem o takim miejscu, to chyba nie nasze okolice. - spojrzał na błękitną spokojną wodę, a przyjemny morki wiatr rozwiewał mu włosy.
- O nie, to bardzo daleko, w każdym razie przybyłam prosić was o pomoc. - Spojrzała na Czkawkę z nadzieją.
- W jakiej sprawie ? - wódz Berk był przyzwyczajony do próśb różnych ludzi i choć starał się pomagać jak mógł, nie zawsze mógł to robić.
- Mój kraj zaatakowały... - Elsa zatrzymała się, wciąż była w szoku po tym jak zobaczyła przywiązanie Szczerbatka do Czkawki, bała się powiedzieć, bo olbrzymi lęk przechodził ją na samą , myśl o tych istotach, jak mogła zostawić z takim problemem siostrę ?, odrzuciła jednak te myśli po czym wyszeptała - smoki.
Zapadła chwila milczenia, powolnym krokiem ruszyli dalej, a rozbijające się o brzeg fale pozwalały im na przemyślenia. Jak to smoki ? Przecież to niemożliwe – Czkawka nie wierzył w to co usłyszał. A co jeśli... nie to niemożliwe, na myśl o atakujących smokach, pomyślał o Szczerbatku, o tamtym dniu i momencie, gdy podnosił się z ziemi, a to co ujrzał rozpruło jego serce. Oto jego najlepszy przyjaciel, stoi zdyszany po wystrzale plazmą, nad ciałem jego ojca, którego już nie ma, jeden wystrzał, zniszczył cały jego świat. Wokół panował chaos, trwała przecież bitwa, a jego ogarnęła rozpacz, by zamienić się w olbrzymi gniew, a przed jego oczy cały czas wracał ten sam widok – martwego ojca i tak już od roku. Nagle przez jego głowę przebiegła jedna myśl.
- Drago…- I zaraz było mu głupio, gdy to powiedział, przecież on musiał zginąć, nie mógł przeżyć.
- Co proszę ? - Elsa w ogóle nie wiedziała o co mu chodzi, najpierw nie odzywa się przez kilka minut, a potem rzuca jakimś dziwnym słowem.
- Nic, nic, nie wiem czemu to powiedziałem - westchnął - ale smoki zaatakowały tak same z siebie ?
- Właściwie to nie, ruszyły na znak człowieka, który rok temu, prawie mnie zabił. - powiedzenie tego nie przyszło jej łatwo, samo wspomnienie lat cierpienia bolało okropnie.
- Czy ten człowiek - zawachał się - czy on jest wikingiem ? - Powolnym krokiem weszli do lasu, odgłosy natury nieco uspokoiły ich, na szczęście wokół nie było żadnych smoków, bo te zgodnie z wolą alfy przebywały w akademii.
- Nie…, w żadnym razie, jego królestwo jest jeszcze dalej od was niż nasze. - Elsa wciąż nic nie rozumiała co ma to czy był wikingiem to tej sprawy ?
- Zatem czego od nas oczekujesz ?
- Pomocy, błagam was o pomoc - bardzo posmutniała.
- Jak to pomocy ? Przykro mi, że to mówię, ale jeśli to smoki to twojej osady już nie ma, chyba, że się poddała. - powiedział dość ostrym głosem. W głowie Elsy pojawił się obraz płonącego Arendelle, wokół krzyki przerażonych ludzi, konający żołnierze i Anna… zamknięta w ognistym kręgu, wołająca ją o pomoc. Uspokoiła myśli po czym powiedziała:
- Jest jednak coś, o czym nie wiesz… - Elsa zatrzymała się – nie chciałam o tym mówić, ale skoro wymaga tego sytuacja… - wzięła głęboki wdech, po czym wykonała ruch ręką, a nad nimi pojawił się śnieg.
- Nieprawdopodobne… - wyszeptał Czkawka.
- Mam tę moc od urodzenia - powiedziała cicho.
- Jak to właściwie jest możliwe ?
- Nikt tego nie wie to po prostu...
