Polskie forum o animacji "Jak wytresować smoka"

Butelka whiskey? Czyli nie tylko ja piszę pijąc alkohol, to może nie poprawne, ale uspakajające dla mojej psychiki, ponoć alkohol jest kochanką pisarzy
Skoro An zaczął od formalnej strony to i ja zacznę. TO forum jest nasze. Jak już mówiłam przy tłumaczeniu dlaczego tak bardzo zabolała mnie kradzież tamtego opowiadania, piszę głównie dla wąskiego grona przyjaciół, z którymi mogę na bieżąco wymyślać fabułę i którzy (nie)świadomie podsyłają mi mnóstwo pomysłów na nią i są ze mną od początku. Tak kochani chłopcy, o was mówię. Na wiki publikuję dlatego, że domyślam się (nieskromność wyjdzie ale nie umiem tego inaczej nazwać) ludzie chcą poczytać jakieś opowiadania, więc nie chcę im tego odmawiać. Jednak dla mnie zawsze głównymi odbiorcami będziecie wy i to się nie zmieni. Odwdzięczacie się za każdym razem kiedy tu wchodzę po prostu "byciem". Nic więcej nie potrzebuję.


No to teraz to co lubię najbardziej: pytania i odpowiedzi!

1) Teraz mam tydzień urlopu a po nim mam zamiar walczyć o poranne zmiany więc tym się nie martwcie. Nawet jeśli się nie uda, pozostają wieczory tak jak na samym początku.
2) Sądzę, że tym razem rozdziały będą pojawiać się raz na tydzień w weekendy. Oczywiście mogą zdarzyć się wypadki losowe, ale chcę utrzymać częstotliwość "raz na tydzień" i tego będę się trzymać. Nie chcę już takich przerw jak poprzednio tak więc tu spokojnie wyczekujcie weekendów. Jeżeli chodzi o rok 2017 to być może i trzecia część się wtedy już pojawi.
3) Fabuła jest na tyle obmyślana (a przynajmniej jej główna część), że mitologii będzie co nie miara, bo to na niej będą się tym razem skupiać wydarzenia.
4) Plot twisty zobaczymy jak będą wychodzić, ale uwielbiam je, więc pojawiać się będą, dramat to mój ulubiony styl więc będzie się pojawiać niemal we wszystkim co piszę a mrok już jest, tylko że jeszcze sobie śpi. Niszczenie czyjejś psychiki? Hmm, kogo by tu wziąć tym razem na ofiarę hmm? No tak, sądzę, że niszczenie psychiki też się gdzieś pojawi bo jestem psychopatą uwielbiającą znęcać się nad swoimi bohaterami. Serio!
5) Tym razem jednak będę musiała ich trochę wprowadzić. Na przykładzie Ivara sporo się nauczyłam i doszłam do wniosku, że to nie jest takie złe, choć jakoś czytając fanfiction lubię gdy nie ma zbyt wielu "nowych" postaci. Pisząc, nawet przyjemnie mi się je wprowadza i pozwalają mi lepiej wyjaśnić niektóre rzeczy. Cóż za kontrast! Tak czy tak, pojawią się, bo pojawić się muszą. Obyście polubili je tak jak Ivara.
6) Uniwersum pozostaje niezmienne, jedyną innością jest skok w czasie o kilka lat do przodu ale niewiele.


Cieszę się że mogę znowu z wami pisać i tworzyć nowe teorie spiskowe! Cóż mogę powiedzieć więcej: Po prostu kocham was chłopaki!


Dobrze widzisz An To.... to znak! To niechybnie jakiś znak! Ale jaki, to musimy poczekać

Doszliśmy do jednego z nielicznych momentów, kiedy mogę jednoznacznie potwierdzić, że internety są wspaniałą barierą anonimowości. W ten banalny sposób unikam zażenowania spowodowanego wyrazem swojej twarzy przy takich niezwykle miłych wyznaniach. Bzdury, absolutnie w każdej sytuacji prezentuję się doskonale. Żarty i kłamstwa na bok, dziękuję bardzo za te słowa .

Teraz ta właściwa część, prawda ?

- Karol, ty pieszczochu - stwierdziła po krótkim zamyśleniu.
- Przyszła pora, żeby zamruczeć ? - spojrzał prowokująco. - Do czego pijesz tym razem ?
- Jesteś wyjątkowy pod tym względem - kontynuowała - ale w ten apatyczny dzień postanowiłam skontrolować forum, na którym dumnie prezentujesz swój umiłowany pseudonim. - Odłożyła tablet i subtelnie usiadła obok.
- Wyjaśnij, dlaczego na wstępie wykorzystałaś moją słabość na pieszczoty. Jeszcze nie kontaktuję wystarczająco, dopiero piję poranną latte.
Powoli otrząsał się z porannej zadumy i na potwierdzenie takiego stanu, upił trochę kawy. Przed właściwą częścią była jeszcze bita śmietana, która charakteryzowała się przyjemnym, otrzeźwiającym czynnikiem. Nie omieszkał podzielić się ze swoją dziewczyną, co było pewnym symbolicznym gestem w stronę porzuconych wieczorów przy malowniczym oknie ze wspólnym papierosem. Po raz kolejny doceniła ten fakt, ale nie wstrzymała się.
- Czasem mógłbyś zaangażować więcej swoich zdolności intelektualnych, a stać cię na to - odsunęła szklankę w jego stronę.
- Dlaczego nie powiesz wprost, że mam być bardziej domyślny ? Przypadł Ci do gustu taki sposób prowadzenia rozmowy, kiedy najpierw dostrzegłaś go u mnie, a teraz perfidnie to wykorzystujesz.
- Obserwowałam i kilka rzeczy pozwoliłam sobie przyswoić, chociaż nie nad tym teraz się rozwodzę. Widzisz, w tej chwili myślisz perfekcyjnie.
- Jeżeli oczekiwałaś, że moją uwagę skupi nawet najmniejszy drobiazg, to raczej powinnaś się związać z dziewczyną, wtedy prawdopodobnie zostałbym przygarnięty w roli pocieszyciela waszej dwójki. Wcale nie tak źle - dodał w nieco szyderczym tonie.
- Marzyciel, dałybyśmy sobie radę. Skoro już zeszliśmy z głównego wątku, to wiedz, że wypadasz z gry skarbie.
- Ze mną zawsze trzeba się liczyć - mruknął nieco urażony.
- Najwyraźniej sam o to nie dbasz. Zaczynasz niedomagać w naszej wspólnej rozrywce, a już zaczynałam być naprawdę niezła w tej przeintelektualizowanej i prześmiewczej zabawie.
- Czynisz aluzję, że mógłbym złapać Cię za " rozwodzić się " ? Przestań, jesteśmy ponad to. Stać nas na więcej.
- Z tego wszystkiego wisienką na torcie jest twoje rozproszenie, które zręcznie pozwoliło zostawić początkową zagwozdkę.
- Nie tylko ty jedna kontrolujesz tę rozmowę, w dodatku nigdzie mi się nie spieszy.
- Niewątpliwie skromność jest naszym głównym atutem. Abstrahując od wątku prowadzącego donikąd, to zdradź mi swój sekret, że w znakomitej większości komentarzy uzyskujesz szczere pochwały, a najlepiej to go nazwij. - Przysunęła się bliżej.
- Niemożliwe, po prostu piszę coś, co pokrywa się ze stanem faktycznym, a akurat na tym forum ma to tylko pozytywny wydźwięk.
- Nagle dopadła Cię bezpośredniość, nie ma tej całej pretensjonalnej otoczki. Powiedzmy, że w to wierzę.
- Zastanów się, czasami nawet ja wracam do poziomu niezdefiniowanej normalności.
- Zazwyczaj ma to miejsce podczas dosyć istotnych spraw, ale jak widać wyjątki mają się dobrze też w innych kontekstach.
- Jeszcze jakieś obiekcje ?
- Dokładnie jedna, jaka motywacja tobą kieruje ? - spojrzała pytająco.
- Wdzięczność... Obowiązek... Przywiązanie... Wybierz sobie - odrzekł bez wahania.
- Nie kreuj się na zmanierowanego. - Delikatnie się uśmiechnęła.
- A jednak nie musiałem daleko szukać przekonujących argumentów, to głód uznania mojej wyższości.
- Zaimponowałeś mi tym egoistycznym i pretensjonalnie przejaskrawionym wyznaniem. Doktorze, diagnoza została utrzymana, mamy pieszczocha.


