Polskie forum o animacji "Jak wytresować smoka"

W sumie ciężko oceniać to co piszesz, bo wszystko jest niesamowite. Chyba też uważam, że rozmowa ze Stoickiem w śnie była czymś tak genialnym, że nie da się tego opisać. Wtedy 2 raz w życiu płakałem przy tekście (pierwszy był przy ,,stokrotce'' Andersena )

Część II - Pomiędzy.

Rozdział 11)

Jeżeli chcecie poczuć troszkę wyraźniej rozdział, polecam słuchać do tego:
http://www.youtube.com/watch?v=9jC-J7as … E&index=17


Ciemność. Pustka. Cisza. Nie mogę nic poczuć. Niewiem czy mijają minuty, czy całe dnie, wszystko jest takie samo, wszystko zlewa się w jedność i otula czarną mgłą. Czarna mgła? Dlaczego ma taki kolor? Czyż mgły nie winny być mleczno białe, tak jak wtedy gdy rozmawiałem z... z kim rozmawiałem? I kiedy wtedy? Nic nie wiedziałem.
- Czkawka.
Tak, teraz słyszę czyjś głos, ale jest jakiś dziwny, jakby wydobywał się spod wody. A może to ja tonę, a ktoś woła mnie znad brzegu? Mnie? Skąd wiedziałem, że te wypowiedziane litery ułożyły się w moje imię? Tak, powoli sobie przypominam. Blask ognia, duszący i gryzący w gardło dym, szelest skrzydeł a potem ciemność i krzyk "Czkawka! Synu!". Chociaż zdawałem się wtedy unosić w jakiejś nicości, mogłem poczuć tak jak teraz, że ktoś łapie mnie za ramiona, przystawia ucho do piersi by sprawdzić czy oddycham. Mogę już poruszać rękami, choć wciąż są ciężkie niczym ołowiane. Z trudem unoszę jedną z nich i kładę na piersi. Serce bije. Powoli mogę nawet usłyszeć jego rytmiczne uderzanie.
Bum-bum, bum-bum.
A więc żyję.
Dopiero dociera do mnie, że mam zamknięte oczy, więc otwieram je. Unoszę się, ale tym razem nie jest to przyjemne. Po moim kręgosłupie przebiega zimny dreszcz sprawiając, że na karku pojawiają się krople potu. Spoglądam na dłonie. Obydwa nadgarstki zdobią metalowe kajdany a ich zimne pierścienie opadają gdzieś daleko w dół, gdzieś, gdzie prawdopodobnie znajduje się podłoga, choć dla moich oczu jest niewidoczna. Mam wrażenie, że znajduję się w jakimś tunelu. Tak szerokim, że nie mogę zobaczyć jego ścian i tak głębokim, że nie dociera do mnie bodaj samotny promień słońca. Czuję, że zaczyna brakować mi powietrza więc sięgam do szyi. I na niej znajduje się metalowa obręcz. Zaciska się coraz mocniej, dusi, pozbawia oddechu. Moje oczy zachodzą łzami kiedy walczę o chociaż gram powietrza.
- Poddaj się.
Od ścian odbija się echo słów i powraca do mnie ze zdwojoną siłą. Być może ktoś stoi u samej góry i krzyczy do mnie, a może stoi tuż obok, jednak przez obezwładniającą ciemność nie mogę go zobaczyć. Ten krzyk był inny, nie podobny do tego pierwszego. Zimny, władczy, przepełniony nienawiścią i rządzą. Odrywam palce od obręczy i zatykam uszy.
- Poddaj się!
Chcę krzyknąć by zagłuszyć owe słowa, ale jedyne co jestem w stanie zrobić, to zdobyć się na niemal niesłyszalny szept. Próbuje rozerwać kajdany, ale im mocniej za nie ciągnę, tym wyraźniej czuję jak wbijają się w moją skórę. Nogi wciąż mam niczym martwe, kompletnie nie mogę nimi poruszyć, jakby w ogóle nie istniały. Pojawia się panika. Dokładnie taka, jak owego wieczoru gdy zrozumiałem, że już nigdy nie poruszę swoją lewą stopą, że już jej tam nie ma i nigdy nie będzie. Przygryzłem wargę powstrzymując się od niepotrzebnego płaczu. Nie mogę marnować tlenu, który mi pozostał a jeżeli zaczął bym płakać, zużył bym go bardzo szybko. Mój wzrok błądził jak szalony byle tylko znaleźć jakiś punkt, jakiś kawałek ściany, cokolwiek, co mógłbym zobaczyć. Próbowałem odwrócić głowę, jednak metalowa obręcz zacisnęła się jeszcze mocniej, już ledwo co mogłem złapać oddech, w dodatku czułem jak coś opada na moją pierś raz za razem, zupełnie jak małe kamienie. Dziwne, ale nie sprawiały mi bólu, wręcz przeciwnie, skupiając się na nich, mogłem swobodniej oddychać.
- Nie!