- Magia. - powiedzieli chórem, a na ich twarzach zagościł uśmiech.
- Mieć taką moc… to musi być coś niesamowitego - cały czas był wesoły - pierwszy raz od bardzo dawna.
- Nie zawsze…, -  uśmiech zniknął z jej twarzy - ta moc zrujnowała mi prawie całe życie.
- Jak to ? - te słowa zszokowały Czkawkę
- Gdy byłam mała każdego dnia, bawiłam się z moją młodszą siostrą Anną - to imię, wlało ciepło w jej serce - pewnej nocy, gdy bawiłyśmy się przypadkiem trafiłam ją lodową strzałą w głowę - Elsa poczuła się dosłownie tak jakby to ją ktoś trafił lodową strzałą w głowę. - upadła na ziemie wyglądała na martwą, gdy do niej podbiegłam była lodowata, pas jej włosów stał się biały jak śnieg, a ja krzyczałam pełnym przerażenia głosem. Próbowałam ją obudzić, ale ona zachowywała się jakby nie żyła - Elsa uroniła kilka łez - Nigdy nie zapomnę widoku jej zimnego ciała. Na szczęście tato… - wspomnienie rodziców wbiło kolejne ostrze pełne rozpaczy w jej serce - wiedział co robić…, pojechaliśmy do trolli, one ją uratowały. Mnie powiedziały, że muszę nauczyć się kontrolować swoją moc. Tato - do Czkawki powrócił obraz jego ojca - postanowił, że odetnie mnie od wszystkich, również od mojej siostry. Przez kilkanaście lat, siedziałam sama w pokoju, próbując stosować się do zasad: ,, Ukrywaj, nie przeżywaj, niech nie wie nikt’’. Słuchałam ich, bo bałam się. - Elsa zaczęła płakać.
- Spokojnie - powiedział Czkawka delikatnym jak jedwab głosem.
- Miałam nic nie czuć, miałam być martwa żyjąc, martwa w środku ! - wykrzyczała swój ból - byłam sama, zamknięta w pokoju z jasnym nakazem braku uczuć - więc co miałam z życia ? A każdego dnia pod moimi drzwiami pojawiała się Anna, która tęskniła za mną i prosiła mnie bym wyszła. Słyszałam jej ból, ale nie mogłam wyjść to była tortura ! - kiedy to wszystko wyrzuciła, zrobiło jej się trochę lepiej. Jednak jak kiedy wyjmiemy z nogi drzazgę, zaczyna krwawić, tak kiedy Elsa wyrwała z siebie część bólu zaczęła krwawić - łzami.
Czkawka widział jej ból i postanowił nie wtrącać się, wiedział jak bardzo potrafią zdenerwować ludzie, którzy chcą pomóc, ale tylko pogarszają sytuację. Jednak Elsa nie płakała tylko z tego powodu, nie chciała mówić o tym co przydarzyło się kilka dni temu w Arendelle, chciała, żeby ten człowiek jej pomógł mimo, że wciąż uważała się za potwora, chciała pomocy dla siostry. Właściwie wszystko co ostatnio się wydarzyło powodowało jej łzy. W końcu nieco uspokoiła się, otarła łzy i ruszyła dalej.
- Ale co ta moc… - Czkawka nie dokończył, ponieważ drogę zastąpił im ogromny, piękny smok, na którym siedziała Valka. Elsa od razu wykonała 2 kroki w tył i potknęła się o gałąź.
- Czkawka, gdzie ty byłeś cały ten czas ? - spojrzała na wystraszoną Elsę. - widzę, że masz nową znajomą. - Chmuroskok skierował się w jej stronę nowo przybyłej królowej przyglądał jej się z uwagą, ona zaś wykonała kolejnych kilka kroków w tył, a ziemia u jej stóp zaczęła zamarzać, Valka jednak nie zwróciła na to uwagi, bo skupiła się na Czkawce.
- Mamo to jest Elsa, Elso to jest moja mama. - obie uśmiechnęły się nieśmiało do siebie
- Czegoś nadal nie rozumiem, twoja moc nie zależy tylko od twojej woli ?