W sumie nie wiem, dlaczego mnie tak strzeliło, żeby napisać coś takiego. Ma to związek z pewną zabawą z przeszłości, ale to niczego nie tłumaczy . Generalnie przez 95% czasu było to coś w rodzaju: http://vignette1.wikia.nocookie.net/som … 0803013030

To nie koniec. Dwie minuty na komentarz do odpowiedzi na moje pytania. Mianowicie głównie mam prośbę co do imion nowych bohaterów. Jeżeli możesz, to postaraj się zrobić je jak najbardziej w klimacie. Dla otuchy napiszę, iż " Ivar " wypadło fantastycznie, dlatego liczę na Ciebie. Jeszcze w sprawie przeskoku, oby to było naprawdę niewiele, jakoś nadal uniwersum powinno być tak samo bliskie, ale jestem otwarty na nowe rozwiązania. A teraz czas na konkluzję - znęcaj się nad bohaterami, ponieważ stwarza to idealną okazję, żebym mógł ich dobijać .

Ostatnio edytowany przez Antrakt (2015-08-08 23:01:39)

~*~*Rozdział 2)*~*~

Gdyby nie rozległe chmury, słońce stałoby już kilkanaście stopni ponad horyzontem wskazując wczesne godziny poranne. Godziny, w których każdy wiking jest już na nogach i zajmując się swoimi sprawami wypatruje owych odległych promieni wiosennego słońca.
Smocza Akademia była jak zwykle zatłoczona przez grupę dzieci, starszych, którzy trenowali swoje smoki i tych młodszych poznających dopiero tajniki smoczej tresury.
- Z roku na rok jest coraz więcej chętnych - Astrid odgarnęła włosy z twarzy i oparła się plecami o drewniane obramowanie tablicy na której rozpisane były dzisiejsze zajęcia i ważniejsze informacje.
- Jak tak dalej pójdzie, zabraknie nam młodych smoków, trzeba będzie powrócić do starych metod. - Śledzik położył na ziemi dwa ogromne kubły pełne świeżych ryb i podrapał się po podbródku.
- Twoja metoda jest dobra, nie chcę z niej rezygnować. - Astrid wskazała gestem by starsi uczniowie rozdzielili pomiędzy sobą ryby a potem powróciła do obserwowania "pierwszoroczniaków" pilnie studiujących w kółku Księgę Smoków i raz po raz przekrzykując się gdy natrafili na coś ciekawszego. Aktualnie kilkoro z nich kłóciło się o to czy wandersmok czy może Marazmor jest silniejszy. Astrid westchnęła tylko i spojrzała na Śledzika, który niemal nie zmienił się przez te kilka lat, no może jedynie troszkę schudł, chociaż wciąż był "okrągły". Uśmiechnęła się do siebie. - Pomysł, żeby dzieciaki tresowały smoki w podobnym przedziale wiekowym jak one same okazał się strzałem w dziesiątkę. Gratuluję.
Śledzik zarumienił się słysząc pochwałę jednak machnął ręką podrzucając przy okazji Sztukamięs jedną z ryb.
- Ja tylko brałem przykład. Czkawka i Szczerbatek doskonale się dogadywali bo byli w tym samym wieku...
- Masz rację. - Mruknęła Astrid a Śledzik widząc jej wyraz twarzy nie powiedział już nic więcej.
Minęło prawie dziesięć lat. Dziesięć długich, spokojnych lat, w których jednak brakowało dawnej iskry. Czegoś, co sprawiałoby, że każdy rok byłby inny, niepowtarzalny i nieprzewidywalny.
Każdy ze smoczych jeźdźców wiedział czego brakowało ale po roku żałoby musieli nauczyć się znowu żyć a z biegiem czasu rozmawiać o tym, co było dla nich z jednej strony bolesnymi wspomnieniami, ale z drugiej wspaniałymi przeżyciami, których nikt im nie odbierze. I oni sami nie chcieli o nich zapominać. Nie mogli.