Znów ten przeraźliwy głos, tym razem jednak poczułem jak coś chwyta za kajdany i brutalnie ciągnie mnie w dół. Chciałem walczyć, chciałem chwycić się czegoś, chciałem... żyć.
Gdybym pozwolił opaść swojemu ciału na dno, przestałbym istnieć.
Dlatego zdecydowałem się nabrać ostatni, głęboki haust powietrza i z całej siły uniosłem ramiona. Powoli prostowałem każdy palec czując przy tym jakby każdy z nich ktoś łamał niewidzialnym imadłem, jednak nie poddawałem się. Kilka prób i moje nogi również się poruszyły.
- NIE!
Każda kość w moim ciele zdawała się być łamana przy najmniejszym nawet ruchu, w każdy centymetr ciała zagłębiały się miliony igieł rozpalonych do czerwoności. Czułem, jakby ktoś wyrywał moją skórę i mięśnie.
Krzyknąłem a mój głos rozbrzmiał echem pełnym strachu i bólu.
Teraz nie miałem już powietrza, nie mogłem oddychać, jednak gdzieś tam w górze, tuż nade mną pojawił się niewielki promyk, bodaj pierwsza iskra lub świetlik.
Po raz pierwszy odczułem ulgę.
Kolejny raz wyrzuciłem w górę dłonie i spróbowałem uchwycić się owego źródła światła.
- Czkawka!
- NIE!
Obydwa głosy mieszały się ze sobą, niczym w jakimś chaotycznym tańcu. Tak różne, tak niepasujące do siebie. Wydawało mi się, że słyszę jeszcze trzeci głos, ale on był tylko zbiorem mruków, skomleń i ryków. Nie mogłem rozpoznać żadnego z nich, ale wiedziałem, że dwa są dla mnie, że mają w sobie coś, czego mogę się uchwycić i... które znam!
Astrid!
Szczerbatek!
Gdzie jesteście?
- Przejmij kontrolę!
Z całych sił pokręciłem głową. Poczułem jak coś pęka. Na samym początku wystraszyłem się, że to mój kręgosłup, jednak kiedy mogłem po raz pierwszy złapać swobodnie oddech zrozumiałem, że to obręcz na szyi. Już jej nie było a zimno, które się z niej wydobywało zostało zamienione na przyjemne ciepło. Ciepło płynące od owego światła.
- NIE!!!
Zmrużyłem oczy i krzyknąłem. Potem jeszcze raz i jeszcze raz. Krzyczałem tak głośno, jak tylko mogłem. Nie słyszałem już żadnego dźwięku oprócz własnych krzyków. Dosłownie zdrapywałem kajdany z rąk tak, że w pewnej chwili dobiegł mnie metaliczny zapach krwi. Odetchnąłem. Dałem sobie spokój z kajdanami i ponownie uniosłem dłonie. Na moją twarz opadały krople krwi, spływając po policzkach i mieszając sie ze łzami, jednak nie zwracałem na nie większej uwagi.
- Czkawka!!!
- Astrid!
Po raz pierwszy mogłem wydobyć z siebie jakieś słowa. Światło nade mną zalśniło mocniej. Zacisnąłem usta tak mocno, że przegryzłem wargę. Już prawie mogłem go dotknąć, poczuć jego ciepło...
Poczułem jak moją nogę coś chwyta. Spojrzałem w dół i zobaczyłem białe kości palców owijające się niczym wąż wokół mojej prawej kostki. Ciało zdrętwiało na ułamek sekundy ze strachu. Szarpnąłem nogą, ale nie osiągnąłem tym nic, prócz kolejnej fali bólu.
Znowu usłyszałem ryk Szczerbatka. Czyżby ktoś robił mu krzywdę? Czy Astrid i Szczerbatek są w niebezpieczeństwie? Czy to Drago?!
- NIE!
Tym razem mój krzyk osłabił owy martwy uścisk i mogłem jeszcze raz poruszyć nogą. Kiedy drgnęła, spróbowałem ponownie. Potem jeszcze raz i jeszcze raz odganiając tym samym trupią dłoń.
Astrid... Szczerbatek... Berk...
W mojej głowie dudniło, czułem jak krew pulsuje w tętnicach, jak serce uderza nienaturalnie szybko a oddech staje się coraz płytszy. Przestałem już odczuwać ból, byłem zbyt zajęty myśleniem o tym, by wydostać się stąd i pomóc swoim przyjaciołom.
Przecież tak przeraźliwie krzyczeli!
Czując jak opadam już z sił zerknąłem w dół. Przerażenie sięgnęło zenitu gdy zobaczyłem tysiące dłoni pozbawionych skóry i mięśni kierujących się w moją stronę.
- Przestań!
- NIE!
- Czkawka!
Moje palce musnęły światło dokładnie w tym momencie, w którym trupie palce sięgnęły moich nóg. Pomieszczenie w którym się unosiłem rozbłysło blaskiem tak mocnym, że musiałem ponownie zamknąć oczy. Kajdany rozwarły się a ja miałem wrażenie, że moje ciało zostaje wyrzucone do góry.
Mogłem w końcu opuścić to miejsce.