- Tak, czasem, głównie przez strach, tracę kontrolę nad mocą. Właśnie przez to, całe życie bałam się, że mogę coś zrobić Annie. Nie miałam wtedy powodu, by żyć, ale przetrwałam dla Anny.
- Czego by nie mówić, u mnie nie też nie zawsze było dobrze. Dopóki nie miałem 15 lat, byłem pośmiewiskiem całej wioski.
- Dlaczego ?
W tym momencie drogę zastąpił im Chmuroskok, a z niego zsiadła Valka, Elsa nieco się przestraszyła.
- Czkawka, co tu robisz tak długo, prawie skończył się już spis.
- Mamo przedstawiam ci Elsę, Elso to jest moja mama. - królowa Arendelle opanowała już swoją moc i nieśmiało powiedziała:
- Miło panią poznać.
- I ciebie również… - zwróciła się do Czkawki - dlaczego zaniedbujesz swoje obowiązki, twój ojciec…- Czkawka znów poczuł to straszne uczucie, gdy jego bliscy ranią go najmocniej, przecież samo ,,dlaczego zaniedbujesz swoje obowiązki’’ by wystarczyło, po co znów przytaczać to samo, dlaczego nawet ci, którzy znają go na wylot cały czas skutecznie mu przypominają, że już nigdy nie ujrzy dumnej twarzy ojca. A na dodatek porównanie to zabolało 2 razy mocniej niż samo wspomnienie, a jako, że padło z ust jego matki zabolało 8 razy mocniej niż zwykle, po twarzy Valki widać było, że żałowała, że nie ugryzła się w język. Elsa po ich minach domyśliła się co się przytrafiło ich rodzinie. Chwilę wymownego milczenia przerwał Czkawka:
- Zaraz będę w wiosce i wypełnię te obowiązki - powiedział mając łzy w oczach, po czym ruszył w kierunku osady.
- Nie chcesz polecieć na Chmuroskoku - spytała, zdenerwowana.
- Tato zawsze chodził pieszo - krzyknął surowym głosem, a po jego policzkach spłynęło kilka łez...

Szczerze powiedziawszy, to na początku trochę zdziwiła mnie długość prologu i rozdziałów, ale się przemogłam, przeczytałam wszystko na raz i wysnułam taki oto wniosek: skąd wy bierzecie pomysły na te opowiadania? W żadnym momencie się nie nudziłam, ciekawiło mnie każde zdanie. Do tego odrobina ,,krwawej" akcji i bitwa morska rodem z ,,Piratów z Karaibów", czyli wszystko to, co lubię. Ogólnie, to łączenie dwóch opowieści jest co najmniej karkołomne, a tobie wychodzi dobrze. Mam czasami jedynie małe zastrzeżenia do interpunkcji w niektórych zdaniach. Podsumowując, to jest co czytać.

WielkiMou napisał:

Bardzo mi miło czytać takie słowa

Faktycznie prolog wyszedł długi, ale to głównie dlatego, że postanowiłem nie robić rozdziałów z samego Frozen. Sam pomysł nie jest, ani trochę wyszukany, wystarczy jego zalążek, a jak już zaczniesz pisać to kolejne lecą jak lawina. Uważam też, że połączenie tych dwóch światów nie należy do trudnych zadań, gdybyś spróbowała to przekonałabyś się   Będąc szczerym, nie czytam tego co piszę wiele razy, może 2, może 3 więc błędy mogą mi umknąć, choć postaram się je wyeliminować

Hmmm... Nie wiem, czy gdybym spróbowała, to by mi wyszło, ale właśnie podsunąłeś mi pewien pomysł- może wcielę go w życie. Na razie nic nie zdradzam i nie opowiadam.
Jedni piszą, drudzy rysują, a ja spełniam się w muzyce- co kto lubi.