Gdy trening dobiegł końca starsi uczniowie pożegnali się ze swoimi smokami pozostawiając je pod opiekę Astrid i Śledzika natomiast młodsi odłożyli Księgę na kamienną bryłę i prześcigając się wybiegali z Akademii wędrując do domów lub w inne miejsca by skorzystać z całkiem ciepłego, choć wciąż wilgotnego dnia. Deszcz ustąpił i w powietrzu dało się wyczuć zapach ziemi i budzących się do życia roślin.
Ulv pomachał tylko matce przykładając palec wskazujący do nadgarstka dając tym samym znać, że wróci na kolację. Astrid skinęła mu głową i sama powlokła się do Sali Głównej by pełnić dalej swoje obowiązki. Śledzik pozostał by zająć się całym tuzinem młodych smoków z pomocą bliźniaków, którzy, choć troszkę bardziej poważni, wciąż sprawiali sporo kłopotów swoimi żartami. Sączysmark podjął się pracy u Pyskacza i już od kilku lat pomagał mu w kuźni a w wolnych chwilach oblatywał wioskę rozglądając się za zagrożeniami. Jednak od wielu lat na horyzoncie nie pojawił się żaden statek nieprzyjaciela.
Było tak spokojnie, że morskie bitwy zaczynały stawać się echem wspomnień i jakkolwiek było to dobre, każdy z wikingów tęsknił za podbojami i walkami z nieprzyjacielem.

Ulv przeskakiwał ponad kałużami podpierając się od czasu do czasu dłońmi o ściany mijanych domów i nucił sobie tylko znaną melodię. Kierował się prosto na skaliste wzgórza by móc w końcu w spokoju oddać się obserwowaniu młodych smoków i podziwiać ich pierwsze próby lotu.
Chłopiec jak na swój wiek był całkiem wysoki, miał długie nogi które pozwalały mu za każdym razem wygrywać wyścigi i silne dłonie przydające się podczas wspinaczek. wszystko to odziedziczył po ojcu, jednak tak jak matka posiadał jasną cerę, przenikliwie niebieskie oczy i jasne włosy, które opadały na jego ramiona w jakiś szalony, postrzępiony sposób i nie dające się inaczej ułożyć. Za każdym razem gdy matka próbowała namówić go do ścięcia złościł się i zarzekał, że to jego włosy i nie da ich nikomu tknąć. Po kilku próbach Astrid zrezygnowała z przekonywania go i po prostu wzruszała ramionami gdy któryś z kosmyków wpadał mu do oczu lub buzi.

Minąwszy ostatni dom Ulv zaczął wspinać się susami pod górę prosto w stronę pierwszej linii lasu i goniąc od czasu do czasu jakiegoś napotkanego Straszliwca, których ostatnio było wszędzie pełno, zupełnie tak, jakby znalazły doskonałe warunki wylęgu na ich wyspie.
Dając na chwilę odpocząć nogom, chłopiec usadowił się pod najbliższym drzewem i przymykając oczy rozpoczął wędrówkę swoich myśli po najdalszych krainach i nowych gatunkach smoków, które tylko czekają na odkrycie.

Ulv był mądry, doskonale radził sobie z szybkim liczeniem w myślach, jednak nudziło go czytanie książek dlatego wszystkiego co wiedział o smokach dowiedział się z opowiadań matki i ojca oraz kilku innych starszych wikingów. Lubił wymykać się rankami i opuszczać lekcje w Akademii. Jeszcze tylko rok i będzie mógł wybrać własnego smoka, jednak on wcale nie wydawał się być tym zachwycony. Owszem, interesowały go, wychował się między nimi, jednak wolał je podziwiać, patrzeć na nie jak na niedostępne stworzenia. Coś, co jest tak wspaniałe, że nie można tego posiadać lecz jedynie się tym zachwycać. Tak, Ulv odstawał od ówczesnych wikingów tak bardzo pod tym względem, że bał się o tym komukolwiek powiedzieć w strachu, że zostanie odepchnięty, pozostawiony samemu sobie. Nie był strachliwy, często nawet wdawał się w bójki i miał silny charakter, jednak nawet on bał się pewnych wydarzeń. Nie przeszłości, nie teraźniejszości a przyszłości, bo tylko ona jedna była dla niego największą zagadką z jednej strony ciemną i niepewną a z drugiej fascynującą w swoim oczekiwaniu.
Ulv marzył, by podróżować Drakkarem po głębiach oceanu, by chwycić za miecz i walczyć własnymi siłami, sam, bez pomocy. Tymczasem w czasach oswajania smoków nie miałby szans w samotnej walce a każdy inny wiking nie porzuciłby swojego smoka. Dlatego tak, Ulv mógł z całą pewnością twierdzić, że jest osamotniony w swoich pragnieniach.