Dużo czasu minęło zanim zorientowałem się, że klęczę. Pod dłońmi czułem coś zimnego i mokrego a kiedy uchyliłem powieki zrozumiałem, że to na czym trzymam dłonie, to śnieg. Dyszałem, jakbym dopiero skończył kilku kilometrowy bieg. W piersi palił ognień, jednak zupełnie inny niż ten, który czułem podczas choroby. Poczułem, że zbiera mi się na  wymioty, więc zakryłem usta dłonią i uniosłem lekko głowę. Biorąc kilka głębszych wdechów wyprostowałem się i powoli podniosłem. Uniosłem głowę i spojrzałem przed siebie.
Gdyby nie to, że skupiałem się by powstrzymać się od wymiotowania, upadł bym ponownie prosto w śnieg. Przypomniałem sobie gdzie jestem, to ta sama polana, ta sama wyspa na której wylądowaliśmy z Astrid, ale teraz słońce zachodziło już za horyzont. Przez głowę przeleciało tysiące myśli, a ostatnią z nich była ceremonia, która powinna rozpocząć się dosłownie za chwilę. Odwróciłem się gwałtownie.
- Astrid, musimy...
Głos uwiązł mi w gardle. Astrid stała kilka metrów przede mną w obronnej pozycji, z toporem w ręku a jej bluzka była roztargana na boku. Futro na kapturze nosiło natomiast ślady lekkiego przypalenia. Sama jej mina sprawiała, że czułem jak strach powoli ściska mnie za gardło.
- Astrid...
Szczerbatek stojący obok Astrid ryknął i niepewnie zrobił w moim kierunku kilka kroków. Astrid jednak zatrzymała go w pół drogi.
- Astrid. Co tu się stało? - mój głos lekko się trząsł, tak samo jak ręce i nogi. Zauważyłem, że obok mojej lewej nogi leży Inferno.
Astrid wciąż się nie odzywała tylko patrzyła na mnie wzrokiem, którego nie potrafiłem odgadnąć, ale coś mi mówiło, że to był strach. Nic dziwnego, Astrid nigdy nie musiała się tak na mnie patrzeć, nigdy bym jej przecież nie skrzywdził i ona o tym wiedziała, ale teraz...
Rozglądnąłem się. Nigdzie nie zauważyłem Wichury. Przeniosłem spojrzenie na Astrid. Drgnęła.
- Gdzie jest Wichura?
- Kazałam jej polecieć na Berk.
Głos Astrid również drżał i unikała patrzenia mi w oczy. W końcu zacząłem odczuwać coś więcej niż zimno wieczornego wiatru. Popatrzyłem na swoje dłonie. Były czerwone od zimna, jednak widniała na nich również...
Krew.
Szybko zrozumiałem, że nie była moja. Spojrzałem na Astrid. Na jej ramionach widniały długie ślady zadrapania. Zaschnięta krew niesamowicie kontrastowała z bielą śniegu. Rozglądnąłem się. Wcale nie był to już nienaruszony puch. Polana była pełna ugniecionego śniegu a ten, który opadał z nieba nie zdążył jeszcze całkowicie nakryć jej niczym puszysta, biała kołdra. Miejscami mogłem wyraźnie odróżnić czerwień od bieli. Nie wiedziałem co powiedzieć, choć umysł podpowiadał wiele rzeczy. Musiało minąć sporo czasu odkąd tu przybyliśmy...
- Czkawka...
Odwróciłem głowę i spojrzałem na Astrid przerażonym wzrokiem.
- Ja to zrobiłem...
Tym razem to Astrid zrobiła krok do przodu. Cofnąłem się. Szczerbatek zaskomlał, ale i jego zatrzymałem ruchem dłoni. Drugą zakryłem oczy.
- Nie.
- Czkawka...
- Nie podchodź! - krzyknąłem i zrobiłem kolejnych kilka kroków do tyłu. - Na Thora, błagam nie podchodź do mnie!
- Uspokój się...