Rozdział 6

Elsa biegła ile miała sił w nogach, czuła olbrzymi strach, nie wiedziała dokładnie czemu. Może to przez wydarzenia ostatnich dni, na jej sercu spoczywał olbrzymi ciężar, uciekała. Nie wiedziała przed czym po prostu uciekała, strach przejął nad nią władzę. Straszliwy ból uderzył w jej serce, łzy spływały po jej twarzy. W jednej chwili przypomniała sobie wszystko co się stało, a straszne emocje w pełni ją opanowały. Czuła po prostu bezradność, jakby dziesięciotonowy kamień przyciskał ją do ziemi. ‘’Co teraz będzie ?’’  - ta myśl była wyraźna, zbyt wyraźna. Reszta jej myśli wracała jedna po drugiej, najpierw kilkanaście lat samotności. Poczuła każdą chwilę bólu, każdą chwilę pełną rozpaczy i pustki, jak to możliwe, że w ciągu sekundy, możemy odczuć każdą sekundę lat cierpień. Po chwili obraz tych strasznych słów, powiedzianych przez Kaia łamliwym głosem.
- Księżniczko… Przepraszam, że niepokoję, ale… - to były ostatnie chwile, gdy jej serce było tylko puste - król i królowa… nie żyją - , wtedy upadła na ziemię i zaczęła rozpaczać. Wszystko co miała zniknęło, jej puste serce wypełniła po brzegi czysta rozpacz, która powoli spływała z niego, aż do dnia koronacji, gdy znów było puste. Teraz pomyślała o rodzicach, to wspomnienie nie spowodowało pustki, lecz wydrążyło dziurę w jej sercu. Nagle pomyślała sobie o tym człowieku, którego nie oszczędziła. Wyraźnie widziała jak błaga on o litość, jego oczy pełne przerażenia i te lodowe ostrze, nad jej ręką. I jakże głośny krzyk i reakcja, zbyt wyraźnie widziała, ostrze w sercu tego człowieka, to było zbyt prawdziwe, zbyt… Zrozpaczona wbiegła na statek i oparła się o barierkę ciężko oddychając, a  w głowie cały czas siedziała myśl ‘’Co teraz będzie ?’’... 
- Co to jest ? Jak to możliwe ? - Valka nie mogła się uspokoić nawet wśród zawsze była oazą spokoju.
- Spokojnie mamo…
Szczerbatek spokojnie wylądował za wioską, robiło się ciemno, więc niewiele było widać.
- Czkawka, powiedz jak to jest możliwe, że TAM pojawił się LÓD ? - Była zdezorientowana, a zarazem przerażona.
- Już dobrze… - mówił spokojnie - pamiętasz tą królową co tu przybyła… - zsiedli ze smoka.
- Ta...tak - usiadła pod drzewem łapiąc się za głowę.
- Właśnie…, z tego co mi powiedziała ma jakąś… moc… - nie wiedział co dalej mówić, bo co można powiedzieć w takiej sytuacji ? Czkawka zdziwił się tylko tym jak bardzo emocjonalnie Valka zareagowała na to co zobaczyła. Nastała chwila ciszy, nad horyzontem widać jeszcze było piękną, pomarańczową łunę. Oczy wodza Berk bacznie obserwowały magiczny widok, wtedy spokój został zakłócony…
- Jaką moc ? Nie... to niemożliwe. - Czkawka podrapał się po głowie, a Szczerbatek z uwagą obserwował, każdy ich ruch.
- Widocznie… możliwe, nie wiem jak, ale możliwe.
- Skoro tak…, ale nie boisz się ? - Valka spojrzała na swojego syna zmartwionym wzrokiem.
- Ale czego ?
- Jak to czego ? Jesteś kruchym powiedzmy wikingiem, a ona władczynią lodu - wstała i obróciła Czkawkę w swoją stronę. - Skąd wiesz po co tu przybyła ? Przecież wyspa pełna smoków, to nie lada gratka. Wódz Berk wziął głęboki wdech i spojrzał w morze, właściwie to może być racja. Królowa, gdy przypłynęła od razu chciała rozmowy z wodzem, być może po to by zdobyć jego sympatię i zaufanie. Później zaskarbiła sobie wsółczucie, opowiadając smutną historię o siostrze i rodzicach. Nie…, płynęła przecież z Arildem, a on nie da się łatwo nabrać - Czkawka nie do końca wiedział co myśleć, ale wolał zaufać nowej znajomej.