Obudził go szelest liści. Najpierw leniwie otworzył jedno oko a potem, gdy w zasięgu jego wzroku nie było żadnego sprawcy owego odgłosu otworzył drugie i przeciągając się wstał by dotrzeć do źródła dźwięku. Na odgłos smoczych łap był za słaby, na polne zwierzę, zbyt niepewny, dlatego chłopiec pomyślał, że są to odgłosy człowieka.
I miał rację. Dopiero kiedy odwrócił lekko głowę w stronę wyżej umiejscowionych wzgórz zobaczył jakiś ruch i szybko przemykający cień.
Jego oczy rozbłysły, na usta wystąpił lekki, nerwowy uśmiech, serce zabiło mocniej a dłonie lekko się spociły.
Ulv w tej chwili czuł żądzę przygody.
Każda sekunda w której cokolwiek robimy rozpościera przed nami szereg nieskończonych opcji i możliwości i w zależności które wybierzemy, będzie nas prowadzić do czegoś zupełnie nowego.
Niemal kładąc się na ziemi zaczął przemykać cicho i sprawnie pomiędzy większymi kępami trawy śledząc owy cień człowieka. Od czasu do czasu, gdy wydawało mu się, że tajemnicza postać odwraca się w jego kierunku, upadał płasko na ziemię tak, że czubek jego nosa był już porządnie ubrudzony błotem, jednak zaraz zrywał się i podążał dalej za tropem. Nie umiał powiedzieć, ile czasu to wszystko trwało, jednak kiedy był już blisko nieznajomego, ten niemal nagle zniknął pomiędzy drzewami. Ulv nie przejmował się już tym, że zostanie przyłapany, zerwał się na nogi i najciszej jak mógł wbiegł prosto w las przedzierając się przez gęstwinę zarośli i plątających po ziemi korzeniach jednak postać zniknęła już dawno z przed jego oczu i zatrzymując się na wolnej przestrzeni pochylił się i oparł dłońmi o kolana biorąc głębokie wdechy.
- Szybki jesteś.
Na dźwięk słów natychmiast uniósł głowę i rozglądając się zobaczył w końcu wysoką, zakapturzoną postać opierającą się o jedno z drzew naprzeciw niego.
Ulv otworzył usta by coś powiedzieć, jednak głos uwiązł mu w gardle. Z tej postaci biła jakaś niesamowita tajemniczość, coś, co sprawiało, że to nie był typowy człowiek a raczej jakaś leśna mara, omam lub coś jeszcze bardziej niesamowitego.
Nieznajomy założył ręce na piersi i spoglądał na Ulva, choć ten nie mógł zobaczyć jego oczu. Cała postać schowana była pod długim, szarym płaszczem sięgającym do samej ziemi i plątającej się pomiędzy źdźbłami trawy.
- Jak długo mnie śledziłeś?
- Jakiś kilometr, może dwa - głos w końcu wydostał się z gardła chłopaka i wnet poczuł się pewniejszy siebie. Prostując plecy wzruszył ramionami.
- Sporo - w głosie postaci można było usłyszeć przyjazny śmiech. - Usłyszałem cię dopiero kiedy wszedłeś do lasu.
Czując się mile połechtany uwagą, chłopiec zrobił krok w jego stronę.
- Nie jesteś stąd.
Nieznajomy nie odpowiedział od razu. Najpierw rozglądnął się przechylając lekko głowę w lewo i w prawo a potem wolnym ruchem ściągnął kaptur z głowy ukazując tym samym młodą, sympatyczną twarz.
- I tak i nie.
Ulv zaczerpnął głęboko powietrza bo oto w jego głowie rozpaliła się myśl, że właśnie wkroczył w jakąś przygodę. Że oto ta jedna sekunda, za którą postanowił podążać, zaczęła wybijać zupełnie nową przyszłość. Przyszłość, którą zdecydował się samodzielnie wybrać. I tym razem się jej nie bał.
Kiedy otworzył usta i przemówił, jego głos był drżący ale nie z powodu niepewności lub lęku, lecz ze szczerej, po dziecięcemu niewinnej radości i dumy.
- Ja wiem kim jesteś.

C.d.n.


Uwagi od autorki:
Ciii Jakoś tym razem nie mam nic do dodania. Taki ot, spokojny rozdział bez większych fajerwerków. A może jednak...?
Mou i An, komentarz do komentarzy wystosuję dziś w godzinach normalnych, być może nawet porannych
Mou baw się dobrze na urlopie (szczęściarz!) i prześlij zdjęcia a An musi mi wybaczyć tą krótką notatkę, którą przeczyta zapewne przez rozdziałem. Jeszcze ci kiedyś zaspoileruję porządnie!

No! Starvation Bergsena leci w tle (zapętlone) to mogę pisać komentarz na komentarze (komentarzocepcja). A tak na początek: dzisiaj wyceniałam taką oto książkę:

Przypadek? Nie sądzę.
No dobra, to lecimy z głównym tematem!

Na początek komentarz Mou

WielkiMou napisał:

Przede wszystkim podziwiam Twój upór. Nie masz czasu, o czym świadczą długie przerwy w umieszczaniu ostatnich rozdziałów “To całkiem nowej historii”, ale mimo to, chcesz ponownie obdarować nas kosztownymi przysmakami.

To nie upór a radość z pisania i zabawa To taki "odstresowywacz" po często beznadziejnym dniu pracy. Czas jest, przynajmniej teraz kiedy w miarę ugruntowałam swoją pozycję w pracy (od 1 września podwyżka! Musiałam, wybaczcie ) a ostatnie rozdziały pierwszej części przypadały na najgorętszy okres kiedy przerzucano mnie z Biura Obsługi na wycenę i w końcu stawiając na swoim pozostałam na wycenie Dlatego teraz może i więcej obowiązków w pracy, ale jest stabilnie więc czasu będzie na tyle, by pisać z przerwami nie dłuższymi niż 2 tygodnie a to i tak już maksimum z maksimum

WielkiMou napisał:

Nie wiem ile krat piwa ananasowego trzeba by to naprawdę wynagrodzić Niemniej jestem w stanie zrozumieć, że pisanie sprawia Ci ogromną radość, a nasze opinie, domysły i tak dalej, są czymś co daje Ci jakąś tam radość. Poza tym mogę się domyślać, że sama wciągnęłaś się we własną historię.

Dobra, daruje wam to piwo, mogą być... smażone cukinie! Takie w posypce
To nie jest jakaś tam radość, wasze słowa zawsze, zawsze wywołują u mnie niepohamowane salwy śmiechu i niezliczonego szczęścia. Dlaczego? Bo to wy jesteście ze mną od początku. Od samiutkiego początku. To już rok. I szczerze to tak, wciągnęłam się w nią na tyle, że raz mi się niemal śniła! Do tej pory łapię się na tym, że myślę o danym momencie historii i myślę dlaczego tak a nie inaczej to poprowadziłam. No i fajnie by było stworzyć jakieś arty do niej, ale czasu nie mam a i umiejętności brak. Szkoda.

WielkiMou napisał:

Prolog jest jaki ? Czy będzie zaskoczeniem, dla kogokolwiek, jeśli powiem, że świetny ? Strasznie podoba mi się to co przedstawia. Trochę mroku, niepewności, tak oderwanej od świata. Piszesz w tak cudowny sposób, że obraz staje momentalnie przed oczami. Szkoda, że prolog jest tak krótki, ale już czuję, że ta historia jest bardziej w mojej tematyce. Głównie dlatego, że dylematy Czkawki i jego problemy, niezbyt mnie obchodziły Szkoda tylko Szczerbatka. Zwracam też uwagę, na wspaniałą końcówkę prologu, po ostatnim zdaniu przechodzą dreszcze, jak u Martina

Uwielbiam pisać prologi i epilogi. Nawet bardziej, niż poszczególne rozdziały i zawsze sprawiają mi najwięcej frajdy, bo mogą być "inne", zupełnie oderwane od całości jako takiej fabuły a raczej sposobu narracji. Dlatego chyba jest to jeden z moich ulubionych prologów które stworzyłam. Masz troszkę racji, Czkawka w poprzednim opowiadaniu nawet mnie momentami irytował. Z tymi ostatnimi zdaniami miałam nie lada problem, żeby napisać tak, by zabrzmiały poważnie. Ale to wpływ książek Margit Sandemo, ona to dopiero potrafi trzymać człowieka w niepewności nawet kilkanaście tomów a potem elegancko wplata wyjaśnienie tak, że człowiek kartkuje poprzednie tomy i strzela sobie mentalnego liścia, że nie wziął czegoś tam pod uwagę.