- Ja ci to zrobiłem? - wskazałem na jej ramię. Nie odezwała się jednak przygryzła nieznacznie wargę. Wiedziałem.
- To nie była twoja wina... - Kolejny krok Astrid do przodu i kolejnych kilka moich do tyłu. Pokręciłem przecząco głową.
To jakiś koszmar. Chcę się obudzić!
Ale to nie był sen. To była rzeczywistość. Rzeczywistość, w której zraniłem Astrid. Teraz już wiem dlaczego krzyczała. Czułem, że moje ciało napina się a paznokcie niemal wbijają w policzek.
Szczerbatek.
Zwróciłem głowę w stronę smoka a ten zamachał radośnie ogonem. Kiedy skoczył w moją stronę krzyknąłem, więc niemal natychmiast się zatrzymał.
- Niech... Niech żadne z was sie do mnie nie zbliża...
- Czkawka, przestań, ty tylko...
- Chciałem cię zabić, prawda?! - krzyknąłem w jej stronę. Stałem od niej na tyle daleko, że nie mogłem wyraźnie zobaczyć jej twarzy, nie wiedziałem więc jak zareagowała.
- Czkawka, to nie tak...
- Nie...
- POSŁUCHAJ MNIE!
Krzyk Astrid było mi znieść równie ciężko, jak świadomość, że chciałem ją...
Odgarnęła włosy z czoła, schowała topór i ruszyła w moją stronę.
- Upadłeś. Mówiłam do ciebie, ale wydawałeś się mnie nie słyszeć. Nie ruszałeś się, więc sprawdziłam czy twoje serce bije. Tak ciężko było mi wyczuć twój puls... - Astrid wciąż szła w moim kierunku a ja powoli cofałem się do tyłu. Nie chciałem, by znalazła się blisko mnie gdybym znów... - Po chwili poruszyłeś się a ostatnim co pamiętam dokładnie to twój wzrok... Później...
- Jaki wzrok? - szepnąłem. Może miałem nadzieję, że nie usłyszy. Usłyszała.
- Zupełnie dziki, pusty... Czkawka, oni cię kontrolują!
Stanąłem. Oddychałem głęboko chcąc odgonić zawroty głowy. Byłem taki zmęczony...
- Myślałam, że nie poradzę sobie sama, kazałam Szczerbatkowi się nie wtrącać, mógłby zrobić ci krzywdę... - Astrid odgarnęła kolejne kosmyki włosów opadające jej na twarz. Wiatr zawiał przeraźliwie zasłaniając na chwilę sylwetkę Astrid śnieżnym puchem. Kiedy opadł stała o wiele bliżej mnie niż bym chciał. Przełknęła ślinę i mówiła dalej.
- Wichura poleciała do Berk, bałam się, że sama mogę nie dać ci rady... Zupełnie nagle stałeś się o wiele silniejszy.
Tak jak Szczerbatek. Dziki, silny, pod kontrolą...
- Przepraszam cię Czkawka! - Astrid wyciągnęła w moją stronę rękę, jednak ja cofnąłem się ukrywając twarz w dłoniach, na których wciąż były ślady krwi Astrid. - Gdybym cię nie zdenerwowała...
- Leć.
Astrid zamarła i popatrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami.
- Co?
- Leć. - powtórzyłem. - Zabierz Szczerbatka i leć stąd.
- Nie zostawię cię, nie ma mowy! - krzyknęła w moją stronę, pełna furii.
- Nie rozumiesz jeszcze? - odwzajemniłem krzyk i po raz pierwszy od dłuższej chwili popatrzyłem jej w oczy. - Nie jesteś tu ze mną bezpieczna, lepiej będzie jeżeli teraz weźmiesz Szczerbatka i razem odlecicie!
- Nigdzie się bez ciebie nie ruszam! - jej zdecydowany głos potoczył się echem.
- Astrid!
- NIE!
Jej złość przerwał ryk smoka. Astrid i Szczerbatek odwrócili się a ja uniosłem głowę.