- Nie wierzę w to…
- Jak to ? Przecież wiesz…
- Przestań ! - Czkawka krzyknął po czym, spojrzał na twarz mamy, widział łzy w jej oczach. Valka przez ten cały czas martwiła się o syna, nie próbowała go chronić, a jedynie uświadomić o zagrożeniach i błędach. Nic nie bolało ją tak jak wyrzuty syna sprzed kilku godzin, nawet śmierć męża nie bolała tak mocno. Bo właściwie co jej zostało ? Ma syna i smoki, ale te drugie powierzyła Szczerbatkowi, więc został jej tylko syn - wódz Berk, którego porzuciła na 20 lat. Czuła się winna, ale jak spłacić taki dług ?
- Przepraszam - delikatnie powiedział Czkawka, i choć było to tylko jedno słowo wystarczyło by wyrazić wszystkie emocje. Jedno słowo wystarczyło by Valka zrozumiała, że jej syn ją kocha i nigdy nie miał do niej pretensji, to była jedynie obrona przed zarzutami. Jedno jedyne słowo pełne miłości i nadziei obróciło wszystko o 180 stopni. Matka i syn objęli się ramionami, oboje wyczuwali tak potrzebne im ciepło - ciepło rodziny, po ich policzkach powoli spływały łzy. Stali w bezruchu, na tle znikającej łuny zachodzącego słońca. Szczerbatek położył się wygodnie i z radością przyglądał się Czkawce i Valce. Może wreszcie wszystko wróci do normy ? - cała trójka miała na to szczerą nadzieję…
Elsa już nie płakała, dyszała i na jej twarzy wymalowane było przerażenie, niczym nie zmącony strach, jakiego nie czuła nigdy w życiu. Jej kraj został zaatakowany przez świetnie zorganizowaną armię smoków, która jeśli tylko znajdzie otwór w kopule zmiecie całe królestwo z ziemi. Jej siostra ma rozciętą mieczem nogę, na dodatek została sama z problemami wojny, a w razie ataku wroga, jest całkowicie bezbronna. Jaki jest jedyny ratunek ? Wariat z czarnym smokiem, który zabił mu ojca… Co robić ? Jak to możliwe, że przyszło jej do głowy porzuć siostrę szukając pomocy, tysiące myśli kotłowało się w jej głowie. Wtedy poczuła czyjąś dłoń na swoim ramieniu.
- Co się stało królowo ? - zobaczyła Arilda, mówił spokojnym głosem bez cienia ironii, a to nie było do niego podobne. Było coraz ciemnej, twarz handlarza była niewyraźna, światło pochodni nie było zbyt intensywne.
- Nic wielkiego… - chciała coś dodać, ale nie mogła. Strach zacisnął swe szpony na jej strunach głosowych i nie mogła nic wykrztusić. Arild spojrzał na nią z lekkim, ironicznym uśmiechem, ‘’wrócił’’ - pomyślała Elsa.
- I dlatego biegniesz jak stuknięta, przez całą wioskę ? - oparł się o maszt, a królowa odwróciła się i spojrzała w niebo. Wydawało jej się, że po niebie sunie człowiek, którego zabiła, przeraźliwie krzyknęła, odwracając wzrok, który zatrzymał się na Arildzie.