WielkiMou napisał:

Mam też kilka pytań:
- Czy będzie to historia o czymś “większym” ? Precyzując, czy będzie chodziło o coś większego niż jedna wioska.
- Czy będzie to w jakikolwiek sposób powiązane z poprzednią częścią, poza oczywistymi faktami, śmierci niektórych bohaterów ?

Jeśli chodzi o pierwsze pytanie: sądzę, że raczej tak, ale nie mogę zbyt wiele mówić, po samym prologu (jak się poszpera w mitologii) można mniej więcej wywnioskować co to będzie za "większa historia", ale myślę, że wprowadzenie dodatkowych wysp nie będzie złym pomysłem, szczególnie, że historia toczy się 10 lat po poprzedniej.
Odpowiedź na pytanie drugie: Jest to kontynuacja więc wszystkie wydarzenia będą powiązane z tymi z pierwszej części. Tutaj trochę sobie zrobiłam pod górkę bo pisząc tamto opowiadanie nie sądziłam, że dopiszę do niego część drugą, więc będę się musiała czasem ładnie głowić. Ale to będzie zabawne.
Kończąc odpowiedź na komentarz muszę powiedzieć: Brakowało mi tych waszych domysłów

Komentarz do komentarza () Ana:

Antrakt napisał:

Doszliśmy do jednego z nielicznych momentów, kiedy mogę jednoznacznie potwierdzić, że internety są wspaniałą barierą anonimowości. W ten banalny sposób unikam zażenowania spowodowanego wyrazem swojej twarzy przy takich niezwykle miłych wyznaniach. Bzdury, absolutnie w każdej sytuacji prezentuję się doskonale. Żarty i kłamstwa na bok, dziękuję bardzo za te słowa

An, my wiemy, że jesteś jak Barney z HIMYM Zawsze idealny

Antrakt napisał:

- Karol, ty pieszczochu - stwierdziła po krótkim zamyśleniu.
- Przyszła pora, żeby zamruczeć ? - spojrzał prowokująco. - Do czego pijesz tym razem ?
- Jesteś wyjątkowy pod tym względem - kontynuowała - ale w ten apatyczny dzień postanowiłam skontrolować forum, na którym dumnie prezentujesz swój umiłowany pseudonim. - Odłożyła tablet i subtelnie usiadła obok.
- Wyjaśnij, dlaczego na wstępie wykorzystałaś moją słabość na pieszczoty. Jeszcze nie kontaktuję wystarczająco, dopiero piję poranną latte.
Powoli otrząsał się z porannej zadumy i na potwierdzenie takiego stanu, upił trochę kawy. Przed właściwą częścią była jeszcze bita śmietana, która charakteryzowała się przyjemnym, otrzeźwiającym czynnikiem. Nie omieszkał podzielić się ze swoją dziewczyną, co było pewnym symbolicznym gestem w stronę porzuconych wieczorów przy malowniczym oknie ze wspólnym papierosem. Po raz kolejny doceniła ten fakt, ale nie wstrzymała się.
- Czasem mógłbyś zaangażować więcej swoich zdolności intelektualnych, a stać cię na to - odsunęła szklankę w jego stronę.
- Dlaczego nie powiesz wprost, że mam być bardziej domyślny ? Przypadł Ci do gustu taki sposób prowadzenia rozmowy, kiedy najpierw dostrzegłaś go u mnie, a teraz perfidnie to wykorzystujesz.
- Obserwowałam i kilka rzeczy pozwoliłam sobie przyswoić, chociaż nie nad tym teraz się rozwodzę. Widzisz, w tej chwili myślisz perfekcyjnie.
- Jeżeli oczekiwałaś, że moją uwagę skupi nawet najmniejszy drobiazg, to raczej powinnaś się związać z dziewczyną, wtedy prawdopodobnie zostałbym przygarnięty w roli pocieszyciela waszej dwójki. Wcale nie tak źle - dodał w nieco szyderczym tonie.
- Marzyciel, dałybyśmy sobie radę. Skoro już zeszliśmy z głównego wątku, to wiedz, że wypadasz z gry skarbie.
- Ze mną zawsze trzeba się liczyć - mruknął nieco urażony.
- Najwyraźniej sam o to nie dbasz. Zaczynasz niedomagać w naszej wspólnej rozrywce, a już zaczynałam być naprawdę niezła w tej przeintelektualizowanej i prześmiewczej zabawie.
- Czynisz aluzję, że mógłbym złapać Cię za " rozwodzić się " ? Przestań, jesteśmy ponad to. Stać nas na więcej.
- Z tego wszystkiego wisienką na torcie jest twoje rozproszenie, które zręcznie pozwoliło zostawić początkową zagwozdkę.
- Nie tylko ty jedna kontrolujesz tę rozmowę, w dodatku nigdzie mi się nie spieszy.
- Niewątpliwie skromność jest naszym głównym atutem. Abstrahując od wątku prowadzącego donikąd, to zdradź mi swój sekret, że w znakomitej większości komentarzy uzyskujesz szczere pochwały, a najlepiej to go nazwij. - Przysunęła się bliżej.
- Niemożliwe, po prostu piszę coś, co pokrywa się ze stanem faktycznym, a akurat na tym forum ma to tylko pozytywny wydźwięk.
- Nagle dopadła Cię bezpośredniość, nie ma tej całej pretensjonalnej otoczki. Powiedzmy, że w to wierzę.
- Zastanów się, czasami nawet ja wracam do poziomu niezdefiniowanej normalności.
- Zazwyczaj ma to miejsce podczas dosyć istotnych spraw, ale jak widać wyjątki mają się dobrze też w innych kontekstach.
- Jeszcze jakieś obiekcje ?
- Dokładnie jedna, jaka motywacja tobą kieruje ? - spojrzała pytająco.
- Wdzięczność... Obowiązek... Przywiązanie... Wybierz sobie - odrzekł bez wahania.
- Nie kreuj się na zmanierowanego. - Delikatnie się uśmiechnęła.
- A jednak nie musiałem daleko szukać przekonujących argumentów, to głód uznania mojej wyższości.
- Zaimponowałeś mi tym egoistycznym i pretensjonalnie przejaskrawionym wyznaniem. Doktorze, diagnoza została utrzymana, mamy pieszczocha.