Mimo że byli jeszcze wysoko, mogłem z łatwością rozpoznać sylwetki smoczych jeźdźców na smokach. Poczułem się oszukany. Spojrzałem na Astrid i Szczerbatka. Ten drugi odwrócił pysk i nasze spojrzenia się spotkały. Oddychałem płytko patrząc w jego smocze oczy a on bez mrugnięcia patrzył w moje. Strach sparaliżował mnie już całego. Strach i wszechogarniająca złość na samego siebie.
Kazałem wtedy Szczerbatkowi odejść. Chciałem się go pozbyć, przepędzić, chociaż wiedziałem, że nie był świadomy, kiedy zabijał tate.
Mnie nikt nie wypędzał. Przeciwnie, pragnęli mi pomóc. Zacisnąłem pięści i oczy tak mocno, że przed powiekami zatańczyły roziskrzone kształty. Ziemia zadrżała kiedy siedem smoków wylądowało przed nami.
- Czkawka! Astrid!
- Astrid? Co tu się stało?
- Co ci się stało?
- Dlaczego ręce Czkawki są zakrwawione?
- Czkawka?
Nie mogłem dłużej wytrzymać. Odwróciłem się i puściłem biegiem zapominając o wyczerpaniu, głodzie i zawrotach głowy. Biegłem przed siebie rozsypując śnieg dokładnie tak, jak kilka dni temu, gdy biegłem do hełmu ojca. Tym razem przepełniał mnie strach. Strach tak potężny, taki, którego nigdy nie czułem i który wwiercał się w głowę i każdą myśl. Jedyne co wiedziałem to to, że musiałem jak najszybciej gdzieś się schować, gdzieś, gdzie tylko ja mogłem się dostać, inaczej zaraz mnie złapią. Będą pytać, krzyczeć, być może znów zamkną tak jak pięć lat temu...
- Czkawka!
Zakryłem uszy dłońmi i biegłem dalej przed siebie. Już niemal czułem oddech smoków na swoich plecach gdy ziemia zadrżała i spod śniegu wyłonił się Krzykozgon. Wciąż potężny, wciąż przeraźliwy i Wciąż sprawiający, że kolana uginały się na sam jego Widok. Trzęsienie zwaliło mnie z nóg a pozostałych jeźdźców zatrzymało kilkanaście metrów ode mnie.
- To przecież jest...
Nie zwracałem uwagi na ich słowa, wiedziałem, że to moja jedyna szansa. Spojrzałem prosto w czerwone oczy Krzykozgona. Miałem nadzieję, że mnie rozpozna. Patrzył na mnie jakiś czas a potem pochylił głowę i obwąchał. Czułem jak cieprnie mi skóra na rękach, jednak nie odwracałem wzroku. Po raz pierwszy wiedziałem, że muszę patrzeć smokowi w oczy.
- Zabierz mnie stąd. - szepnąłem cicho. Krzykozgon najwyraźniej mnie rozpoznał bo jego oczy nie świeciły już tak złowrogo. Nie wiem czy wyczuł mój strach, zobaczył go w moich oczach, czy może zrozumiał co do niego mówię, jednak pochylił głowę mrużąc oczy.
Nie zastanawiałem się dwa razy. Jak oparzony podskoczyłem i chwytając się jego wystających kości wdrapałem się gdzieś na połowę wysokości jego pyska. Swoją twarz ukryłem za ogromnymi wyrostkami wystającymi z jego głowy. Krzykozgon ryknął i podskoczył do góry. Wiedziałem, że powinienem wziąć głęboki oddech. Ostatnie co usłyszałem to krzyki jeźdźców, mamy, Pyskacza i Ereta.
Potem Krzykozgon zwrócił głowę ostro w dół i przebił się przez śnieżną skorupę. Nastąpiła cisza przerywana tylko przedzieraniem się Krzykozgona przez skały. Odwróciłem się bojąc że któryś z jeźdźców podążył za nami. Na szczęście smok nie tworzył kolejnego tunelu. Zasypywał go za sobą tak, by nikt nie mógł nas dogonić. Chwilę później wlecieliśmy do dość obszernego tunelu.
- Dziękuję... - szepnąłem kładąc dłoń na kościstej głowie smoka.
C.d.n.