- To jak ? Powiesz co ci jest, czy masz zamiar dalej zachowywać się tak jak się zachowujesz ? - ziewnął, Elsa kompletnie nie wiedziała co powiedzieć, to co czuje jest zbyt skomplikowane związane jak olbrzymi kłębek. Rozplątanie go wymagało czasu i cierpliwości, a Arild ? Nie ma nic lepszego do roboty niż znęcanie się nad nią ? Wiedziała, że ma rację, takich emocji nie można trzymać wewnątrz, ale co innego zrobić, komu je wykrzyczeć ? KTO może ją zrozumieć i jej pomóc, KTO może zmienić jej życie i sprawić, by wreszcie poczuła się szczęśliwa. KTO oprócz Anny może dać jej ciepło, nie ma takiej osoby, nie może być kimś kto da jej możliwość upustu emocji ? Arild ? Przecież ten starzec, ma w głębokim poważaniu życie innych osób, a jego jedyną ambicją jest zdobywanie pieniędzy i coraz lepszego alkoholu. Nie jest zły, ale… za jedną monetę wydałby wszystkie sekrety ,,przyjaciół’’, którze nimi pozostają dopóki robią z nim opłacalne interesy.
- Czego chcesz ? - słowa Elsy były suche jak pieprz, na pustyni. Mimo to przesiąknięte były bezradnością i strachem. Czuła się jakby stała tuż nad przepaścią, a ze strony lądu zbliżała się do niej lodowa ściana. Nie miała żadnego oparcia, to jedno z najgorszych uczuć, gdy zdajemy sobie sprawę, że nie znaczymy nic, że tak na prawdę często nie mamy wpływu na to co się z nami dzieje. Kiedy wiemy już, że nie od nas zależy los nasz i tych których kochamy, ważne jest to by nie tracić nadziei, mówi się, że ona umiera ostatnia, wewnątrz Elsy już jej chyba nie ma. Potrafi zgasnąć, ale nigdy od razu, zawsze jej płomyk maleje bardzo powoli, jak to możliwe, że wystarczy maleńka iskra, cząsteczka szansy, a ona znów w jednej sekundzie płonie żywym ogniem.
- Ja ? Czego TY chcesz ? - pytanie Arilda było banalnie proste, ale królowa Arendelle nie znała odpowiedzi, musiała wytężyć umysł, obróciła się i położyła ręce na szorstkiej drewnianej barierce.
- Normalnego życia… - To było proste, nie chciała mocy, bogactw czy luksusów, jedyne czego oczekiwała to życie, z którego będzie się mogła cieszyć, dni spędzonych z Anną. Chciała żyć jak każdy człowiek.
- A osiągniesz to płacząc i patrząc się w morze ? - zaskoczyło ją pytanie Arilda, zamknęła oczy i poczuła mroźny podmuch wiatru. Właśnie, co mi to daje ? Przecież stojąc tu nie pomogę Annie, choć jest ciężko muszę wytrzymać, na razie nie mam siły. Powoli otworzyła oczy, delikatnie ściągnęła ręce z barierki, po czym ostrożnie obróciła się i delikatnie stąpając po drewnianym pokładzie udała się do przejścia pod pokład. Wyglądało to tak jakby chciała uciec przed Arildem, któremu rzuciła jeszcze:
- Dobranoc. - Lecz nie spojrzała mu w twarz, nie wiedzieć czemu bała się tego. Od kilku dni nie kontrolowała swoich emocji, jednego dnia zamroziła niemal cały pokład okrętu czym napędziła stracha marynarzom. Dziś dotarła na Berk, czuła się jakby trafiła do innego świata - świata ludzi, którzy nie są całkiem normalni. Czuła się obca i wciąż bała się smoków, ale w jej sercu pojawiła się iskierka nadziei, która nie zamierzała szybko zgasnąć. Powoli schodziła, po skrzypiących drewnianych schodach, statek był chyba pusty nigdzie nie było widać, ani słychać żadnych ludzi. Weszła do swojej kajuty, po czym położyła się na łóżku, nie było zbyt wygodne, w niczym nie przypominało tego w zamku, ale po dniu pełnym wrażeń każde łóżko jest wygodne. Tym razem było jednak inaczej, Elsa przewracała się z boku na bok, to na plecy, to na prawo, to na lewo. Jej myśli krążyły wokół Anny i Arendelle, co zrobić ? Trwało to długo, ale w końcu, udało jej się zasnąć…