I kto tu świetnie pisze? Chyba zacznę usuwać się w cień ^_^

Zdecydowanie CHCĘ, więcej. Gadaj co chcesz za dalsze części bądź jakiekolwiek twoje słowo pisane (w postaci opowiadania, fraszki, wiersza, eseju...)! Czytając to miałam wszystko przed oczami i to było tak realne, że chcę więcej, więcej, więcej! Słyszysz An? więcej!!! Mou, poprzyj mnie! 
Serio, nasza trójca powinna stworzyć wspólne opowiadanie! Powinniśmy... Czekajcie! Ja wiem, ja mam pomysł, już kiedyś opatentowany na innym forum i była to super zabawa a wynikła z przypadku! Ale dowiecie się jak już coś stworzę w tym kierunku hy hy hy.
Żarty żartami, ale to naprawdę fajnie się czytało. Nie umiem pisać konstruktywnych komentarzy tak jak wy dlatego moje słowa są proste i banalne ale prosto z serducha. Pisz An, pisz! Z chęcią będę chłonąć każde twoje dzieło, Mou tak samo (mam do nadrobienia sporo ale przynajmniej więcej czytania)

Antrakt napisał:

To nie koniec. Dwie minuty na komentarz do odpowiedzi na moje pytania. Mianowicie głównie mam prośbę co do imion nowych bohaterów. Jeżeli możesz, to postaraj się zrobić je jak najbardziej w klimacie. Dla otuchy napiszę, iż " Ivar " wypadło fantastycznie, dlatego liczę na Ciebie. Jeszcze w sprawie przeskoku, oby to było naprawdę niewiele, jakoś nadal uniwersum powinno być tak samo bliskie, ale jestem otwarty na nowe rozwiązania. A teraz czas na konkluzję - znęcaj się nad bohaterami, ponieważ stwarza to idealną okazję, żebym mógł ich dobijać .

Staram się Samego Ulva szukałam dobre pół godziny chyba zanim się na niego zdecydowałam. Nie jest tak fajne jak Ivar, ale mogę obiecać że żadne Brygidy, Herlingi i Kunegundy się tu nie znajdą. Mam chyba fetysz na punkcie imion swoich bohaterów, dlatego zawsze muszą być "cool".
No i mam nadzieję, że polubicie Ulva tak jak Ivara bo to on będzie w pewnym sensie głównym bohaterem. A raczej on będzie wyznaczał w której części historii czytelnik się znajduje i co się dzieje.
Jeśli chodzi o przeskok w czasie to 10 lat to jeszcze nie tak sporo biorąc pod uwagę, że postacie będą teraz miały po... 30 lat? Albo gdzieś w tej okolicy czyli to jeszcze młodzieniaszki
Znęcać się? Ja? Ale że tak męczyć je psychicznie? No co ty, nie jestem taka okrutna!
Hy hy hy, szczerze powiedziawszy to już zacieram łapki i szykuję bohaterom piekło w umysłach muahaha!


Ooo dawno już tyle nie pisałam w komentarzu Dzięki chłopaki i przepraszam za zwłokę. Coś miałam jeszcze napisać, ale wypadło mi z głowy co, jak mi wpadnie, dopiszę, ale to była taka moja luźna myśl, więc nie martwcie się.

O! Jednak mi wpadło do głowy co to było
Stare nawyki to coś okropnego. Mimo iż mam dodatkową klawiaturę, gdzie działają wszystkie klawisze i nie zacinają się, ja uparcie używam tej z laptopa tak więc "w" dalej jest pod ctrl+v Chociaż jak o tym pomyśle, to jakoś to tak mi się kojarzy z tym forum, więc to raczej nie nawyk a lojalność
No tym razem to już chyba wszystko
Lecę oglądać Durarara! Jest nowy odcinek w którym są wydarzenia na które czekałam odkąd znalazłam tłumaczenie na angielski novelki (oryginału z którego powstało owe anime). To będzie już chyba... 3 lata. 3 lata! Żałujcie, że nie widzicie teraz mojego podekscytowania bo byście padli ze śmiechu.

~*~*Rozdział 4)*~*~

Miałem wrażenie, że coś się zmieniło, że wschód i zachód słońca są inne niż wcześniej. Trochę tak, jakby wbrew nadchodzącej wiośnie poranne słońce traciło swój blask, natomiast zachodzące skrzyło się większą ilością kolorów niż kiedykolwiek wcześniej. Jakby zachodząc chciało coś powiedzieć, coś, co skrywało przez cały dzień, jednak nie mogło tego zrobić.

Ostatnie zaspy śniegu roztopiły się a na ich miejscu pojawiły się mokre, brudne ślady. Powietrze wciąż było ostre i zimne, ale jego zapach się zmienił. woń powoli kiełkujących nasion i budzących się do życia roślin rozlewał się po całej wyspie tak, że chłód powietrza pozostawał już tylko ostatnim wspomnieniem zimy.
Odwróciłem się tyłem do plaży mając teraz przed oczami bezkres oceanu. Fale też były niespokojne, zupełnie tak jak moje serce, choć nie wiedziałem dlaczego.

Mój wzrok powędrował na zachód. Gdzieś tam, wiele mil ode mnie, coś musiało się wydarzyć. Podczas tej nocy w której jajo w końcu całkiem pękło i pierwsze co zobaczyłem to zielone, smocze oko, pomyślałem, że coś się rozpoczęło. Maszyna, która kręci tym światem została wprawiona w ruch przez niewidzialne ręce losu.
Jakiś cichy głos podpowiadał, żeby wyruszyć już teraz, natychmiast. Nie czekając na nic skierować się prosto w miejsce, które opuściłem dziesięć lat temu.