~~***~~

Bez zbędnego gadania tym razem
Liczę na was

WielkiMou napisał:

Powiem tak, takiego dalszego ciągu kompletnie się nie spodziewałem, co chwilę zaskakujesz każdym kolejnym zdaniem. Historia robi się szalenie interesująca i mam nadzieje, że kolejne rozdziały będą jeszcze lepsze

Chyba mam w końcu powoli jakiś konkretny zarys fabuły na opowiadanie (rychło w czas, 11 rozdziałów!)
Zaczynając pisać myślałam sobie "fajnie by było zaskoczyć czymś czytelnika" więc to chyba stąd ta lawina dziwnych zachowań i sytuacji. Poza tym, lubię coś nagle zmienić podczas pisania, więc sama siebie zaskakuję że tak powiem
Mam nadzieję że opowiadanie będzie w dalszym ciągu ciekawe i postaram się tego nie rozwalić
Jak zwykle dzięki za komentarz

Antrakt napisał:

Intrygujące, w opowiadaniu pojawia się coraz więcej mocnych momentów, nie spodziewałem się, że odważysz się takowe wprowadzić. Obstawiałem smutny, ale spokojny klimat nowej części - tak jak we wcześniejszych rozdziałach, a tutaj mamy niewątpliwie coś innego. Tak naprawdę to kompletnie zaskoczyłaś każdą sceną, zachowanie Czkawki, jego ucieczka na Krzykozgonie, ranna Astrid - trochę tego jest . Przecież to prawie Cliffhanger, bo takie napięcie wprowadza zakończenie. Z niecierpliwością czekam na rozwój sytuacji.

"Is it dumb to say, Wow?...I don't care. Wow."

Hej, cieszę się że ci się spodobał rozdział Zaczęłam się zastanawiać czy nie napaćkałam za dużo za jednym razem... Cóż, może dlatego, że pozostałe rozdziały zawierają mniejszą ilość akcji a nawet prawie w ogóle
Myślę że to też sprawka tego (jak już powiedziałeś), że wraz z 10 rozdziałem zakończyła się pewna część opowiadania i teraz wchodzimy w nową. Pierwsza była smutna, poświęcona refleksjom i wprowadzeniu do głównej fabuły, poznaniu bohaterów i ich myśli, natomiast ta część zdecydowanie więcej będzie posiadała akcji i rozwoju fabuły, o czym będzie 3? Mam pewien plan I chyba faktycznie wyodrębnię i nazwę te części tylko muszę pomyśleć jak

Edit: Nazwy poszczególnych części już są

Elit0 napisał:

Kiedt pojawi się NEXT???

Już dłużej nie wytrzymam jeżeli nie będzie go do środy to się powiesze...




PS.Opko ZA*#@$!?E

Cieszę się, że się podoba ale martwi mnie to wieszanie się Mam nadzieję, że dziś się wyrobię i dodam

Extra!!!

Co zrobiłaś z tym chuderlawym, kalekim i bezbronnym Czkawką! A tak na serio, to mnie zadziwiasz. O Ivarze wspominałam, że zaczynam go lubić, ale teraz traktuję go nie tak, jakby był tylko postacią z opowiadania, ale tak, jakbym go znała od początku Smoków. Pomysł z ucieczką jest po prostu zaskakujący i mam nadzieję, że nie wyjdzie z tego kolejny odgrzewany kotlet, a naprawdę intrygująca i świetna historia.