Przymknąłem powieki by wyobrazić sobie każde wzniesienie, każdy zagajnik, każdy dom...
Tylko raz pozwoliłem sobie zbliżyć się wystarczająco blisko. Dwa lata temu w cichą, zimową noc podkradłem się pod samą wyspę a później, pozostając w cieniu, przemknąłem między ścianami domów szukając tego jednego. Serce waliło mi jak oszalałe, czułem się jakby moje ciało poruszało się automatycznie a ręce drżały ściskając skrawek papieru. Oczywiście mogłem wysłać go przez smoka, ale MUSIAŁEM stanąć tam jeszcze raz. Jeszcze jeden, być może ostatni raz odwiedzić miejsce, które było moim domem i które poprzez te wszystkie szalone wydarzenia zapisało się w mojej pamięci na zawsze.
Kiedy już odnalazłem cel poszukiwań, zawahałem się. Przez tą jedną sekundę przez moją głowę przegalopowało tysiące myśli i wspomnień i już chciałem odwrócić się i uciec gdyby nie znajomy dźwięk. Świst skrzydeł. Przylegając do ściany skryłem się w cieniu i obserwowałem samotną postać wychodzącą prosto w objęcia ciemności. Pamiętam, że uśmiechnąłem się widząc jak obok wylądował Śmiertnik Zębacz a ona oparła na chwilę dłoń na smoczym pysku.
Przez chwilę czułem się jakby nic się nie zmieniło. Jakby zaraz obok niej miała wylądować Nocna Furia razem ze swoim jeźdźcem ale nikt inny się nie pojawił. Zagryzłem dolną wargę i patrzyłem jak Śmiertnik i jeździec odlatują w głąb wioski a później wsunąłem kartkę papieru między szparę w drzwiach i odszedłem nie oglądając się ani razu za siebie.

List, który wtedy pozostawiłem, był jedynym świadectwem mojej obecności na Berg.

~~**~~

- Smoki mogą z łatwością i niebywałą szybkością wykonywać szereg zadań, które dla ludzi trwałyby bardzo długo. Czy ktoś umie podać przykłady?
Śledzik dając czas do namysłu młodszym uczniom wychylił się za barierkę i popatrzył na arenę gdzie starsi uczyli się jak należycie czyścić pióra, łuski i pazury. Oczywiście w razie potrzeby zajmował się tym Pyskacz, ale posiadając własnego smoka, trzeba wiedzieć jak o niego zadbać. Nie żeby smok sam nie mógł tego zrobić, jednak tu chodziło również o zaufanie między jeźdźcem a smokiem.
- więc? - zapytał odwracając się na powrót w stronę niewielkiej gromadki. Dzisiaj było mniej pierwszaków jako że na wyspie panowała fala przeziębień i zdecydowana większość pozostała w domu lecząc gorączki i uporczywy kaszel.
- Można szybciej nazbierać drewno na opał. - najmniejsza z grupy, dziewczynka o imieniu Iria jako pierwsza podniosła rękę. Śledzik obdarował ją serdecznym uśmiechem.
- Bardzo dobrze. Ktoś ma jeszcze jakieś pomysły?
- Można rozpalić ognisko.
Śledzik ponownie kiwnął głową tym razem w stronę piegowatego wyrostka, największego z pierwszaków.
Dzieci jakby zachęcone zaczęły przekrzykiwać się wzajemnie wymyślając coraz to nowsze zadania dla swoich przyszłych smoków jednocześnie zazdrośnie zerkając w stronę areny. Śledzik spojrzał na leniwie wyłaniające się za chmur słońce i westchnął. Zdawał sobie sprawę, że nieobecni są chorzy, ale i tak brakowało zbyt dużej ilości osób na ciekawsze zajęcia.
- Czy ktoś z was widział Ulva?
Kilka osób pokręciło głową.
- To on nie jest chory?
- A może nie chciało mu się tak wcześnie wstawać?
- Pewnie udaje bo nie chce z nami siedzieć.
- No już, wystarczy. - Śledzik machnął ręką i podrapał się po karku. Jedną z tych rzeczy które go martwiły było to, że Ulv zdecydowanie odstawał od reszty grupy i nie wyrażał chęci posiadania własnego smoka. Krzywił się, gdy tylko o tym wspominano i za każdym razem gdy Śledzik przyprowadzał ze sobą Sztukamięs na zajęcia, miał wrażenie, że Ulv patrzy na niego z pogardą. Tym gorzej, że spojrzenie odziedziczył po matce.
Ulv był zupełnym przeciwieństwem Czkawki, który całe dnie spędzał na tresowaniu smoków, jednak obydwu łączyło coś, czego Śledzik nie potrafił nazwać. Oczywiście i jeden i drugi był samotnikiem, jednak to nie tylko to.
- Panie Ingerman.
Śledzik zamrugał i przeniósł spojrzenie na ową dziewczynkę, która odezwała się jako pierwsza. Ponownie się do niej uśmiechnął wiedząc, że była nie tylko najmniejsza, ale i najbardziej nieśmiała.
- Tak?
- Chyba widziałam go rano jak szedł w stronę zachodnich pól. Chciałam go zawołać ale... - Iria zająknęła się i spłonęła rumieńcem jakby właśnie wyjawiła czyjś sekret.
- No cóż, skoro tak, to nie musimy się o niego martwić, prawda? - poklepał ją po głowie i mrugnął wesoło - wracajmy do zajęć.
Iria odwzajemniła nieśmiały uśmiech jednak Śledzik zauważył, że niepewnie spogląda w stronę zachodnich pól.
Cóż takiego mogło rodzić się w tym młodym, niemal pisklęcym jeszcze sercu?

Ulv nie mógł się powstrzymać. Wiedział już, że chodząc do Akademii nic nie zyska przecież nie chciał być jeźdźcem. On chciał tylko badać smoki, podglądać ich codzienne, prawdziwe życie a nie sztuczne, udomowione. Poza tym...
Na dziecięcej buzi wykwitły rumieńce od ciągłego biegu a z lekko uchylonych ust wylatywały małe, ledwie widoczne obłoki pary. Wiedział, że czeka go kazanie gdy tylko wróci do domu, jednak nie przejmował się tym. Wydarzenia z poprzedniego dnia dodały mu odwagi do rozmowy z rodzicami, powiedzenia, że nie chce być tacy jak oni i chce sam zdecydować o swojej przyszłości. Jako jedyny wiking nie będzie posiadał własnego smoka.
Czując ból w prawym boku zwolnił bieg i przeszedł do spokojnego marszu. Jego głowa kręciła się we wszystkie możliwe strony szukając tamtej postaci, jednak choć słońce stało już wysoko na niebie nigdzie jej nie widział. Zdecydowanie to spotkanie to nie był sen, jednak wciąż nie wiedział tak wielu rzeczy, tak wielu nie rozumiał.
Dlaczego powrócił?
Dlaczego nie chciał się ujawnić?
Dlaczego rozmawiał akurat z nim?
- Aaaach! - Ulv złapał się za głowę i przeczesał palcami włosy. - Nic nie rozumiem!
- Ulv?
Chłopiec odwrócił się. Tym razem w jego stronę szła niewysoka dziewczyna z burzą rudych włosów związanych w warkocz i upiętych na samym czubku głowy tak, że z daleka wyglądały jak diadem.
- Iria? Nie jesteś na zajęciach?
Dziewczyna pokręciła głową i nieśmiało podeszła bliżej.
- Jak mnie znalazłaś? - w jego głosie zabrzmiała nuta złości jednak widząc wyraz twarzy swojej towarzyszki westchnął i położył dłoń na karku. - Twoi rodzice będą źli jeżeli uciekłaś z lekcji.
- Lekcje się skończyły wcześniej - szepnęła i zrobiła kolejny ostrożny krok w jego stronę.
- I czemu tu przyszłaś?
- Martwiłam się. - mówiąc to spłonęła rumieńcem i kucnęła zrywając kilka źdźbeł trawy tylko po to, by nie patrzeć na chłopaka. Ulv zamrugał kilka razy. Zdecydowanie nie szukał przyjaciół wśród swoich rówieśników jednak zdawał sobie sprawę, że ta mała istota przyszła tu dla niego, choć tak naprawdę nigdy ze sobą specjalnie nie rozmawiali. Chłopiec wiedział, że Iria jest bardzo wrażliwa i z trudem przychodzi jej rozmowa z kimś a jednak pobiegła za nim przełamując swój strach. Dlaczego to zrobiła?
- Szukam kogoś. - powiedział niespodziewanie odwracając głowę w stronę pól.
Dlaczego jej to mówię?
- Kogo?
Ulv przygryzł wargę nie wiedząc co jej odpowiedzieć. Bał się, że jeżeli powie, że szuka kogoś, kto nie mieszka na Berg pomyśli, że coś knuje. Jeżeli się wystraszy, ucieknie i powie dorosłym a wtedy Ulv będzie musiał szukać dobrych kłamstw by zamaskować prawdę.
- Jeżeli nie chcesz mówić to przepraszam, że pytałam. - po raz kolejny go zaskoczyła. Popatrzył na jej skuloną postać i poczuł gdzieś w sercu to samo przyjemne ciepło, które czuł tamtego dnia.
- Nie przejmuj się tym.
Kiwnęła głową a on czując w końcu zmęczenie w nogach usiadł obok niej opierając się dłońmi o zimną trawę i kierując twarz ku słońcu. Niebo było niemal czyste, po porannych chmurach pozostało tylko kilka obłoków leniwie sunących na południe. Siedzieli tak w ciszy obserwując polną zwierzynę i grzejąc się do słońca. Ulv ukradkiem popatrzył na twarz dziewczyny. Duże niebieskie oczy, jasna cera z kilkoma piegami, lekko zadarty nos i cienkie usta sprawiały, że wyglądała jak porcelanowa lalka. Lalka, którą można niezwykle łatwo rozbić, jeżeli wykona się zły ruch. W tej chwili wydało mu się, że ta jedna osoba nie będzie go osądzać, śmiać się lub szydzić więc dlaczego by nie zrobić dla niej wyjątku?
- Mogę opowiedzieć ci swój sen? - zapytał przerywając ciszę.
Iria popatrzyła na niego z ukosa a na jej usta wystąpił lekki uśmiech. Skinęła głową wyrażając tym samym zgodę.
Ulv przez chwilę otwierał i zamykał usta nie wiedząc jak zacząć, lecz kiedy znalazł pierwsze słowa, reszta pojawiała się już sama od siebie. Na początku zerkał na Irie co jakiś czas i przerywał jakby spodziewał się szyderczego śmiechu z jej strony lub chociaż cienia ironii na jej twarzy, jednak ona siedziała nieruchomo i z przymkniętymi oczami wsłuchiwała się w jego słowa.

~~**~~

Otworzyłem oczy powracając myślami do teraźniejszości choć przed oczami wciąż widziałem jeszcze pożółkły pergamin i głęboką czerń tuszu. Blask zachodzącego słońca wkradał się między źrenice i odbijał się tysiącami odcieni zieleni. Zza moich pleców dobiegło mnie ciche szuranie stóp.
- Planujesz polecieć?
Nie odpowiedziałem a zamiast tego kiwnąłem tylko głową. Patrząc na powoli zachodzące słońce zrozumiałem, że los, który zaczął wybijać całkiem nową historię, kieruje mnie właśnie ku jej samemu sednu. Zdecydowanie czekałem już zbyt długo by móc znów stanąć na wyspie nie musząc się kryć pod osłoną nocy jak złodziej lub wyrzutek.
- Nie żebym żywił do ciebie specjalną sympatię, ale nudno tu będzie samemu.
Odwróciłem się a na mojej twarzy pojawił się szczery uśmiech. Teraz dopiero widziałem jak wiele lat minęło i kiedy tak patrzyłem na tą posiwiałą postać poczułem w sercu nie tylko niepewność, ale i coś ciepłego, przyjemniejszego i dodającego odwagi.
-  Nie możesz po prostu powiedzieć wprost, że chcesz lecieć ze mną staruszku?
Mężczyzna prychnął gniewnie i zamachał prawą ręką, wciąż umięśnioną i zdolną do powalenia niejednego śmiałka.
- Wciąż mogę cię z łatwością pokonać smarkaczu.
Zaśmiałem się i ponownie skierowałem wzrok na niespokojną taflę oceanu.
- Wiesz, że mogą cie nie przywitać zbyt przyjaźnie, Ivar.
Przymknąłem oczy a usta rozciągnęły się w lekkim uśmiechu.
- Doskonale zdaję sobie z tego sprawę Albrechcie.

C.d.n.

Uwagi od autorki:
Zdecydowałam się "odgrodzić" narracje pierwszoosobową od trzecioosobowej ku waszej (i po trochu swojej) wygodzie. Opornie idzie Panowie, opornie bo początki zawsze mnie nudzą.